De kleine pligten (4 delen)

V. Brief.
Karolina van L. aan Emilia P.

Amsterdam, 5 November 1809.

‘Waar kan ik hier papier en pennen vinden?’ vraagde ik heden morgen nadat ik met mijn' man uit de kerk teruggekeerd was in ons huis. ‘Want (vervolgde ik) ik moet eens van hier aan emilia schrijven.’ Van L. kreeg het benoodigde, gaf het mij, en daar zit ik nu met de pen in de hand in mijne zijkamer aan mijn lief, klein, blinkend gepolituurd tafeltje, terwijl mijn man bij ons helder brandend vuurtje op zijne wijze bezig is. Misschien vindt gij het kinderachtig, maar ik moet bekennen, dat ik onbeschrijvelijk veel genoegen vind in het gevestigd zijn op eigene have, en in het aanschouwen en gebruik maken van allerlei dingen die mij zelve toebehooren. Daar dit huis eenigen

[p. 26]

tijd ledig gestaan heeft, is mij door den eigenaar vergund geworden, het bij tijds te laten schoonmaken en in orde brengen. Hij van zijnen kant heeft er vroegtijdig in laten behangen en schilderen, volgens hetgeen door ons bedongen en afgesproken was, en op die wijze hebben wij alles kant en klaar gevonden, toen wij er den 1^sten November onzen intrek in kwamen nemen. Wij gingen er, na bij oom en tante D. met mijne moeder (die haar huis dien zelfden dag moest leveren) gegeten te hebben, naar toe. Zoo ras ik inkwam zeide ik tegen de schoonmaakster (mijne eenige bediende tot morgen) ‘breng licht!’ Daar kwam zij met het lampje uit de keuken. ‘Wat moet dat?’ vraagde ik. (Zij.) ‘Ik wilde de kaarsen aansteken!’ (Ik.) ‘Geef dan eerst kaarsen!’ (Zij.) ‘Ik heb er geene, ik dacht dat Mevrouw die hier had!’ - En ziet, daar bemerkte Mevrouw dat zij zelve vergeten had kaarsen op te doen. ‘Welnu,’ zeide van L. ‘wij hebben immers eene Engelsche lamp present gekregen, waar is die?’ - ‘Hier Mijnheer!’ antwoordde leentje, ‘maar er is geen patentolij in huis, en er zijn ook geene pitjes.’ - Gij begrijpt emilia, dat wij spoedig een pond kaarsen in de buurt lieten halen, en ras uit den nood waren, maar ik heb u deze grap willen vertellen om u met mij eens over mijne zorgvuldige huishouwkunde te doen lagchen. Bijkans iederen dag krijgen wij visites, iedereen vindt onze woning allerliefst, en ik heb er vermaak in, om dezelve aan iedereen

[p. 27]

van boven tot beneden te laten zien. Somtijds doe ik ook wel mijne kassen open, kwanswijs om er het een of ander presentje, hetwelk ik gekregen heb, uit te laten kijken, maar eigenlijk onder ons gezegd, om te doen zien hoe netjes het linnengoed, porcelein, glaswerk enz. geschikt is. Toen ik dit laatst voor oom D. deed, zeide hij: ‘De hemel geve dat het zoo blijve, ik heb uwe dingen wel eens in eene minder goede orde gezien karolientje, maar nu heeft moeder er de hand in gehad, pas op dat dochter het niet weder verbruije!’ - ‘Ik hoop neen,’ antwoordde ik, en ik neem ook wel voor, alles proper te onderhouden, maar ik beken toch dat de woorden van oom niet onnut zijn geweest, want als ik nu eens in haast het een of ander spoedig wil wegstoppen, denk ik aan die woorden, en geef mij dan zoo veel tijd, om ieder stuk weder te zetten of te leggen op de juiste plaats van waar ik het nam. Morgen wacht ik mijne twee meiden - wat zal ik te beschikken hebben eer ik aan ieder juist haar werk heb aangewezen, want bij weinig dienstboden loopen de bezigheden al zeer in elkander, en als ik eens aan de keukenmeid zeg bij voorbeeld, fijl de stoep, en zij antwoord mij dat moet de tweede-meid doen, en ik ga deze dezelfde order geven, en zij zegt: ‘dat is mijn werk niet!’ wat zal ik dan beginnen? Moet ik dan verzoeken, ‘wees zoo goed en doe wat ik zeg?’ - of moet ik knorren en dreigen: ‘Ik jaag u de deur uit, zoo gij het niet doet!’ -

[p. 28]

of moet ik het zelve gaan verrigten? In die drie te kiezene partijen, is dunkt mij zeer veel zwarigheid. - Ik sidder als ik over dergelijke zaken nadenk. Van L. spot met mijne vrees en zegt: ‘Het zal beter gaan dan gij denkt, meest alle jonge vrouwen beginnen zoo als gij, en hoe vele huishoudens gaan toch niet zeer goed. Gij zult wel eens eene feil begaan, maar dat doen alle, stoor door te veel bekommering uw genot niet!’ - Bij geluk heb ik mijne moeder en tante D.; als het mij te erg loopt, zal ik haar raad gaan vragen, maar dit wilde ik toch niet gaarne dikwijls doen, want dat staat zoo kinderachtig, en de dienstboden bemerken het zoo spoedig als men of wel aarzelt in het antwoorden als zij iets vragen, of een averegtsch bevel geeft. Om eens te beproeven wat ik vermag, heeft mijn man mij zoo lang geplaagd dat ik er eindelijk toe overgestapt ben, om oom en tante met moeder en een paar vrienden van van L. tegen aanstaanden donderdag ten eten te vragen, ik zal het vreesselijk drok hebben eer alles gereed is om dat gezelschap behoorlijk te ontvangen, maar indien alles wél gaat, zal het mij toch van den anderen kant vermaken, om eens met al mijn moois te pronken, want het wit met gouden tafelservies van oom en tante, het dessert punt schalen met borden de Zonnebloem en het vogeltje van mijne moeder, moeten dan uit de kas, en de zilveren koffikan van vader en moeder van L. moet ik gebruiken, en naderhand uwe zilveren theeketel, trekpot, melkkan en suikermandje, met het

[p. 29]

dito theekistje, op het dito dito schenkblad, aan elks bewonderend oog vertoonen. Denk op dien dag eens aan mij, lieve! en verheug u steeds met uwe gelukkige

karolina.