De kleine pligten (4 delen)

[p. 291]

CLXV. Brief.
Karolina M. aan mevr. de Wed. R.

18 Maart 1809.

Mevrouwe!

Op verzoek van emilia, voeg ik in dit aanhangsel nog het volgende bij haren hier nevensgaanden brief. Wat zij den 16 geschreven heeft, is gedaan terwijl de Heer P. dien dag stil lag, nadat de dokter er geweest was en hem wel zeer zorgelijk, maar juist niet erger dan den 15 had gevonden. Omstreeks drie ure kwam de Heer IJ. nog eens, en toen vielen zijne waarneminge minder gunstig uit, de koorts was zeer hevig en de zieke niet regt bij zijne kennis (iets dat nog niet gebeurd was) hij zeide dus dat men zich op het ergste moest voorbereiden en dat hij niet dacht dat de lijder den avond halen zou. Hij ging toen een paar patienten bezoeken en beloofde dan te zullen wederkomen. Kort daarop kwam willem P. die niet de ochtendschuit van Utrecht was gekomen en dus van den renbode niets vernomen had, - maar zijn Vader kende hem niet, deze laatste werd hoe langer hoe benaauwder, en eer de dokter terug kwam leefde

[p. 292]

hij niet meer. Eenige uren verliepen, toen ik eene boodschap van emilia kreeg; zij liet mij weten dat haar Vader overleden was en dat zij mij verzocht den volgenden dag eens bij haar te komen. Ik ging dan gisteren omstreeks een ure. Ik vond emilia bedaard maar zeer bedroefd zoo als ook hare beide broeders; Mevr. P. schreide en schreeuwde het meest, schoon ik geloof dat zij het minst gevoelde, zij klaagde dat hare zenuwen zoo aangedaan waren, verzocht den dokter, die juist ook daar was, dringend, haar iets voor te schrijven, schoon hij zeide, dat zij niets noodig had, en krèeg eindelijk of wendde eene flaauwte voor, die ons eene gepaste gelegenheid gaf om haar te bed te brengen en zoo van haar gezelschap bevrijd te worden. Emilia verzocht mij toen, daar zij niet tot schrijven gestemd was, ook geen tijd had en buiten dat wel voorzag dat zij heden weder te veel te doen zou hebben, om zich met het eindigen van haren brief bezig te houden, dat ik dit voor haar wilde doen om van dezen postdag gebruik te maken, ten einde u van het laatst voorgevallene, berigt te doen toekomen. - En nu zij het mij vergund, boven haren last nog iets te zeggen. Toen ik mij naar het sterfhuis begaf, was ik vervuld van het grootste medelijden met mijne goede Vriendin: ‘ach!’ dacht ik, ‘nu is zij haren eenigen steun kwijt, welk een droevig leven zal zij nu moeten leiden, met dat lastige schepsel hare tweede moeder; ware ik nog in mijne oude ruime, omstandigheden, ik stelde haar voor, om bij mij

[p. 293]

te komen wonen.’ &c. &c. Maar toen ik eene poos bij haar geweest was en zag hoe vele oplettendheden de Heer IJ. voor haar had en hoe minzaam zij die beantwoordde, dacht ik: ‘Ik geloof waarlijk niet dat emilia haren laatsten steun kwijt is,’ en mijn medelijden verminderde. Toen het tijd was om te vertrekken, bood de dokter zich aan om mij te huis te brengen, welk aanbod ik aannam. Ik zag hem toen, tot mijne groote verwondering, emilia omhelzen en aan haar stil iets vragen, waarop zij: Ja, antwoordde, en onderweg verhaalde mij IJ., dat dit Ja emilia's toestemming was geweest, dat hij mij zeide, dat hij de gelukkigste aller menschen was, daar Jufvr. P. hem hare hand nog vóór 's Vaders dood, en met zijne volkomene toestemming geschonken bad. ‘Gij begrijpt,’ voegde hij er bij, ‘dat zij u dit heden, te midden van al wat er te doen viel niet zeggen kon, maar wanneer gij eens weder bij haar gaat, zal zij u zeker mijne woorden bevestigen.’ Nu week mijn medelijden geheel. Mag ik eens mijne meening voor de vuist zeggen? Emilia ruilt, mijn's inziens, de bescherming van een' wel achtingwaardigen en zorgvuldigen, maar toch in den omgang ongemakkelijken Vader, tegen die van een' even braven en daarenboven minnenden en zachtzinnigen echtgenoot, ik verheug mij hartelijk om haren wil. - Ik twijfel niet, lieve Mevr. R., of in den brief welken zij mij gesloten gegeven heeft, zal het geheim u wel geopenbaard zijn, ware dit zoo niet, zoo maak ik u dit heuge-

[p. 294]

lijk nieuws bekend. Hoe het zij, gij zult u zeker met mij verblijden in het aangennaam vooruitzigt van haar, die gij nevens mij zoo opregtelijk lief hebt en die zoo wel verdient gelukkig te zijn. Mij in uw vriendelijk aandenken aanbevelende, heb ik de een mij met de verschuldigde hoogachting te noemen

Mevrouwe!

Uwe Dw. Dienaresse

karolina M.