De kleine pligten (4 delen)

[p. 269]

CLVIII. Brief.
Emilia P. aan den heer Reinier IJ.

Wel-Edele Heer!

Vereerd door een tweede aanbod van uwe hand, mag ik niet nalaten u een woord te antwoorden op den brief in welken gij mij met uwe gevoelens bekend maakt, te meer daar ik u mijne dankbaarheid verschuldigd ben voor uwe goedheid, van (volgens het u door mijn' Vader uit mijn' naam gedaan verzoek) mij nergens over te spreken eer ik zelve, mag ik het eens zoo noemen, u de vrijheid daartoe gegeven zou hebben. Ik begrijp, Wel-Edele Heer! dat het stilzwijgen u in deze oogenblikken moeijelijk valt, maar ik moet het van u vergen, voor uwe eigene, ja ook voor mijne rust. Mijn voornemen is geenszins u te kwellen, hiertoe voorzeker acht ik u veel te hoog, maar ik wil in stilte mij zelve onderzoeken, mij afvragen of ik uwer waardig ben, of ik geloof u zoo gelukkig te kunnen maken, als gij meent dat ik met het schenken van mijne hand u maken zou. Of ik uwer waardig ben? - deze uitdrukking zal u mogelijk bevreemden, ik ben u dus derzelver uitlegging verschuldigd. In mijne jeugd werd ik zeer hartelijk bemind door iemand

[p. 270]

mijne wederliefde waardig, die ook mijn hart geheellijk won. Beide wenschten wij naar eene vereeniging, die ons het hoogst geluk op aarde scheen, maar omstandigheden (welker omschrijving nu niets ter zake doet) beletteden het vervullen van onzen wensch. Wij zeiden elkander een hartverscheurend vaarwel, en meer dan zes jaren verliepen zonder dat ik iets van mijn' verafdolenden vriend vernam. De tijd bedaarde mijne grieve, maar steeds bleef het beeld van den voor mij verlorenen diep in mijn hart geprent, zoo dat, toen gij mij in het verleden voorjaar uwe hand aanbood, dat beeld in al deszelfs kracht tegen u opstond en ik u zonder aarzeling afwees. Dan na dien tijd vernam ik, dat een door hem aangegaan huwelijk den Heer ...... meer dan ooit van mij gescheiden had. Ik voelde eene hevige smart, maar ik begreep dat ik nu alle overblijfselen van teederheid voor den eens beminden gansch onderdrukken moest. Hiervan heb ik dan ook getrouw mijn werk gemaakt en ben zoover gekomen om met bedaardheid over het verledene te kunnen denken, ja zelfs om te gevoelen dat mijn hart voor nieuwe indrukken van genegenheid openstaat. Deze mijne stemming zijnde, biedt gij mij weder uwe hand - wat moet ik doen? u terstond aannemen en zóó doen denken dat gij het eerste voorwerp mijner keuze zijt? - dit mogt ik gewetenshalve niet. U terstond ten tweedenmale afwijzen nu ik u beter ken, hooger waardeer, en eene opregte genegenheid voor u gevoel? dit zou mij zelve te veel gekost hebben. -

[p. 271]

Ik heb u dan verzocht om tijd, tijd om mij zelve te onderzoeken en om mij aan u te openbaren. In het eerste ben ik reeds zoover geslaagd, dat ik bespeur, dat de gedachte van de uwe te worden mij streelt en welgevallig is; anders bemin ik u, dan ik den Heer ..... beminde, maar innig en opregt is mijne genegenheid. Wat het tweede betreft.... ik heb mijne belijdenis naar waarheid afgelegd, de uitspraak over mij, ligt aan u. Ik heb gemeend gansch openhartig te moeten te werk gaan met iemand, die mij zooveel liefde toont als gij, schoon ik mij niet ontveins dat ik misschien mijne eigene zaak benadeel; schrikt u mijne bekentenis af, ik zal dit nieuwe leed moeten verkroppen en in stilte treuren, maar liever dit, dan dat gij immer zoudt kunnen zeggen dat gij bedrogen waart door

emilia P.