De kleine pligten (4 delen)

[p. 237]

CL. Brief.
De heer Reinier IJ. aan den heer Eduard N.

Amsterdam, 7 Februarij 1809.

Wie denkt gij wel eduard! dat Ik thans onder mijne patienten tel? Gij zoudt honderdmaal raden en altijd mis, dus zal ik het u maar zeggen. Het is de Heer alexander P. de verleden voorjaar zoo stuurschen, thans door pijnen en ziekte zoo afgematte, zoo gedwee gewordene Vader van haar, die ik nooit heb opgehouden te beminnen en voor wie mijne liefde door haar dagelijks te zien en te bewonderen, op nieuws ontvlamt. Eene jichtstof, die niet uit wilde komen, plaagde al sinds eenige weken den Heer P. zonder dat hij er iemand over spreken wilde, maar er kwamen sluipkoortsen en zoodanige ongesteldheid ten voorschijn, dat hij eindelijk op aandrang van de zorgvuldige emilia besloot een' arts te raadplegen, maar wie? zijn oude geneesheer was dood, hij kende dus niemand aan wien hij zijn vertrouwen durfde schenken. Mevr. M. en hare dochter spraken van mij, het schijnt, op eene gunstige wijze, ten minste ik werd ontboden. Ik vond den Heer P. zittende in eenen grooten armstoel, die anders, hoor ik, door zijne niet

[p. 238]

zieke huisvrouw (want de man is verleden zomer hertrouwd) gebruikt wordt. Emilia zat bij hem aan eenig handwerk bezig. Ik ontstelde meer dan ik zeggen kan, toen ik haar zag. Zij stond op, deed een paar schreden voorwaarts, en zeide met eene, naar mijn' zin, te vaste stem.... Want lieve vriend ik had de helft van mijne praktijk er op dat oogenblik om willen geven, haar bedremmeld en bevende zoo als ik, te zien? - Zij zeide dan: ‘Mijnheer IJ. wat mijn Vader van uwe kunde vernomen heeft, heeft hem genoopt uwe hulp in te roepen, daar hij zich, sedert een' geruimen tijd zeer ongesteld bevindt, wees zoo goed al uwe zorg aan hem te besteden, ten einde hem aan het herkrijgen zijner vorige gezondheid behulpzaam te zijn.’ Ik antwoordde stamelende, trachtende door mijne oogen mijnen woorden kracht bij te zetten: ‘Mejufvrouw, wees verzekerd dat uw Vader een hoogst belangrijk voorwerp voor mij is, dat ik mij zeer vereerd vind door zijne keuze en al het mogelijke zal doen om hem en u genoegen te geven.’ - Hierop wendde ik mij tot den lijder, ik vond zijnen toestand zorgelijk, schreef de noodige geneesmiddelen voor en vertrok, belovende, den volgenden morgen mijn bezoek te hervatten. Sedert dien tijd is er nu meer dan eene week verloopen en ik bespeur nog weinig beterschap. Zelden zie ik Mevr. P.; altijd emilia op haren post. Indien zij mij reeds zoo behaagde toen zij vreemden oppaste, begrijp wat het

[p. 239]

dan nu wezen moet, daar ik haar bezig zie met haren kinderpligt met de grootste naauwgezetheid te vervullen. O! durfde ik het nogmaals wagen haar van mijne liefde te spreken! durfde ik hopen dat mijne zorg en oplettendheid voor den Vader dien zouden kunnen bewegen mijne voorspraak bij de dochter te worden, hoe zou ik dan al mijn vorig - wat zeg ik, mijn tegenwoordig lijden vergeten! Wat dunkt u, Eduard! zou ik na het zoo steilig verbod van emilia nog eene poging durven doen? Gij weet misschien dat ik tot hoogleeraar te Utrecht benoemd ben? Soms denk ik: wie weet of zulk eene bevordering mij niet bij den Heer P. een' minder verwerpelijken schoonzoon zou kunnen doen schijnen! Wist ik zulks, hoe zou ik mij haasten den aangebodenen post aan te nemen en mijne benoeming uit te bazuinen! - Schrijf mij eens wat gij mij omtrent het eene en het andere raadt, wat ernstig indien zulks u mogelijk is, want ik ben thans tot schertsen minder dan ooit gestemd. Vale!

Uw Vriend

reinier IJ.