De kleine pligten (4 delen)

[p. 221]

CXLV. Brief.
De heer Z. aan den heer Alexander P.

's Gravenhage, 26 Januarij 1809.

Nog eenmaal, waarde Vriend! wend ik mij tot u, om raad te vragen in eene nieuwe ongelegenheid in welke ik door mijne onwaardige dochter gebragt ben. Gij weet waarschijnlijk dat van mijn voorgenomene reis met haar, niets gekomen is, eensdeels wijl zij in de eerste dagen van Julij ernstig ziek is geworden, en zoolang zwak is gebleven, dat ik het niet durfde wagen haar aan vermoeijenissen bloot te stellen, anderdeels wijl ik na haar herstel zoo weinig lust tot reizen bij haar bespeurde, dat ik meende dit geheele voornemen liever te moeten opgeven. Dan, weinig vermoedde ik toen de ware oorzaak van haren tegenzin. Thans is mij die duidelijk. Daar de muzijk de meest geliefkoosde bezigheid van wilhelmina is, stond ik haar, na haar herstel, gereedelijk toe van tijd tot tijd kleine concerten welke haar klaviermeester bij zich aan huis aan zijne leerlingen gaf, bij te wonen. Mijn kind kwam daar altijd opgeruimd en weltevreden van daan, en gedroeg zich dagelijks minzamer je-

[p. 222]

gens mij dan zij anders wel gewoon was te doen. Ik verheugde mij over dezen gelukkigen keer van zaken, toen zij mij gisteren avond zeide, dat zij van zin was te trouwen, en wel met den zoon van den muzijkmeester, dat zij van jaren was om voor haar zelve te beslissen, en hoopte dat ik, daar er op den persoon van haren nieuwen minnaar niets te zeggen was, mijne toestemming goedschiks zou geven, wijl zij anders zou moeten overgaan tot middelen om mij te dwingen, welke zij na al het voorgevallene liefst wilde vermijden. Ik was als voor het hoofd geslagen van verbaasdheid en spijt, ik bragt allerlei bedenkingen tegen haar voornemen in het midden, maar alles werd met magtspreuken uit eene romaneske verbeeldingskracht voortspruitende wederlegd; onderscheid van rang was een hinderpaal door de hoovaardij bedacht, en die de gelijkheid van lievende harten onmerkbaar maakte. Geringheid van inkomen, was een beter middel dan het bezit van schatten om harten aan elkaar verkleefd te maken. De noodzakelijkheid om ergens te gaan wonen, waar men met weinig geld beter dan in 's Gravenhage zou kunnen toekomen, was eene geringe opoffering aan de min, die eene woestijn in een Paradijs kon veranderen, enz. Na mijn kind ernstig vermaand te hebben zich nogmaals wel te bedenken, eer zij tot zulk eenen gewigtigen stap, als het huwelijk, overging, sleet ik eenen droevigen slapeloozen nacht, ons gesprek werd heden morgen hervat, maar met even weinig baat, toen viel mij in, eens

[p. 223]

aan u te schrijven, om te vragen wat gij meent dat ik in dit geval doen kan en wat ik, uws inziens, doen moet. Antwoord mij spoedig, en wees verzekerd van het vertrouwen hetwelk in u stelt

Uw gehoorzame Dienaar en Vriend

Z.