De kleine pligten (4 delen)

CXXVI. Brief.
Karolina M. aan Emilia P.

Amsterdam 23 November 1808.

Nu heb ik dan ook kennis gemaakt met thérése aux blanches mains! - Ik begrijp, beste emilia! dat gij niet te zeer met Mevr. uwe stiefmoeder ingenomen zijt, om mij deze uitdrukking kwalijk te nemen. Deze persone de vrouw van den Heer P.!! - Wat zal ik zeggen? - Veel zou ik kunnen zeggen, om mijne verbazing te regtvaardigen, maar zwijgen is het best - dit evenwel moet er uit, dat ik niet begrijp, hoe, als men eene dochter heeft als emilia is, men eene vrouw als thérése kan liefhebben! O! wie zal immer kunnen nagaan wat er toe behoort, om een' man te behagen, wanneer men ziet, hoe dezelfde man verschillende soorten (indien ik mij zoo eens mag uitdrukken) van vrouwen kan beminnen. Uwe moeder en de nieuwe

[p. 147]

Mevr. P. na elkander, de echtgenooten van uw' Vader! van dien deftigen, bedaarden, ik zou wel zeggen, stuurschen Hollander!! hoe kan dit wezen? uwe moeder, voor zoover ik mij dezelve herinner, was mede deftig en bedaard, uiterst minzaam en goedhartig, thérése is voor zoover zij mij toeschijnt, vol fratsen, vrolijk, wel niet onvriendelijk, maar meer gemaakt dan gul. En de eerste behaagde, de tweede behaagt ook! Mijn begrip staat er voor stil! Reeds meer dan eens heb ik Mevr. P. ontmoet. Mijne moeder en ik hebben bij haar een bezoek afgelegd, een paar keeren heeft zij, benevens uw' Vader bij ons gegeten, en ook ben ik haar in gezelschap tegen gekomen. Telkens heb ik in hare gesprekken en manier van zijn, aanleiding gevonden, om mij te overtuigen. dat, met hoeveel inschikkelijkheid ook, gij mij omtrent haar geschreven hebt zij in het geheel geen mensch voor mijne emilia is. Dan, naarmate zij mij minder bevalt, naar die mate bewonder ik u te meer, daar gij met hare dwaasheden en verkeerdheden, zoo veel geduld hebt betoond, in zoover zelfs van haar ten koste van uwe rust in hare gewaande ziekte, zoo zorgvuldig op te passen, ik zeg: gewaande ziekte, want ik kan niet begrijpen dat iemand, die inderdaad onlangs door hartzeer ernstig ongesteld was, nu reeds zoo gezond en zoo getroost aan alle vermakelijkheden, die zich opdoen, zou kunnen deelnemen. Ik beklaag u, mijne lieve! zoo dikwijls ik er aan denk, dat gij, zulk eene persone tot gezellin gekregen

[p. 148]

hebt, en begrijp duidelijk, dat gij hebt kunnen verkiezen, met uwe oude Vrindin R. te Zeist te blijven, boven met eerstgenoemde te Amsterdam te komen. - Het praten over louise derval heeft thans genoegzaam opgehouden, zoo dikwijls als er nog gelegenheid toe geweest is, heb ik aan uw verlangen, haar aangaande, voldaan, en hoop in dier voege wederom goed gemaakt te hebben, wat ik, volgens uw oordeel, verbruid had. - Met de goede ontvangst van uw' broeder willem te Rotterdam, wensch ik u geluk, ik hoop dat Jufvr. dury van wie men zeer veel goeds zegt, uwe schoonzuster wordende, eenigzins zal vergoeden, wat gij van eenen anderen kant onaangenaams zult moeten ondervinden. - Ik heb van buiten-om vernomen dat van L. groote kans heeft, om het verlangde ambt te bekomen, niet zonder ontsteltenis en voelende dat ik verbleekte, hoorde ik dit zeggen, maar niemand in het gezelschap, geloof ik, wetende dat ik belang bij de zaak had, werd er niet op mij gelet, en ik had tijd, om mij weder te herstellen. Zoodra mij iets stelliger ter ooren komt, meld ik het u. Intusschen wil ik, door u eenen langen brief te schrijven, niet vergen dat gij te veel van uwen thans kostelijken tijd zoudt opofferen, om mijn gekrabbel te lezen, maar eer ik eindig, moet ik u toch nog bedanken voor de vriendelijke en treffende uitlegging, welke gij van dat voorstel ‘hoe meer deugd hoe meer geluk,’ hetwelk mij wat gewaagd voorkwam, geest. Dat Mevr. R., het geen gij daar om-

[p. 149]

trent geschreven hadt, goedgekeurd heeft, drukt het zegel op uwe denkwijze, maar voor mij is uw gevoelen van zoo veel waarde, dat ik geene bekrachtiging van anderen noodig heb; om u te gelooven. - Geertruid van A. is eergisteren avond, terwijl zij aan haar Wisk partijtje zat, door eene beroerte overvallen geworden. Zij had zich des morgens zeer boos gemaakt tegen hare kamenier, die de kat geschopt had; de doctoren denken, dat hare ongesteldheid een gevolg van hare gramstorigheid is, en dat zij er het leven wel bij zal inschieten. Wie of dan de lange lijsjes en de ruitertjes te paard erven zal? - Nu, die zullen dan ten minste eens uit de kas komen!

Geniet in vreugde, lieve emilia! wat u nog van het gezelschap uwer vriendinne te beurt vallen mag en wanneer zij vertrokken zal zijn, denk dan eens weder aan mij, die niet zooveel aanspraak op uwe liefde en achting heb, maar toch ook hartelijk ben

Uwe Vriendin

karolina M.