De kleine pligten (4 delen)

CXXIV. Brief.
Mevrouw P. aan Delphine Rosset.

Amsterdam, 19 November 1808.

De naam van de stad uit welke ik dezen brief schrijf, zal u terstond doen bemerken, lieve zuster! dat ik mijn' wensch heb verkregen. De Heer P. overtuigd van le noodzakelijkheid, om mij eenige verstrooijing te doen genieten, heeft eindelijk bewilligd in mijn verzoek, dat hij mij de hoofdstad van zijn vaderland liete zien. Sedert den 8sten zijn wij hier, en reeds ben ik met verscheidene personen, welke uit oude kenniswege, mijn' gemaal zijn komen bezoeken, of mogelijk uit nieuwsgierigheid om mij te zien, hunne opwachting gemaakt hebben, bekend geworden. Onder deze zijn ook emilia's vrindin Jufvr. M. (een naar het schijnt vrolijk en

[p. 141]

aangenaam meisje) en hare moeder eene deftige, maar wat hare conversatie betreft, weinig beduidende dame, de Heer D. een oud zeeofficier, vrij ruw in zijne manieren, met zijne huisvrouw, die mij maar matig bevalt, de familie B. - van U. - W. S. enz. enz. de namen hebben zeker niet veel belangrijks voor u, van de karakters zal ik u misschien in het vervolg meer dat u vermaken zal, kunnen zeggen. Ik ben hier zonder emilia. Het voornemen van haren Vader was, dat zij herwaarts mede zoude gaan. Schoon ik het geheel niet aardig vond dat ik overal met eene dochter zoude moeten verschijnen, wist ik geene kans, om mij van derzelver bijzijn te ontslaan, toen het geluk mij diende. Emilia's gewezene gouvernante wilde te Zeist een paar weken komen doorbrengen; de heer P. vond op mijn voorstel goed dat zij bij ons kwame logeren, zonder daarom onzen togt naar Amsterdam te willen uitstellen, ik greep de gelegenheid vaardig aan, om onder den schijn van emilia eenen dienst te doen, mijn eigen voordeel te bejagen. Ik verzocht den Vader, de dochter bij hare vriendin te laten, verwierf dankbetuigingen van de laatste, de toestemming van den eersten, en vertrok ten bestemden tijde met hem alleen. Hoe ik getroffen was van de fraaiheid dezer stad, toen ik dezelve door de Muiderpoort binnen reed, en toen ik den volgenden dag met mijn' gemaal eenige van hare schoone grachten langs wandelde, kan ik u niet zeggen. Lieden die doorgaands in eene groote stad wonen zelven, bewonderen Amsterdam,

[p. 142]

hoe heerlijk moet zij dan niet wezen voor iemand, die, zoo als ik, in lang geene stad van belang anders dan in het doorreizen bezocht. De Heer P. stelt er vermaak in, om mij al het fraaije, dat zich hier in zoo groote menigte op doet, te laten zien, maar mijner verbazing wekt dikwijls onaangename gewaarwordingen in hem op, daar dezelve hem dubbeld doet gevoelen, hoe bejammerenswaard het is, dat al dat schoon verkwijnt, ten minste mijn echtgenoot ziet den staat van zaken, zijn vaderland betreffende, zoodanig hopeloos in, dat hij niet kan nalaten, mij dikwijls met tranen in de oogen te zeggen: ‘O! hadt gij Holland vóór al onze droevige burgertwisten gekend, en Amsterdam gezien, toen de koophandel bloeide, toen de zee open was, toen geen soldaat op hare straten werd gezien, maar allerwegen lieden, die met het vervoeren van koopwaren bezig waren, toen ons stadhuis ter vergaderplaats strekte van eene achtbare regering, en niet als nu onder den naam van paleis, het verblijf was van een' vreemdeling, ons tot koning opgedrongen, door den hatelijken despoot die door zijn continentaal systema de bronnen van onze welvaart verstopt, en niets vuriger wenscht, dan de ondergang van dit weleer zoo bloeijend land, van deze eertijds zoo magtige stad!’ Als mijn man zoo spreekt heb ik waarlijk medelijden met hem, en met al zijne land en stadgenooten, maar anders moet ik de Hollanders verachten, wanneer ik zie hoe vele hunner voor lodewijk kruipen, posten

[p. 143]

aan zijn hof bekleeden, en zich aanstellen, als waren zij den ouden zedigen luister van hun Gemeenèbest en van hunne voorvaderen vergeten. - Dan mij gaat niets van dit alles aan, ik vermaak mij zooveel mij mogelijk is, en hoop zulks allengskens meer te doen. Den schouwburg heb ik bezocht, de onvergelijkelijke wattier heb ik in de rolvan meropé zien spelen, verrukt ben ik terug gekeerd. In de Fransche comédie ben ik gisteren geweest; iederen dag kan men hier iets nieuws zien of hooren, maar ik wil langzaam gaan, om mijn verblijf te rekken, want Zeist na Amsterdam zal mij onverdragelijker zijn dan ooit. De jonge P. (mijn zoon!) schijnt door zijne beminde niet ongunstig ontvangen te wezen; ik mag nu wel lijden dat zijn huwelijk doorgaat, want dat zal eerst aanleiding tot eenige vreugdebedrijven geven en dan een nieuw voorwerp aan onzen anderzins vervelenden huisselijken kring leveren. Na eenige dagen schrijf ik u weder, ontvang intusschen mijne minzame groete, en geloof mij te zijn

Uwe liefhebbende Zuster

thérése P.