De kleine pligten (4 delen)

[p. 109]

CXVII. BRIEF.
Emilia P. aan mevrouw de Wed. R.

Zeist, 30 October 1808.

Welkom! hartelijk welkom! in mijn Vaderland, in mijne geboortestad, dierbare Vriendin! O! ware ik niet door pligten gekluisterd, ik zond u geen' brief, ik ware reeds in persoon bij u! Gij hebt zeker de inspraak der rede gevolgd met niet hier te komen, waar u zonder sérafine te zien, noodeloos nieuwe aandoeningen zou hebben verwekt, maar de rede is dikwijls eene stroeve leermeesteresse, dit weet ik bij menige smartelijke ondervinding! Geloofde ik aan een noodlot - ik zou thans ten minste wel zeggen: het noodlot schijnt mij ten speelbal te verkiezen! Nadat ik jaren achtereen verlangd heb u te zien, komt gij eindelijk onder mijn bereik, en de omstandigheden loopen zoodanig te zamen, dat ik verhinderd word, waar gij zijt te komen! Ik heb al mijne magt op mij zelve noodig, om niet in moedeloosheid weg te zinken! Nadat uit Parijs de brief gekomen was, die de tijding van sérafine's overlijden behelsde, kwam die van Mevr. rosset aan Mevr. P. gerigt, welke

[p. 110]

die tijding bevestigde. Mijne moeder dankt u voor uwe welwillendheid, en zorg omtrent het spoedig schrijven aan haar van Mevr. favrart, maar is zoodanig geschokt door het geledene verlies, dat zij in eene soort van ongevoeligheid voor alles anders, den geheelen dag meestal in haar bed doorbrengt en niet veel meer spreekt, dan volstrekt noodzakelijk is. Gij begrijpt dat ik in dezen staat van zaken noch haar, noch mijn' Vader kan verlaten, hoe smartelijk dit mij ook valt! Onder ons gezegd, ik vind de droefheid van Mevr. P. wat overdreven, mij dunkt eene moeder zou niet meer over haar kind kunnen treuren, dan zij doet over een nichtje, wier beide ouders nog in leven zijn, en dat sedert haar tiende jaar (zij was nu zestien) reeds van haar verwijderd leefde. Ik hou niet van ergdenkend te zijn, en evenwel is in mij opgekomen de gedachte, of er niet eenig familiebelang hiermede in het spel was. Sérafine's Vader is in Spanje luitenant in Franschen dienst, dit heb ik vernomen, de moeder schijnt niet veel bijzonders te zijn, want daar hoor ik nimmer van spreken, en men schijnt niet regt te weten waar zij is. Zoolang het meisje verwacht werd, smaalde Mevr. P. altijd op mijn broeder willem's voornemen tot trouwen, en mijn Vader deed (zoover mij bekend is) geene de minste poging, om volgens zijne belofte, berigten nopens Jufvr. dury in te winnen, pas is de hoop van sérafine hier te zien, verdwenen, of moeder laat zich ontvallen, O mes projèts! mes beaux projèts! - Adieu mes douces

[p. 111]

espérances! en dergelijke uitroepingen meer, en Vader schrijft naar Rotterdam en elders, ontvangt brieven terug, en staat aan willem toe zijne liefde aan Jufvr. dury te verklaren. Dit alles heeft mij doen vermoeden of ook Mevr. P. in den zin had gehad hare nicht aan willem ter vrouw te geven, en zoo door eenen nieuwen band hare familie met de onze te vereenigen? Ik hoop dat ik mij bedrieg, want de gedachte van met eene intrigante te doen te hebben, zou mij voor mijn' Vader en voor ons allen, die aan opregtheid zoo zeer gewend en zoo gehecht zijn, bij uitstek leed doen! - Heb dank mijne waarde! voor uw berigt nopens louise, aan uwe wijsheid en omzigtigheid is het wel toevertrouwd hare zaken op de beste manier ten einde te brengen. Ik wensch zeer dat het alles naar uw meeste genoegen zal afloopen. Mijn broeder willem heeft het genoegen gehad om in eene belangrijke zaak, die hem toevertrouwd was, zijnen cliënt diens proces te doen winnen, iets hetwelk hem, behalve het oogenblikkelijk genoegen, tot het verkrijgen van meer praktijk, misschien wel dienstig wezen zal; van neêrslagtig gelijk de goede jongen was, is hij ten hoogste verheugd geworden, door dit geval en door Vaders toestemming in hetgeen zijne liefde betreft. Zoodra hij er een oogenblik tijd toe had, heeft hij een' brief aan zijne beminde, zijne voorstellen in het algemeen bevattende, verzonden, en reist overmorgen zelf naar Rotterdam, om zich in persoon nader te verklaren. Ik ben zeer

[p. 112]

verlangend naar tijding van hem, mijne broeders gelukkig te zien, is hetgeen waarop ik in de wereld nog het meeste hoop - wat mijn lot zijn moet, wensch ik met gelatenheid af te wachten.... Dan, laat ik eindigen, ik mogt u anders doen zien dat ik mijner gelatenheid niet zoo zeer meester ben, als het wel voegen zou aan uwe voedsterlinge en

hartelijk liefhebbende Vriendin

emilia P.