De kleine pligten (4 delen)

CXIII. Brief.
Kaatje Wilkes aan hare moeder.

Zeist, 25 October 1808.

Alweêr een brief van ka! zult gij wel zeggen, lieve moeder! Ik verwonder mij zelve dat die handen, die voordezen slechts den boender of den luiwagen konden hanteren, nu zoo dikwijls met de pen bezig zijn; maar zoo als ik reeds schreef, ik moet praten en kan het niet met den mond, zoo ga het door papier en inkt. Gij moet dan weten, dat sedert mijn' laatsten er alweêr nieuwe grappen zijn voorgevallen. Onze madam (mevrouw wil ik haar niet noemen, die naam is te mooi, ik zeg maar madam, want zij is eene regte madam) was sedert

[p. 93]

eenigen tijd heel wat beter gehameurd dan voordezen, zij sprak van Parijs, van een sérafijntje, dat hier komen zou, ik dacht al: nu het zal mij benieuwen wat dat voor een ding wezen zal, en kijk, daar op een' middag.... vrijdag, geloof ik - neen, zaturdag den 22sten was het, ik had net aan den bakker warm brood voor 's avonds besteld, daar komen de brieven, daar hoor ik zoo gillen en schreeuwen in de zijkamer, ik loop naar boven, Jufvrouw holt naar beneden, en wat vinden wij, madam in eene appelflaauwte op den grond liggende mijnheer bezig met haar te wrijven, met goed uit een reuksleschje, dat altijd, sinds zij hier is, op den schoorsteenmantel staat - en waarom was dat alles? het sérafijntje was dood!! Ik moest naar den dokter - toen ik weêr te huis was, vond ik madam te bed, Mijnheer en Jufvrouw er bij. Toen eerst hoorde ik dat het sérafijntje een nichtje was, dat had moeten overkomen met de oude mammesel van Jufvr., en dat het gestorven was eer zij op reis waren gegaan. Toen kreeg ik toch medelijden met de zieke, maar ik vond altijd, dat zij zich wat heel erg had aangesteld voor een kind, wier vader en moeder nog leven, en waar zij slechts moei over is. Om nu te vertellen hoe het alle dagen gegaan is, zou te langdradig wezen, maar dat moet ik nog zeggen, dat er alle nachten gewaakt wordt, dan door Jufvrouw, dan door mijne kameraad, dan door mij, zonder noodzaak, naar mijn domme verstand, want het mensch slaapt uren ach-

[p. 94]

ter een, het is voor ons om ziek te worden, want het wordt 's nachts al braaf koud, en men mag geene vonk vuur in eene stoof hebben! Evenwel is Jufv. weêr een voorbeeld van allerlei goedheid en inschikkelijkheid, zij past madam op alsof die hare eigene moeder ware, en als ze wakker is, dan is het geene gemakkelijke taak, men kan het al ligt bij haar verbruijen, en zij heeft zoo vele vreemde invallen en malle noten op haren zang, dat het is om er averegts uit te loopen. Welhaast komt bij geluk de nieuwe kamenier in haren dienst, dat zal, hoop ik, den onzen wat verligten; ik hoop maar dat er niet weêr spinnekoppen zullen komen, of dat het mensch er ten minste niet bang voor wezen zal! Nu moeder blijf gezond, dat wenscht u

Uwe

kaatje wilkes