De kleine pligten (4 delen)

CVI. Brief.
Mevr. de Wed. R. aan Emilia. P.

Parijs, 5 October 1808.

Behalve al hetgeen gij, mijne lieve emilia, mij aangaande louise derval gemeld hebt, heb ik nog van eenen anderen kant berigten nopens haar ontvangen, welke mij zoo verlegen maken, dat ik besloten heb, hoever het jaargetijde ook gevorderd zij, de reis naar Holland te ondernemen. Te Amsterdam zijnde, heb ik gedacht, zal ik uit eigen

[p. 66]

oogen kunnen zien wat er gaande is, mondelinge lessen zullen misschien meer dan brieven afdoen, en ik zal naar bevind van zaken kunnen handelen. Met den Heer en Mevr. delpach over mijn voornemen gesproken hebbende, hebben zij in mijn vertrek toegestemd. Mijne afreis was voorloopig op den 28sten van de verloopene maand bepaald: dan twee dagen te voren werden beide mijne élèves ziek, en weldra openbaarden zich de mazelen. Toen vermogt ik niet haar te verlaten, ik schreef nogmaals dringend aan louise en stelde mijne reis uit. Sedert dien tijd heeft de ziekte haren geregelden loop en ik vlei mij, dat wanneer dezelve zal geëindigd zijn, ik zal kunnen vertrekken. Wacht mij dan in Holland mijne waarde! u weder te zien, zal mij opbeuren en mij te ontmoeten zal u, hiervan houde ik mij verzekerd, aangenaam zijn. Op u ben ik grootsch, emilia! uwe denkwijze, uwe handelingen, uwe voornemens zijn mij zoo welgevallig, dat ik uit het doel, hetwelk ik aan het vormen van uw karakter gehad heb, wel eens troost voor mij zelve schep, als somtijds droefgeestige gedachten en vrees voor teleurstellingen in andere opzigten mij verlegen maken. Uwe redeneringen met Mejufvr. M., hebben mijne volkomene goedkeuring, ik geloof waarlijk, dat indien gij altijd met dat meisje waart, gij haar tot betere inzigten nopen en tot wijzere gedragingen brengen zoudt. - Dat uwe eerste ontmoeting met haar, die gij moeder moet noemen, wél geweest is, is mij bijzonder lief; ik wensch zeer

[p. 67]

dat gij op den duur elkander in alle opzigten wel zult bevallen; ik verlang iets van uwen omgang in het huisselijke te zamen te vernemen, schrijf mij daaromtrent zoo ras gij het met eenigen grond van ondervinding zult kunnen doen. Met reden was Mijnheer uw Vader met u te vreden, toen hij bij zijne terugkomst u reeds bereid vond, om hem en zijne echtgenoote op te wachten, dat hij u zijne goedkeuring eenigzins betuigd heeft, is mij regt lief. Van bovenmatig of ieder oogenblik prijzen, ben ik nimmer eene lief hebster geweest, maar toch ook heb ik wel ondervonden, dat het nimmer een goed woord geven aan iemand, die zijn uiterste best gedaan heeft, moedeloos maakt, en meer in staat is den ijver te doen verslappen, dan een klein prijsje het is, om dien, die gewerkt heeft, laatdunkend te maken. Dan de stem van uw eigen hart zal u in alles geleiden en u toeroepende: ‘gij deedt wel,’ u genoeg zijn. Over eenigen tijd hoop ik mondeling met u te kunnen spreken, en noem mij in dit blijde vooruitzigt steeds

Uwe hartelijk liefhebbende Vriendin

Wed. R.