De kleine pligten (4 delen)

CII. Brief.
Emilia P. aan Mevrouw d'E.

Zeist, 24 September 1808.

Lieve Vriendin!

Schoon ik mij geenszins vermete, de droefheid eener moeder bij het gemis van een harer kinderen te kunnen beseffen, zoo begrijp ik nogtans zeer wel, dat die droefheid bij uitstek groot moet wezen. Het zal mij dus zeker door u niet ten kwade geduid worden, indien ik u van mijne opregte deelneming in uw ongeluk door een woord schrijvens verzekere. Uit een' brief van karolina M., welken ik gisteren ontving, vernam ik de droevige tijding, dat uw lieve hendrik overleden is. Hoe aanvallig, hoe vriendelijk, was dat schoone kind niet nog, toen ik bij u afscheid kwam nemen, hoe weinig dacht ik toen, dat ik hem voor de laatstemaal zag, dat hij mij naar de eeuwigheid vooruit zou streven, en dat de doodskleur zich

[p. 56]

zoo ras zou uitstrekken over dat zoo blozend gelaat! O! hoe moet eene zoo teedere moeder als gij zijt, bij het aanschouwen van het lijk hares kinds, te moede zijn! Troost, dunkt mij! is er in zulk eene omstandigheid, uit geen menschelijk woord te scheppen. De godsvrucht van uw edel hart, zal u wijzen op de woorden van Hem, die alleen troosten kan. Hij die de levende kinderen tot zich riep, en in zijne heilige armen sloot, zorgt ongetwijseld voor de zielen der ontslapene kleinen, en neemt die tot zich. Hoe? en in welken rang? vragen wij onkundigen. Ach! laat ons zwijgend vertrouwen dat God het met allen wel zal maken, dat jezus de Heiland van allen is. Dat Hij, die u bezoekt, u trooste en u de kracht verleene, om u zonder murmureren aan zijne altijd zekerlijk wijze beschikkingen te onderwerpen, is mijnes harten wensch. - Mij in uw vriendelijk aandenken welmeenend aanbevelende, noem ik mij

Uwe liefhebbende Vriendin

emilia P.