De kleine pligten (4 delen)

[p. 192]

LXIX. Brief.
Emilia P. aan dokter IJ.

Zeist, 8 Julij 1808.

Mijn Heer!

Het is in gevolge uw verzoek dat ik u dezen schrijf. Maar zou ik niet met reden door u voor eene coquette gehouden worden, indien ik thans herriepe, wat ik u nog maar even acht dagen geleden gezegd heb? Mijn besluit u toen te kennen gegeven staat onwrikbaar vast. Ik begrijp dat het voor iemand die ons bemint hard valt zich te hooren zeggen: ‘ik voel geene genegenheid voor u,’ maar het is toch beter dat eene vrouw zulks terstond zegge, dan dat zij eene hoop voede, die zij eens meent te verijdelen. Ik heb het u te kennen gegeven en herhaal het, ik acht u hoog, voor zoo veel mij van uwe inborst en van uwe kunde in uw vak is bekend geworden, maar ik bemin u niet; om meer dan eene reden kan ik de uwe niet worden. Dus wees een man, smoor uwe liefde, laat er mij nooit iets meer van hooren en vergeet mij. Mogt ik u eenen raad geven, hij zoude wezen: zoek eene andere gade welker deugden uwer waardig, welker aanvalligheden u bekoorlijk schijnen zullen, en die

[p. 193]

zich met geheel haar hart aan u verbinden kan. Dat gij die vinden moogt, is mijn hartelijke wensch. - Eer ik eindig moet ik u nog danken voor uwe kiesche manier van doen, zoo in het niet weder bezoeken van mijn verblijf te Zeist, als in het vertrekken uit Amsterdam. Daar het mij echter leed zou doen indien uwe praktijk verliep door uwe afwezendheid, vind ik mij verpligt u te verzoeken van om mijnen wil niet langer dan gij zelf zult goedvinden buiten de hoofdstad te blijven. Ik denk heden derwaarts te gaan en er eenigen tijd te vertoeven, maar houde mij verzekerd dat deze brief genoeg zal zijn om u te doen begrijpen, dat alle pogingen van uwe zijde, om mij over de bewuste zaak te spreken, vruchteloos zouden zijn. Zelfs ben ik overtuigd dat gij de gelegenheden om mij te zien eer zult vermijden dan zoeken. En op die voorwaarde zeg ik: keer terug en wees verzekerd van de achting van

Uwe Dw. Dienaresse

emilia P.