De kleine pligten (4 delen)

[p. 185]

LXVII. Brief.
Louise Derval aan Emilia P.

Duin en Daal, 5 Julij 1808.

Wel-Ed. Geb. Jonkvrouwe, zeer Geachte Vriendin!

Het zij mij vergund eens weder aan u te schrijven. Ik heb zulks tot nu toe uitgesteld, vooreerst omdat ik liever eene wijle tijds aan mijne nieuwe omstandigheden gewend wilde zijn, eer ik er u eenig verslag van gave, ten andere omdat ik vernomen had, dat gij met eigene bekommeringen zoo veel te doen hadt, dat ik moest vreezen u lastig te vallen, indien ik met mijne aangelegenheden daar tusschen kwame. Thans eene maand lang in mijn beroep werkzaam geweest zijnde kan ik er eenigzins over oordeelen en vrees minder u hinderlijk te zijn, daar ik heb hooren zeggen, dat mijnheer uw vader vertrokken is en uwe komst te Amsterdam aanstaande. Hoe gaarne ik ook de buitenlucht ging inademen, evenwel speet het mij zeer dat wij verledene week uit de stad moesten vertrekken, wijl zulks mij de kans om u weder te zien deed verliezen. Dan het is nu zoo, ik moet mij gewennen aan het gemis van mijne vrijheid, want

[p. 186]

ik ben afhankelijk en schoon ik zulks weet, wordt het mij dikwijls genoeg herinnerd door de moeder van mijne élève, die op verre na de persone niet is, met welke ik zou verkiezen dagelijks om te gaan, indien ik te kiezen had. In de eerste dagen van mijn verblijf in het huisgezin van den Heer S. had ik veel te stellen met clémentina (gij weet dit is de naam van het mij toevertrouwde kind). Bemerkt hebbende dat zij bijkans niets wist noch doen konde, waartoe andere meisjes van hare jaren instaat zijn, hield ik haar dit gebrek onder het oog, zij werd toornig en bewees mij dat zij gewend was, al haar doen te zien prijzen. Tot eenigen gezetten arbeid kon ik haar niet krijgen, hetzij dien arbeid het hoofd of de handen bezig houden moest. ‘Ik heb daar geen' last toe,’ of ‘dit verveelt mij’ - of - ‘hier meê kan ik niet klaar komen’ - waren hare uitspraken, al zeer kort nadat wij het een of ander te zamen begonnen hadden, en het was mij dan niet meer mogelijk haar weder aan den gang te brengen. Wel ver van dat de moeder deze verkeerdheid harer dochter zou tegen gegaan hebben, stijfde zij dezelve gedurig, of door mij als ik klaagde in hare tegenwoordigheid te zeggen, dat ik ook niet te veel van clémentine vergen moest, of door ons telkens in den tijd tot de lessen bestemd te komen storen, dan eens om wat nieuws te vertellen, dan eens om iets, hetwelk zij gekocht had, te laten zien, dan eens om het kind tot een bezoek of op eene wandeling mede te nemen, welk alles, al deed het geen onmiddellijk kwaad

[p. 187]

aan de werkzaamheden die toch niets beduidend waren, ten minste de gedachten van mijne élève verstrooide en haar hoofd met allerlei beuzelingen vulde. Ik weet niet waar dit alles op uitgeloopen zou zijn indien eene onverwachte gebeurtenis niet eene betere wending aan de zaak gegeven had. Er kwam hier namelijk in de helft van de maand Junij eene Mevrouw rivarol uit Parijs met haar tienjarig dochtertie logeren. Ik werd verzocht des morgens dit kind bij mij te nemen en eenige lessen met haar te doen, hetwelk ik beloofde. Paulina vond ik te zijn een volmaakt contrast met clémentine, ik deed aan de laatste het onderscheid bemerken; na mij eenige keeren mijne vertoogen kwalijk genomen te hebben, begreep zij toch eindelijk dat zij ver benenden paulina stond, dit wekte haren naijver op, en ik bespeurde weldra in haar gedrag eene gunstige verandering, welke mij thans op den besten uitslag mijner pogingen doet hopen. Zoolang wij in de stad zijn geweest heb ik op de minzaamheid van Mevr. S. niet te roemen gehad, ik ben zelfs wel eens, vooral aan tafel als er gasten waren, meer als eene dienstbode dan als eene persone van fatsoen behandeld geworden, maar hier gaat het beter; of het is, wijl ander gezelschap ontbreekt of dat men meer aan mij gewent, is mij onbewust. De Heer S., die slechts de twee laatste dagen van iedere week hier vertoeft, is beleefd, maar niets meer. Met den jongen heer en zijn' gouverneur heb ik niets te maken, de laatste schijnt mij toe een beschaafd en aangenaam man te zijn; de eerste

[p. 188]

betoont hem alle achting. - Van mijne Tante heb ik een dag of vier geleden, een' brief ontvangen, zij is welvarend en heeft veel genoegen op reis; ik begrijp zulks klaar, zij gaat Zwitserland wederzien! Dat ik mij hier, op eene soort van buitenplaats hoven het dorp Bloemendaal bevind, is mij aangenaam, de heuvels, die ik zie, hebben in het klein eenige overeenkomst met onze gebergten, er is niet zoo veel water regts en links, men is hier geruster omdat men veiliger meent te zijn. O! toen ik laatst over halfweg Haarlem kwam en daar die twee vreesselijke plassen IJ en Meer te gelijk zag, ontzonk mij bijna den moed en was het mij als stond ons een nabij zijnde ondergang te wachten. Maar al mijne reisgenooten lachten om mijne vrees, en zij verdween toen ik aangenamer streken gewaar werd. Hoe lang wij hier vertoeven zullen is mij onbekend; ik hoop dat ik toch terwijl gij te Amsterdam zult zijn u eens zal kunnen zien, schrijven is goed, maar spreken veel beter, mogt ik weldra een' brief van u ontvangen, het zou mij eene groote vreugde zijn, maar mogt ik u in persoon ontmoeten, nog meer zou zulks verblijden die de eer heeft zich met bijzondere achting te noemen

Wel-Ed. Geb. Jonkvr.!

Uwe Dw. Dienaresse en Vriendin

louise derval.