De kleine pligten (4 delen)

XLVII. Brief.
De heer Tiberne aan Karolina M.

Mejufvrouw!

De reden van mijn vertrek uit Amsterdam heb ik gemeend u niet te moeten openbaren, eer ik wist of ik in vreugde tot u, mijne beminde! zou kunnen wederkeeren. Thans daar de zon des voorspoeds mij beschijnt, haast ik mij u het geheele raadsel te ontvouwen. Ik vertrok arm, om te gaan zien hoe het noodlot zou beschikken, over zekere oude oudtante, welke te Maubeuge erg ziek lag. Ik keer rijk terug, daar het de goede atropos behaagd heeft eenen levensdraad, die lastig gerekt was, af te snijden. Mijnen persoon en mijne schatten werp ik

[p. 124]

aan uwe voeten, gij weet hoe vurig ik u bemin en schoon gij een weinig gestreng tegen mij geweest zijt, ben ik genoeg door eene en andere omstandigheden, van uwe wederliefde overtuigd, om niet verzekerd te wezen dat zij, die den kalen Luitenant met geene onverschillige oogen aanzag, niet aarzelen zal, haar geheel hart en hare hand te schenken aan den rijken.... wat gij wilt Colonel? Generaal? Rentenier? Ik heb geld genoeg om te worden wat gij verkiest dat ik zijn zal. Nog een' dag of vier en ik ben bij u. Nog een' dag of veertien misschien, en hij is uw gelukkige echtgenoot, die zich thans noemt

Uw aanbidder

tiberne.