De kleine pligten (4 delen)

[p. 115]

XLIII. Brief.
De heer Eduard N. aan dokter Reinier IJ.

Zwolle, 24 Mei 1808.

Wel, goede vriend! wat hebt gij uwe zaak onhandig aangepakt! Zijt gij een vrijer, en durft uwe schoone naauwelijks aanzien, en weet geene kans om haar een enkel klein woordje in het oor te bijten, om haar te doen begrijpen dat zij de trekpleister is die u naar Zeist gelokt heeft? het is ellendig! Hoe wil het lieve mensch uit uwe woorden begrepen hebben wat uwe meening was? Voorwerpen wildet gij wederzien die u voor dezen met verrukking vervuld hadden! Voorwerpen, dat kunnen de boomen van het bosch wel wezen, of zekere dametjes uit het Zusterhuis; waarachtig indien Jufvr. P. uit dit zeggen van u had afgeleid: Ik ben het uitsluitend voorwerp; dan zou ik van haar denken dat zij al zeer hooggevoelend moest zijn. Voorts laat gij u door een' ouden brommigen vader afschrikken en waagt het niet te vragen, doe ik geen belet om te blijven eten? Ik wed zoo gij het gedaan hadt, hij zou aan zijnen disch toegelaten hebben. Geloof mij, bij te veel bescheidenheid vindt men nooit zijne rekening. Daar hebt gij nu de helft van den dag

[p. 116]

eenzaam in eene herberg zitten muffen en uw geld in armoede verteerd! Ik zeg het nog eens het is onhandig! Eindelijk klapt een jonge losbol van de amourettes van zijne zuster, zonder NB. evenwel te zeggen, dat adolf V. bemind werd, en gij krijgt de koorts op het lijf, droomt van een hart dat niet vrij is, van de zekerheid van eene verwerping, die nog niet eens in mijn oog zeer waarschijnlijk is, (om redenen u in mijnen voorgaanden gemeld), van hopelooze liefde, enz. enz. en verlaat het slagveld als een overwonnene, schoon gij niet eens gestreden hebt! Neen het deugt niet, gij hebt in het geheel niet naar mijn' zin gehandeld. Gij hadt fiks moeten verzoeken de Juvr. een oogenblik alleen te mogen spreken, dan haar gezegd wat u op het hart lag, al had zij u met een bedankje afgescheept het kwame er niet op aan, het ijs ware ten minste gebroken, de aanhouder wint, en al zijn de meisjes in het eerst wat stuursch, gij weet niet hoe aangenaam het haar is, bemind te worden, noch hoe ligt haar teeder hartje zich door standvastigheid vermurwen laat. Dan ééne goede gelegenheid hebt gij wel verbeuzeld, maar alles is daarom nog niet verloren. Indien uwe smoorlijke liefde dezelfde blijft, zoo trek nog eens te veld en houdt u dapper. Uwe patienten zullen toch thans niet veel aan u hebben, want terwijl het liefdes-venijn in uwe aderen woelt, zult gij slecht gestemd zijn om anderer kwalen te genezen. Cupido en esculaap zijn geene beste vrienden. De troost, dien ik u geven kan, is niet veel bijzonders, want gij hebt

[p. 117]

uw eigen goed geluk vergooid, mijn raad is, doe spoedig beter en meld het dan aan

Uwen vriend eduard N.