De kleine pligten (4 delen)

[p. 113]

XLII. Brief.
Karolina M. aan Emilia P.

Amsterdam, 19 Mei 1808.

Verleden vrijdag met mijne moeder en oom en tante D. te Overveen zijnde gaan logeren, ontving ik, beste emilia, uwe twee brieven te gelijk, eerst gisteren ochtend, toen wij in de stad terug waren. Daar ik er eenen van tiberne had gedacht te vinden, kunt gij ligt begrijpen, hoe ik getroffen werd, door hetgeen gij mij, hem betreffende, schrijft. O mijne lieve! hoe zou ik zulk een bedrog hebben kunnen vermoeden, - maar neen, een bedrog mag ik het juist niet noemen, want het schijnt dat hij mij niet heeft willen bedriegen, daar uit de afgebrokene woorden van het gescheurde papier toch blijkt, dat zijn voornemen was om naar Holland terug te keeren, en zijne schatten (gestolene of ontroofde schatten! ik gril op dat denkbeeld) met zijn hart mij aan te bieden. Maar dat is om het even, of de man mij waarlijk lief had dan niet, nimmer kan ik de zijne worden. Het grieft mij te bemerken, dat ik een onwaardig voorwerp met vertrouwen, ja met eene soort van genegenheid (ik beken het) heb aangezien, maar ik hield toch niet zoo veel van hem, dat ik mij nu ongelukkig rekene, en al

[p. 114]

ben ik sedert gisteren niet zeer opgeruimd, vlei ik mij dat ik welhaast de geheele historie, zoo al niet vergeten, ten minste met onverschilligheid zal kunnen nadenken. Wie zou gedacht hebben, toen ik zelve Jufvr. Z. volgens uwen wijzen raad tegen haren minnaar waarschuwde, dat die man; immer met mij in eenige betrekking komen zou! En wat nu? Zal ik tegen de vriendin die mij de waarheid zegt, schoon zij mij bedroeft, gelijk wilhelmina deed, mij verstoord betoonen? zal ik haar op eene bitse wijze antwoorden, en ondankbaarheid bij mijne dwaling voegen? O neen, emilia! ken uwe karolina beter. Ik ben zwak, dikwijls onbezonnen, onvoorzigtig, dwaas zoo gij wilt, maar niet in staat goed met kwaad te vergelden. Ik dank u, uit den grond van mijn hart, en ik acht u al hooger en hooger, naarmate ik beter gewaar worde, hoezeer gij mij in deugd en wijsheid overtreft. Ik ben beschaamd over mij zelve, daar ik wrevelig tegen u geweest ben, omdat gij, dacht ik, mij te gestreng beoordeeldet, nu zie ik dat gij volkomen gelijk hebt gehad, en ik bid u om verschooning van mijne feil. O! sta mij verder bij: wees mijne gids allerwegen; berisp mij waar gij zulks noodig vinden zult, maak mij allengskens, indien het wezen kan, zoo als gij zijt, dan eerst zal ik mij waardig rekenen mij uwe vriendin te noemen

karolina M.