De kleine pligten (4 delen)

XXXIV. Brief.
Emilia P. aan Karolina M.

Zeist, 5 Mei 1808.

Ik heb langer dan ik gewoon ben te doen, uwen brief onbeantwoord gelaten. Ik was niet gestemd tot schrijven, en bovendien, ik moet het u bekennen, te weinig eens met mij zelve, omtrent den toon op welken ik u behoorde te schrijven, om mij spoedig aan dit werk te zetten. Nu nog, daar ik uwen brief herlezen heb, weet ik naauwelijks hoe ik zal aanvangen. Dan ik verstout mij, en zeg u ronduit, hij mishaagt mij. Duid het mij niet ten kwade karolina indien ik u mijne aanmerkingen vrijelijk mededeel. Vooreerst: hoe kan ik gelooven dat gij gesticht en verlicht zijt geworden door mijn schrijven van 14 April, daar gij na mijne aanprijzing van het volgen in al onze daden

[p. 86]

van het voorbeeld des Heilands, terstond zoo tegenstrijdig met dat voorbeeld handelt. Ik vraag u, is het met de Christelijke opregtheid overeen te brengen, zoo als gij u jegens louise derval hebt gedragen? Is het wél gedaan, dat gij haar wilt trachten te plaatsen, ten koste misschien van hare rust en van haar genoegen, om maar van haar af te zijn! Voor dames van hare soort (zegt gij) is het geld dat zij verdienen alles. Gij bedriegt u. Voor een eerlijk hart is er veel aan gelegen om het geld eerlijk te winnen, en dit geschiedt niet, wanneer men bemerkt dat men geen nut ter wereld sticht, zoo als dikwijls het geval is wanneer men over bedorvene kinderen het opzigt heeft. Soort van Dames, is eene waarlijk beleedigende uitdrukking voor vrouwen van fatsoen, die, wijl zij niet met tijdelijke middelen begaafd zijn, hare talenten, (welke zij toch eerst door moeite en vlijt moeten verkregen hebben,) tot het edelste doeleinde, de vorming van het hart en de verlichting van het verstand, der aan haar toevertrouwde jonge lieden besteden. O karolina! zijn er niet wel, thans rijke dames, die wanneer de fortuin haar eens den rug toekeerde, niet in staat zouden zijn, om op zulk eene wijze zich een behoorlijk onderhoud te verschaffen, en mag die soort, wel de andere soort met minachting aanzien? - Ten tweede, van hetgeen gij mij omtrent het gebeurde op 26 April verhaalt, ben ik waarlijk geschrikt. Uiterst onvoorzigtig hebt gij u gedragen. Past het een meisje van uwen rang, zich zoo spoedig gemeenzaam te maken met eenen onbekenden man,

[p. 87]

zoo dikwijls met denzelven te dansen, zijne oppassing zoo gereedelijk aan te nemen? Mistrouw uw eigen hart, heb te veel achting voor u zelve, om u te laten gaan aan de betoovering uwer zinnen, om terstond geloof te slaan aan de loftuitingen van eenen jongeling, die u voor het eerst in zijn leven zag. Liefde enkel op onze uiterlijke aantrekkelijkheden gegrond, is op zijn best genomen, uiterst wankelbaar; en wat weet uw aanbidder van u, dan dat gij schoon zijt? Niet omdat hij een Franschman is waarschuw ik u tegen hem, en tegen u zelve; maar aan zijne manier van doen erken ik den wuften vreemdeling, en het eenvoudige Hollandsche meisje moet ik toeroepen: wees op uwe hoede! - Ik dank u voor uw vertrouwen in mij, ik zal het mij trachten waardig te maken, door altijd volvaardig te luisteren, naar alles wat gij mij nopens de zaak zult gelieven te zeggen, en door u mijne meening openhartig te verklaren. Word niet afgeschrikt, door mijne schijnbare gestrengheid; ik meen het goed met u, maar wijl ik het goed meene, moet ik mij blootstellen aan uwe afkeuring van mijn gevoelen, en u onbewimpeld de waarheid onder het oog brengen. Ik wensch niet dat de bewuste zaak veel voortgang hebbe, want ik zie daar geen geluk voor u in, maar verlang te weten hoe het er verder meê gaat; schrijf het mij spoedig en wees van mijne deelneming verzekerd.

emilia P.