De kleine pligten (4 delen)

[p. 81]

XXXII. Brief.
Emilia P. aan mevr. de Wed. R., te Parijs.

Zeist, 28 April 1808.

Nimmer zou ik gedacht hebben, dat de staatkundige omstandigheden, wanneer men er zich niet regtstreeks mede bemoeit, zoo grooten invloed op ons huisselijk geluk konden hebben, als ik helaas thans zie dat mogelijk is. Gij weet, waarde Vriendin! dat zij het zijn, die mij als het ware uit mijne geboorte-stad verbannen, van mijne goede bekenden verwijderd, en uit mijnen gewonen kring gerukt hebben. Nu daar ik mij aan eene soort van verlatenheid begon te gewennen, en mij vleide dat de aannaderende zomer mij het verblijf alhier zou veraangenamen, verneem ik, dat zij eene scheiding die mij smart, zullen te weeg brengen. Mijn vader namelijk heeft vóór, over eene week of zes met mijnen jongsten broeder naar Zwitserland te vertrekken en dezen daar op zeker instituut te plaatsen, ter volmaking eener opvoeding, hier in de tegenwoordige omstandigheden, volgens mijns vaders inzien, niet naar genoegen te voleindigen. Gisteren avond nadat wij te zamen gegeten hadden, maakte mijn vader ons zijn besluit bekend. Zeer verschillend was de indruk

[p. 82]

welke deze tijding op ons, kinderen, maakte. Mijn jongste broeder wien zij onmiddellijk betrof, was zeer verheugd; een reisje te doen, een nieuw land te zien, nieuwe kennissen te maken, was een schoon vooruitzigt in zijne oogen. Mijn oudste broeder, misschien niet te onvreden met de gedachte van voor eenigen tijd meer zijnen eigenen meester te zullen wezen, dan het geval is, als mijn vader te huis is, zei, dat men niet beter doen kon dan fredrik een weinig de wereld te laten zien, dat hij als jongen zou gaan, en als man terug komen. Ik schreide; de gedachte van mijnen reeds bejaarden vader zich aan de gevaren eener reize te zien blootstellen; die van den lieven veertienjarigen jongeling, aan welken ik sedert den dood mijner moeder, zoo veel ik kon mijne zorgen besteed heb, en die ik zoo gaarne meest altijd bij mij zag, voor eenen langen tijd te gaan verliezen, maakte mij week. Men lachte mij uit. Ik verzocht mede van de reis te mogen zijn, om mijnen vader hehulpzaam te wezen, en mijnen broeder zoo lang het mogelijk ware te zien. Het werd mij geweigerd - met vrouwen te reizen was een last - wie zou op de dienstboden letten, en op het huis passen, indien ik ook vertrok? Ik zweeg, maar niettemin was ik niet overtuigd van het goede der genomene maatregelen. Mijn vader moet het beter weten dan ik, maar ik houde niet van het verwijderen van kinderen, en het opvoeden in vreemde landen. Mijne ondervinding is voorzeker niet groot, maar tot nog toe heb ik niet gemerkt dat de menschen, die weg zijn gezonden om wijsheid te leeren,

[p. 83]

eenigzins wijzer geweest zijn, dan zij die in hun Vaderland waren gebleven. Ik beken het, ik ben mistroostig. Gij ook mijne waarde, gaat u nog verder van mij verwijderen, o waarom rigt gij niet liever uwen koers noordwaarts en koomt mij eens bezoeken: hoe troostelijk zou mij uw bijzijn wezen! Ik heb behalve mijnen vader en mijne broeders hier niemand aan wien ik regt verkleefd ben, aan wien ik mijn geheele hart kan openleggen. Een oogenblik heb ik mij gevleid dat karolina inzigt kreeg in haren verachterden toestand, en dat ik haar eens als eene ware vriendin zou kunnen beschouwen, dan een nieuwelijks van haar ontvangen brief, toont haar weder in een ongunstig licht. Wat ik tot nog toe tot hare verbetering heb aangewend, heeft niets goeds voortgebragt, zij is steeds wereldsch, loszinnig, voor verleidingen uiterst vatbaar. Ik kan niet regt hartelijk lief hebben wat ik niet achten kan! - Er schijnt zich voor uwe nicht eene gelegenheid op te doen, om voordeelig geplaatst te worden. Zij verzoekt mij om teregtwijzing in deze zaak, maar wat kan ik hier tot haar voordeel uitvoeren? Immers niets. Ach mijne lieve! wat is het droevig, als men zoo zijn leven voortsukkelt zonder iemand te kunnen helpen, zonder vrucht van aangebodene hulp te zien. Nutteloos te zijn, is eene hartverscheurende plaag, voor iemand die als ik zoo gaarne werkt! En hiertoe hebben mij de staatkundige omstandigheden gebragt! O! die omkeerders van zaken, hoeveel kwaad hebben zij niet gesticht! Maar laat mij af-

[p. 84]

breken, ik zou aan het murmureren geraken, en dat mag ik toch niet. Vaarwel.

Uwe

emilia.