De kleine pligten (4 delen)

XX. Brief.
Mejufvr. Louise Derval aan mevr. de Wed. R.

Amsterdam, 4 April 1808.

Waarde Tante!

Ik ben als het ware in eene nieuwe wereld verplaatst. In een land, zoo weinig gelijkende naar dat van mijne geboorte; in eene stad zoo veel grooter en woeliger, zoo geheel anders gebouwd dan het nederige Aubonne; omringd van menschen welker taal mij zoo vreemd in de ooren klinkt, niet één mij bekend aangezigt ontmoetende - ach, er behoort meer filozofie toe, dan ik bezitte, om zich bij dat alles niet aan droefgeestigheid over te geven. Dikwijls houde ik mij uwe lessen en bemoedigingen vóór dikwijls denk ik er aan, dat ik eene verlatene weeze ben, en door eigen pogen voor mij zelve behoor de middelen te vinden om met eere door de wereld te komen; dikwijls herinner ik mij opzette-

[p. 46]

lijk dat gij, die thans zoo wel te vreden zijt en zoo veel welverdiende achting geniet, in weinig gunstiger omstandigheden dan de mijne, uwe loopbaan begonnen zijt; maar dan juist treft mij het gevoel van mijne zwakte dubbeld verpletterend: hoe zal ik, die nog in zoo vele opzigten te kort schiet, mij als onderwijsster van anderen durven opwerpen, mij verantwoordelijk stellen voor het toekomstig zedelijk en verstandig gedrag van kinderen welke, onder mijn bestuur geplaatst, zich ontwikkelen zullen? Deze vraag doet mij ijzen, en hoezeer ik anders verlang naar het beginnen van mijne bestemming als gouvernante, doet zij mij scrhikken voor de gelegenheid daartoe. Reeds heb ik mij bij de door u opgegevene personen aangemeld en eene advertentie in de courant laten zetten, maar tot nog toe is mij geene aannemelijke plaats voorgekomen. Intusschen leef ik zeer stil voort op de kamers door uwe zorg voor mij besproken bij den verdienstelijken boekhandelaar W., wiens kinderen ik tot tijdkorting eenig onderrigt in de Fransche taal geef. Met Mejufvr. P., uwe vriendin, heb ik kennis gemaakt, maar tot mijn groot verdriet is zij van hier naar haars vaders buitenverblijf terug gekeerd. Ik zeg niet te veel, als ik haar gemis een groot verdriet voor mij noem. U hare inborst te beschrijven zou dwaasheid zijn, daar gij haar beter kent, dan ik, maar u toch van hare minzaamheid te mijwaarts iets te zeggen, zal u niet vervelen en is mij bijna eene behoeste. Met eene soort van huivering liet ik mij bij haar aanmelden; eensdeels, geloof ik, omdat ik door uwe ge-

[p. 47]

tuigenis, nopens haar, zoo groote achting voor haar koesterde, anderdeels omdat ik wist dat zij tot de allereerste geslachten van haar vaderland behoort. Ik werd aan het huis van Mevr. M., bij wie emilia logeerde, in eene benedenkamer gelaten, waar zij spoedig bij mij kwam. Zeer net, doch eenvoudig gekleed, middelmatig van grootte, welgemaakt, doch niet schoon van gelaat, hoewel blozende van gezondheid, stond zij daar vóór mij, van wie ik u zoo dikwijls met eene soort van vervoering had hooren spreken. Hare ernstige wezenstrekken en doordringende oogen waren niet geschikt om mijne beschroomdheid te verminderen, ik zeide haar echter, met korte woorden, wie ik was, en gaf haar uwen brief over. Hierop verhelderde haar gelaat, zij reikte mij de hand en heette mij welkom in hare vaderstad, in zeer wel uitgesproken Fransch, in zeer sierlijke bewoordingen, en met eene minzaamheid, die veel van mijnen schroom wegnam. Toen opende zij den brief en zag hem vlugtig in. ‘Uwe tante,’ hervatte zij, ‘meldt mij, dat de persone, welke mij dezen zal overhandigen, hare nicht is, verder behoef ik thans niet te lezen, ik wil dat vermaak tot straks te goed houden, zeg mij nu of het mij mogelijk zijn zou, iets voor u te doen, hetzij tot nut, hetzij tot veraangenaming van uw verblijf in deze vreemde stad?’ Dit laatste zeggende, zweefde er een glimlach om haren mond, die haar waarlijk aanvallig maakte. Ik legde mijne oogmerken voor haar bloot, en verzocht, mij tot haar te mogen wenden, wan-

[p. 48]

neer ik raad van nooden zou hebben, of met eene of andere zaak verlegen zoude zijn. ‘Uwe tante,’ antwoordde zij, ‘zal u zeker reeds vooraf zoo goeden raad gegeven hebben, dat gij den mijnen niet zult behoeven, evenwel waar ik u van dienst kan wezen, ben ik bereid; het doet mij maar leed, dat ik in deze stad niet meer woon, en zelfs niet lang meer zal vertoeven. Ik ben hier aan het oppassen van eene zieke verbonden, waardoor mijn tijd zeer bepaald is, echter hoop ik u eens te komen bezoeken, en het zal mij aangenaam zijn indien gij u de moeite wilt geven, om van tijd tot tijd hier te komen, ten einde onze kennismaking te bevestigen.’ - Van dit vriendelijk aanbod heb ik dan ook meermalen gebruik gemaakt, en mijne gesprekken met uwe lieve élève hebben mij meer en meer van de gegrondheid van uwe gevoelens, omtrent haar, overtuigd. Zij heeft mij voorgesteld aan de dochter van Mevr. M. maar hoe verschillend was de behandeling van deze dame met de hare! Koud en stijf werd ik gegroet, op eenen hoogen toon aangesproken, en niet verzocht, zelfs maar éénen avond met beide te komen doorbrengen. Mij dunkt ik zag aan emilia's houding, dat dit gedrag van karolina haar mishaagde, maar zij zeide niets. Den dag voor haar vertrek is zij bij mij afscheid komen nemen en heeft mij veroorloofd aan haar te schrijven, maar van Jufvr. M. heb ik niets meer vernomen. Gij begrijpt dus hoe eenzaam ik mij als voor de tweede reize hier bevind. Schrijf mij spoedig, lieve tante, ten einde ik

[p. 49]

mij voor het minst eenige oogenblikken verbeelde in uw gezelschap te zijn

Uwe D.W. Dienares en zeer liefhebbende Nicht

louise derval.