Uit mijne sportportefeuille

Een verstandig besluit.

Toen het vorig jaar de ‘cowboy’ Cody naar Parijs was gekomen en zijn eersten match met een wielrijder gehouden had; toen men van de verbazing over den uitslag een weinig bekomen was; toen ook volgende matches door hem gereden en afwisselend gewonnen werden; toen men eens uit zijn oogen ging kijken en begon te onderzoeken; ja... toen ging er in de pers een geschreeuw en een honend gelach op! Men bemerkte bij den neus te zijn genomen, dat er aan de matches van dien spullebaas een verdacht luchtje was, en men durfde luide van geknoei en mystificatie te spreken. Cody verdween juist uit Parijs om niet op een goeden dag door het publiek onder handen te worden genomen, en verplaatste het veld zijner operaties naar Duitschland. Ook dáár vond hij wielrijders, die voor een handje geld zich leenden om mee te doen aan zijn verdachte kermisvertooningen, en toen was 't ook, dat wij onze waarschuwende stem verhieven naar aanleiding van een dergelijken match te Arnhem, die echter in alle eer en deugd afliep.

[p. 59]

In Duitschland had men ook gauw genoeg van de zoogenaamde sportvertooningen van dezen cowboy, en toen het geduld van 't publiek ook daar op 't punt stond van uitgeput te raken, pakte hij zijn biezen en vertrok naar België.

De matches met wielrijders werden daar voortgezet, maar hetgeen men aan het publiek te zien gaf, was àl te mal en àl te onbeschaamd. 't Was voor een ernstig sportsman om in woede uit te barsten. In 't publiek werd er de draak mee gestoken; men wist met open oogen door een kermiskerel te worden voor den gek gehouden. Daarom koos men de wijste partij en begon omgekeerd den cowboy voor den gek te houden. Een wielrijder daagde hem uit en stond hem toe 100 paarden te gebruiken, en als de paarden moe waren, mocht hij.... ezels nemen; hij zou ook zeven zwepen mogen gebruiken, en sporen, die evenwel slechts 7 tandjes zouden hebben, enz.!

Met dit alles echter kwam de wielersport in een kwaden reuk, en de Belgische wielrijders zagen ook zelf dit gevaar in. Zij kwamen bij elkaar, richtten zich tot de autoriteiten van hun Bond, die op hun beurt ook vergaderden en een zeer verstandig besluit namen.

We ontvingen nml. een schrijven van den heer R. Claes, Voorzitter van den Belgischen Bond, waarvan het eerste gedeelte de volgende officiëele mededeeling bevatte:

‘Ik heb de eer U te laten weten, zoowel als voorzitter der I.C. A., als lid des bestuurs van den A.N.W.B., dat de L.V.B. met een uitsluiting van zes maanden zal straffen alle wielrijders, die met colonel Cody, hoofdman der cowboys, eenen match zullen loopen, in België, zonder bijzondere toelating van onzen Bond.’

We wenschen het bestuur der L.V.B. geluk met dit besluit. 't Kan niet anders dan strekken in het belang der verhooging der reputatie van onzen sport. 't Valt alleen maar te betreuren, dat Frankrijk en Duitschland in dit opzicht niet zijn voorgegaan en het beschamend voorbeeld van het kleine België moesten ontvangen

Holland zal nu gelukkig wel van het bezoek van dezen spullebaas en zijn o zoo vertrouwbare sportvertooningen verschoond blijven.

We hebben altijd zooveel mogelijk over den cowboy en zijne matches gezwegen; we wenschten ook geen reclame voor hem te maken, wat toch zijn eenig doel is; en we zagen er geen nut in onze lezers uitslagen van wedstrijden mee te deelen, die de lachlust en de verontwaardiging van de ernstige, eerlijke sportslui opwekten.

Nu we echter mee kunnen doen aan 't luiden van de doodsklok

[p. 60]

over dergelijke sportverkrachtingen, was 't ons een behoefte en een genoegen eindelijk met België eens mee te trekken aan het klokketouw.