Uit mijne sportportefeuille

Levenslust.

De groote lofzanger op Koningin Vélo moet nog geboren worden.

De Nederlandsche dichter, die de schoonheden en deugden van Godin Fiets in heldengezang of lyrische ontboezeming bezingen zal, moet nog onder ons opstaan,

Tot nu toe heeft het kalme gemoed der Hollanders er zich toe bepaald haar zijne hulde te brengen in den vorm van proza. En wat voor proza dikwijls! O, wat wist men veel van en over haar te zeggen! Goeds, maar ook kwaads. Toch is de schaal van het goede aan den eenen kant gevuld en die van het kwade bijna geledigd. Aan den goeden kant is ze thans diep doorgeslagen.

En wat ligt er al niet op die schaal!

Verpoozing, ontspanning, gezondheid, snel verkeer, militair nut. De fiets immers, juichen hare vrienden en aanhangers, reduceert de afstanden en maakt het platteland en de buitenwijken der groote steden bewoonbaar; ze is een dierenvriendin, want ze neemt werk over, dat vroeger door paarden werd verricht; zij is een wonderdokteres, daar zij de longen en het hart versterkt, het gezicht verscherpt, ingewandsaandoeningen en rheumathiek geneest, en tevens tegen zwaarlijvigheid en dikbloedigheid beveiligt. Ze heeft een nieuw onderwerp van gesprek geschonken aan menig huisgezin, waar man en vrouw door langdurig samenzijn waren uitgepraat, en

[p. 33]

ze heeft vroolijkheid gebracht in vele families, waar de dochters des huizes altijd over een handwerkje gebogen zaten of slechts uitgingen om visites te maken.

Ze is de Wonderfee der kleine en de St. Nicolaas der groote menschen: - aan allen brengt zij onverwachte geschenken.

Maar bjj al die liefde, bij al dat enthousiasme heeft men één harer deugden, één harer gaven vergeten.

En die is: de geheime macht, welke zij bezit om den levenslust op te wekken.

Een ‘geheime’ macht, zeggen we, omdat wij ze wel ondervinden, maar niet verklaren kunnen. We worden ze gewaar als een toover-geschenk, als een toovermacht. Ze wordt ons geschonken zonder dat wij ze ontbieden kunnen. We kunnen ze slechts afsmeeken, niet afdwingen.

Dat geeft haar iets geheimzinnigs, iets betooverends, iets onbeschrijfbaars!

* _* *

Of is het soms niet geheimzinnig, betooverend, onbeschrijfbaar - die aandoening, die gewaarwording van vreugde, van opgewektheid, van levenslust, die wij na een tocht met onze stalen vriendin gevoelen kunnen?

Hoe anders te verklaren dat heldere oog, die vroolijke stem, dat opgewekte gesprek van den pessimist, als hij van zijn fietstocht thuis komt! Hoe anders te begrijpen den lust in beweging, in 't zich telkens verplaatsen van den ouderen heer, die nooit anders wandelt dan van zijn huis naar de societeit en omgekeerd! Hoe anders te vatten, dat de brombaard, die altijd klaagt over rheumatiek, hoofdpijn en slechte spijsvertering, in eens den lof van het rijwiel zingt!

Zijn zij allen aangeraakt door een tooverhand, heeft men hen betooverende woorden ingefluisterd, of zijn door een ongekende macht hun kwalen weggegoocheld?

Neen, niet waar, gij weet 't wel beter, gij broers en zusters van het wiel! Het toovermiddel is een eenvoudig iets en haast voor iedereen bereikbaar.

Neemt zelf de proef maar eens!

Zijt gij wel eens in minder aangename stemming geweest? 't Is toch ons allen toch wel eens overkomen, dat wij op haast onverklaarbare wijze, zonder naspeurbare aanleiding, ons uit ons humeur gevoelden. Alles verveelde ons. De kantoorbediende, die elken ochtend

[p. 34]

op hetzelfde uur met zijn pakje boterhammen onder den arm, naar de stad wandelt; de dienstmeid bij de overburen, die met den slagersjongen staat te praten; een straathond, die de aschbakken nasnuffelt; de man met den petroleumwagen, die alle dagen op dezelfde zangerige wijze zijn waar uitkraamt: - dat alles verveelt ons, maakt ons zoo'n dag kregelig en korzelig. Men is nerveus, prikkelbaar, overwerkt, en weet eigenlijk niet wat men wil; nergens heeft men lust in, en begint van alles, om 't dadelijk weer te laten liggen. Op dreef kan men niet komen en men ziet het leven o zoo donker in. Lezen helpt niet en wandelen ook niet, want men ergert zich zelfs ongemotiveerd over de menschen die men tegen komt.

Wat nu te doen? Waar rust of afleiding te zoeken?

Bestijgt dan eens uw fiets en ga naar buiten, de stad uit.

Nu begint de bezigheid, dus de afleiding. Men moet trappen en sturen, oppassen nergens tegenaan te rijden, om zich zelf of anderen geen ongeluk te bezorgen. Dit vestigt de gedachten al op iets ánders en men heeft al geen tijd meer om te denken aan de dingen die zoo hinderden.

Maar eenige oogenblikken later is men geheel buiten, en nu wordt de afleiding nóg grooter. Daar ligt de landweg voor ons, en men maakt bij zich zelven de opmerking, dat de boomen zoo mooi in blad staan en het groen er nog zoo frisch uitziet; in hun schaduw is het koel en stil, en gezelligjes hoort men de banden en den ketting snorren. Links en rechts in het weiland loopen de zwarten roodbont gevlekte koeien met den kop langs het gras te grazen, of staan droomerig over een hek te turen, terwijl de zon op haar breede ruggen schijnt. En men voelt zich al meer buiten en landelijk, ver van het zeurige stadsleven. De landman groet u; gij stapt eens af aan eene boerenuitspanning en maakt een praatje met de vriendelijke waerdin. Zij vertelt u van den oogst, van het vee en de kleine geschiedenissen van het dorp. Gij hoort van andere menschen, ziet andere gezichten en komt langzamerhand in een anderen kring van gedachten en gewaarwordingen.

Een oogenblik later snort gij weer langs de landwegen, langs mooie plekjes, die gij u nog van vroeger herinnert. De zon schijnt vroolijk, de hemel is hoog en blauw, de weg glad en beschaduwd.

Gij rolt weer naar de stad; in de verte, aan den horizont, steken hare torenspitsen en fabrieksschoorsteenen hoog tegen den hemel uit; gij komt in de eerste straten harer buitenwijken en hier en daar worden de lantaarns in den vallenden duister al ontstoken.

Dan, als gij voor uw huis afstapt, bemerkt gij dat gij frisch en

[p. 35]

opgewekt zijt; dat gij weer lust hebt om iets te gaan doen, wat gij vóór uw rit uit lusteloosheid onafgedaan hebt laten liggen. En de avonduren vliegen om.

En den volgenden ochtend, bij uw opstaan, zijt gij de oude weer vol levenslust, vol pleizier en trek in uw werk; hetgeen den vorigen dag zoo zeurig en afgezaagd scheen, kan u nu weer bekoren en gij zijt met veel weer verzoend, wat u vóór uw levenslustkuur onaangenaam en routine-werk toescheen.

Gij zijt genezen!

Genezen door het rijwiel, dat op onmerkbare wijze zijn heilzame geneeswijze op u heeft toegepast.

Komt, gij allen, wien 't aan levenslust ontbreekt, bestijgt het rijwiel, het voertuig van Koningin Vélo, en zonder doktoren, zonder medicijnen, zonder badplaatsen, zult gij een genezen mensch worden.

Hulde en lof aan onze kleine stalen Godin!