Voor-beeldt der waere deught
(1692)–Franciscus Nerrincq–
Auteursrechtvrij
[pagina 138]
| |
[pagina 139]
| |
Uyt-leggingheVan het voor-gaende Sinne-beeldt. SOo ghy de aerd' maer wel besiet,
VVat voor al dinghen vindtje niet!
Heel nut, en reyn, en wonder schoon,
Maer d'Hemels spannen verr' de croon.
Al schoonder is het Firmament,
Dat d'aerde-bodem gants berent,
Als schoonder is dat Sterren-licht
Tot blydtschap van des mensch gesicht.
VVilt ghy de oogh noch voorder slaen,
Siet oock eens aen die silvre' Maen,
Die rontsom swiert, die houdt de wacht,
Seer dickwils oock den gantschen nacht,
Tot dat-men weer de Son aen-siet,
En sy haer gulde straelen schiet,
Het meeste werck van heel de Locht,
Dat oyt van Godt is voort-gebrocht,
Een maecksel van een wond'ren vondt,
Dat mensch noch Enghel oyt verstondt.
Of de Planeten staen in glans,
En dat sy vlammen heel en gants,
En Jupiter en Mars daer by,
En oock de ander alle dry,
| |
[pagina 140]
| |
Doch jeder wyckt aen't Sonne-licht,
Voor wien oock heel den Hemel swicht.
Van't licht der Son het alles hanght,
Jae oock de Maen haer licht ontfanght.
Maer seght eens, bidd' ick lieven Vriendt,
Vvaer toe ons dit verhael nu diendt.
My docht, ghy hadt het nu al vast;
VVeet, dat 't op Casimier oock past:
Seght eens, als hy den dagh begon,
VVas hy niet als een gulde Son?
Men sagh hem schynen van sijn jeught
Verr' boven d'ander inde deught:
Een jeder goedt exempel nam
Van't heyligh licht, en suyver vlam,
Die straelde tot sijn grooten lof
In't Polsch, en in het Hemelsch hof;
Geen hof, als't wel hier voortydts plagh,
Maer nu men't als een Hemel sagh:
't Is waer, als jeder een oock weet,
Den Coninck vlamd' als een Planeet
Van Jupiter oft ander sterr',
Die straelden oock al wonder verr';
De Coningin block als een Maen
't VVas vreught sijn oogh op haer te slaen;
Haer deughden waeren wel bekent,
Soo in het hof, als daer ontrent,
| |
[pagina 141]
| |
Oock d'edel' Princen tot hun lof,
Die straelden in dat Conincx hof,
Als nieuw' Planeten vol van schyn;
Seght, moest 't daer niet een Hemel zijn?
Jae eenen Hemel wonder schoon,
Maer Casimier hadt noch de Croon.
Daer blonck den Prins als eene Son,
Die al die lichten gants verwon.
Met recht een jeder hem verheft,
Die al de rest verr' over-treft.
O wonder Son Prins Casimier!
Die maer en brandt van't hemelsch vier!
Ey staet ons toe dees kleyne bê,
Comt deelt ons van u straeltjens mê;
Maeckt, dat wy branden van dien schyn,
En soo met u eens saligh zyn.
|
|
