Voor-beeldt der waere deught
(1692)–Franciscus Nerrincq–
Auteursrechtvrij
[pagina 106]
| |
[pagina 107]
| |
Uyt-leggingheVan het voor-gaende Sinne-beeldt. Ey seght my, bidd' ick, lieven vriendt,
VVaer toe dat Sterre-kycken dient?
VVaer toe dat loncken heel den nacht?
Siet gy hier meer, als gh' eertydts placht?
VVeet vriendt, waer ick myn ooghen slaen,
Daer vind' ick vry wat wonders staen:
VVat sien ick hier, wat wonder licht!
VVat sterren van een vremdt gesicht!
Maer 't wonderst', en het vremste dinck,
Is wel dien dweersen hemels-Rinck,
Zodiacus hier voor genoemt,
En by de wysen gants beroemt,
Met menigh teeckens, soo men let,
Heel in sijn ronde wel beset.
VVat vremde dinghen sietmen hier!
Een Ram, een Tweelinck, daer een Stier;
En hier de Maeght op haeren standt,
Met Kooren-ayërs in de handt.
Meer ander teeckens voor het lest,
Die vind' ick staen op haer gewest.
Doch dat my dient, en meer behaeght,
Is't hemelsch Teecken van de Maeght:
| |
[pagina 108]
| |
VVeet, dat de Son veel quaedts verdryft,
Soo lanck sy by de Maghet blyft:
VVanneer sy in dit teecken staet,
Den stanck van d'aerd' wel haest vergaet;
Jae alle dompen sy verjaeght;
Dit zyn de vruchten vande Maeght.
Hier Casimirus weder speelt
Op dit volcomen Sinne-beeldt:
Geen mensch was desen Prins gelijck,
Eene waere Son van't Polsche Ryck.
VVat soeten toe-keer van die Son
(Oock als sijn jonckheydt maer begon)
Tot wel een ander weerde Maeght,
Die oock den naem van Moeder draeght!
Maria was haer soeten Naem,
Aen Godt, en mensch heel aengenaem.
Een wonder' liefd' den Prins haer droegh,
Jae geene liefd' was hem genoegh,
Hadt haer soo lief als eyghen kindt,
Dat oyt sijn moeder hadt bemindt.
Maer hoort nu eens den echten grondt,
Hoe hy van haer soo was gewondt:
Die Maeght in suyverheydt volmaeckt,
Hadt Casimier het hert geraeckt;
Dies wenst' hy oock van d'eerste jeught,
Te trachten naer die suyver deught.
| |
[pagina 109]
| |
VVat dunckt u van die suyver Son,
Die 't vleesch door dese Maeght verwon?
Gaet voort ô suyver Heyligh kindt;
VVeet, dat dees Maeght u oock bemindt.
Maer dit en is geen menschen werck,
Voor u een strydt maer al te sterck.
Doch hy en is geensints benouwt,
Soo lanck hy op dees Maeght betrouwt,
Maer of het op het arghste quam,
En u den strydt het leven nam?
Ick sterven sal oock in de jeught,
Als ick maer sterff uyt suyver deught.
Soo sprack den Prins die 't leven liet;
En 't is naer sijnen wensch geschiedt.
Den hemel was hierom verblydt,
Tot spyt van die het hadt benydt:
Van duyvel, en sijn heel bewindt,
Van d'aerd', en van het Venus-kindt.
Dus met sijn doodt die suyver Son
Prins Casimier het vleesch verwon.
Maer hoort, hoe't Godt hem heeft geloont,
En als een suyver Maeght gecroont:
Naer hondert ende twintigh jaer,
Als't Lichaem quam in't openbaer,
Den Prins men on-bedorven vondt,
Dat jeder een verslaeghen stont.
| |
[pagina 110]
| |
O groot geheym! ô wonder lot,
Het eyghen werck van eenen Godt!
Dus wierdt hy in sijn vleesch vereert,
Die op de aerd' soo hadt verkeert.
O suyver Prins, Marias vriendt,
Die soo veel jonsten hebt verdient,
Versterckt dees uyt-gelesen Jeught,
In't stryden voor die suyver deught;
Maeckt, dat Godts Moeder, ende Maeght
Voor onse ziel oock sorghe draeght,
Op dat wy oock naer al den strydt
Met V Godts loven voor altydt.
|
|
