|
| |
| |
| |
II. Capittel.
Vanden voortganck die den H. Casimirus geduerighlijck dede in de deught.
DAer hanght veel aen, van wel te beginnen, wel begonst, half gedaen, seght het Spreeck-woordt: Dimidium facti, qui bene coepit habet. Desen jonghen Prince hadde wel begonst, dat men met reden oock mocht hopen, dat hy grootelijckx soude aen-nemen in de deught: jae hy scheen van sijne eerste jonckheydt bykans eenen volmaeckten Heylighen te wesen; van dan af saghmen in hem eenen besonderen drift, ende gheneghentheydt tot de deught, altydt hooger en hooger trachtende naer de vol-maecktheydt. Niet sonder reden en is hy in het voor-gaende Sinne-beelt vergheleken met het licht van de Son, het welck geduerelijck aen-wast tot den mid-dagh; ick en can van desen sijnen voor-ganck geene betere bevestinge by-brengen, als de getuygenisse van die, de welcke met hem gheleeft hebben, ende van die sijn leven hebben geschreven. Doch eene getuygenisse van den Eerweerdighsten Bisschop ende Legaet van den Paus Zacharia Ferrerius, sal genoegh wesen, den welcken in het eerste Capitel, van sijn leven aldus spreeck: Pueritiam ipsam & adolesientiam virtutibus omnibus, ingenuarumque artium disciplinis
| |
| |
eta exegit, ut semper & aetate & sapientia cresceret. Den H. Prince Casimirus, seght hy, heeft eerst sijne kindtsheydt, ende daer naer sijne jonckheydt in de oeffeninge van alle deughden, ende andere loffelijcke wetenschappen soo wel over-gebracht, datmen hem altydt met de jaeren in de wysheydt sagh opgroeyen. Dien weerdigen Schryver gebruyckt bycans de selfste woorden, de welcke den H. Lucas gebruyckt, beschryve[n]de in sijn 2. Capittel den geduerigen voortganck in deught ende wysheydt van het H. Kindt JESUS. JESVS proficiebat sapientiâ & aetate apud Deum & hemines. dat is, JESUS nam aen in jaeren ende wysheydt by Godt en by de menschen. Dit heeft dien Schryver misschien gedaen, om dat dien jongen Prince soo geduerelijck naer het exempel van het Goddelijck Kindt oock aen-groeyde in de Godtvruchtigheydt, ende in een heyliger leven, tot een groote verwonderinghe van heel het Hof, ende van menige ander menschen; het welck gheschiede in deser voegen: datter oock volghens sijne groeyende jaeren, veel-derhande deughden, de eene voor, de andere naer aen de wereldt sich veropenbaerden: in sijne kindtsheydt sach-men in hem eene eenvoudige onnooselheydt, ende rechtsinnigheydt, voorts in sijne jonckheydt merckte-men in hem eene groote sachmoedigheydt, ende vriendelijcke gemaniertheydt, daer naer in sijn volle jeught eene ongemeene voorsichtigheydt, ende een cloecke standtvastigheydt in alle sijne voor-stellinghen oft | |
| |
onder-neminghen loffelijck uyt te voeren. 't En was niet wonder, dat dit H. eerste leven van Casimirus met die nieuwe volghende deughden, als eene schoone schilderye met haere verscheyde aengenaeme coleuren ende verbeeldingen aen een jeder meer ende meer quam te behaegen. Hierom dunckt my dat dit H. leven met eene wel geschilderde schilderye, die nu open gedaen wordt, met reden wel mach vergeleken worden: alsmen eene soodaenige op-gerolde schilderye begint af-te-rollen, met siet het heel stuck niet met eenen keer, maer allenskens: eerst siet-men, by exemple, het hooft, dan de borst & c. oft het opperste der boomen ofte bergen, die daer gheschildert mochten staen, oft iet anders, tot dat ten lesten het onderste deel der schilderye heel af-gerolt is, ende sy alsdan heel gesien can worden. Soodaenigh segge ick, dunckt my gheweest te zyn het deughdelijck leven van Casimirus. Dese gelijckenisse sal U-L. misschien in het Rym aldus uyt-gheleydt beter bevallen:
Het stuck was nu voleynt, en oock volmaeckt ten vollen,
Den Schilder hadt het self heel effen op doen rollen,
Om soo te senden voort, alwaer het wierdt verwacht,
Met hop', dat al sijn werck sou wesen groot geacht.
't VVas nu ter handt geraeckt, dat jeder wenst t'aenschouwen;
Doch 't moet eerst wesen los, en naer de konst ontvouwen;
Dan wachtmen om te sien als't nu sou open-gaen,
VVat in die schildery voor wonders mochte staen.
| |
| |
Voort dat hier dient gelet; Men kan de Schilders wercken
Men een geslaegen oogh te saemen noyt bemercken;
Voor eerst men wordt gewaer, al datter boven staet,
Dan sietmen datter volght, eer datmen onder gaet.
VVat siemen daer al niet van menschen, bergen boomen,
Of Tygers, peerds of leeuw, waer voor de kinders schroomen!
Eerst sietmen hooft oft kop, dan borst van mensch of peerdt,
Of wel een tygers rugh, oft eenen leeuwen steert.
Nu seght my, wat verbeeldt dit stuck met al dit wonder,
Dat jeder mercken kan van boven en van onder?
VVat leert ons dit gesicht, seght eens, wat het bediedt,
Al dat men hier en daer van hoogh tot onder siet?
Niet anders als een beeldt van Casimirus leven,
Die Godt oock tot sijn doodt standtvastigh is gebleven,
O wat al wond're deught een jeder in hem sagh,
Van d'eerste jonge jeught tot sijnen lesten dagh!
Eerst in sijn kinder tydt was anders niet te mercken,
Als een eenvoudigheydt, en kinderlyke werken;
'tVVas een goedt aerdigh kindt, als 't bleeck in't openbaer,
Van bly en soet gelaet, al oft een engel waer.
VVilt gy dat heyligh stuck van Casimirus leven
Noch voorder openslaen; daer sult dy sien geschreven
En wonder uytgedruckt noch veelderhande deught,
Heel eyghen aen den tydt van sijn vol-wassen jeught.
Hoe seeghbaer was dien Prins in al sijn dracht en wesen!
Hoe deughtsaem, en hoe wys, van alle mensch gepresen!
Hoe maetigh en hoe reyn!vred'saemigh, liefgetal!
Al met een woordt geseyt uyt stekend' onder al.
Dese Schilderye van sijn H. Leven was Godt ten uyttersten aengenaem, sigh meer en meer daer in | |
| |
behaeghende, hoe grooteren voort-ganck hy dede inde deughden. Dit oordeelde dien H. Prince redelijck te wesen, sigh oock dickwils aen-porrende door de wackere ende geduerige neerstigheydt van menige wereltsche menschen, die elck naer hunnen staet sonder op houden hun beste doen, om in het tydelijck eenighen voort-ganck te doen, by daeghe ende by nachte geene moeyte spaerende, om te geraecken tot groo[t]ere ryckdommen, tot nieuwe ghenoechten, hooghere eere, ende soo voorts. Aldus verweckte oock eert-tydts den H. Bernardus menighe menschen tot een beter leven, een jeder aen-wackerende met dese woorden van sijnen 341. brief: Moveat ispum sacularis cupiditatis exemplum: quem enim ambitiosum vidimus aliquando contentum edeptis dignitatibus ad alia non amhelare? Sic & curiosi cujusque non satiatur oculus visu, nec auris impletur auditu Quid eorum, qui avarittae student, aut ama[t]ores sunt voluptatum, seu varias hominum sequuntur laudes? Nonne ipsorum insatiabilia desideria arguunt nos negligentiae & tepidicatis? Pudaet certè spiritualium nos bonorum minus cupidos inveniri. Een jeder soude sigh moeten schaemen seght dien H. Vader, dat de begeerelijckheydt van veel wereltsche menschen grooter soude wesen tot de lichaemelijcke dinghen, als de neerstigheydt tot het gene aengaet de saeligheydt vande ziele; ende datmen sijn selven daer mede verwecke, om voortaen meerderen voort ganck te doen in de deught. Hy gaet noch voort: hoe en is den eergierighen niet ghe | |
| |
duerigh besorght, om tot grooter eere, ende digniteydt te geraecken? Noyt en is hy versaet, maer tracht altydt om hoogher en hoogher verheven te worden. Siet men oock den geldt-gierighen oyt voldaen? Soeckt hy niet altydt meer goedt ende geldt by een te vergaderen? Wat sal ick seggen van de minnaers der wereldtsche genuchten? Noyt en zyn sy oock vergenoeght, altydt trachtende tot nieuwe ende andere wellusten, die hun evenwel noyt en konnen versaeden. Hoe meer dat die menschen vercrygen, hoe meer sy begeeren, volghen het latynsch Spreeck-woordt:
Quo plus sunt potae, plus sitiuntur aquae;
Hoe meer men volght den lust,
Hy jaeght noch even seer,
En tracht naer meer en meer.
Die on-versaedelijcke geneghentheydt ende begeerelijckheydt was aen den H. Jongelinck Casimirus een nieuw verwecksel ende spoorslagh, om sigh sonder op-houden in de deught te vervoorderen, ende meer en meer te trachten naer de hemelsche goederen. soodaenig zyn de wenschen van de goede zielen ende godtvruchtige menschen, die altydt willen op-climmen tot hoogher en hoogher vol-maecktheydt, soo seyde oock David Psalm. 83. Ibunt de virtute in virtutem, videbitur Deus Deorum in Sion. Wilt ghy den gelijckighen | |
| |
aert ende leven weten vande godtvruchtige zielen? Dese, seght David, trachten altydt tot meerdere volmaecktheydt, de welcke al haeren wensch is; gy sultse sien voort-gaen van den eene deught tot de andere, ende dit haer leven lanck, tot dat sy naerder en naerder tot Godt geraecken, ende hem in het hemelsch Sion eens comen te aen-schouwen. Ibunt de virtute in virtutem, videbitur Deus Deorum in Sion.
Godt gaeve datter al vele soodaenighe gevonden wierden! het welcke Godt ten uyttersten soude aengenaem wesen, ende aen sijn H. Engelen, de welcke hun besonder behaeghen nemen in het opclimmen der menschen tot verhevender deught. Den Eerweerdighen Beda verhaelt in het 3. boeck sijnder historie in het 19. cap. Dat eenen sekeren H. man met naeme Furseus, de Engelen eens heeft hooren singhen dese boven-ghemelde woorden: Ibunt de virtute in virtutem, videbitur Deus Deorum in Sion. Sy sullen op-climmen van de eene deught tot de andere & c. Den toon van't Liedt en weet ick niet, dit mochte wel den sin wesen, met den welcken sy den Heyligen aen-spraecken:
Groot gheluck voor al die menschen,
Die het Hemelsch goedt m[a]er wenschen,
En soo trachten naer de deught!
't Is voorwaer een saligh leven
Voor die hun tot Godt gebeven,
En voor ons geen minder vreught.
| |
| |
Volght dit naer ô vriendt des Heeren,
Tracht u deughdt oock te vermeeren,
En wilt altydt voorder gaen;
Noyt en moet u dit verdrieten;
Midts ghy Godt een sult ghenieten
En by hem in glory staen.
Dese soete ende Enghelsche woorden hebben sulck een cracht gehadt op het herte van desen heylighen Man, dat hy sich daer naer heel sijn leven lanck met eene alder-grootste sorge begeven heeft tot alle soorten van deughden, ende gheworden is eenen grooten Heylighen. In deser voegen heeft den H. Casimirus altydt getracht, van den eenen tot eenen hoogeren trap der deughden op te klimmen, om aldus naerder tot Godt te comen, ende soo oock eens tusschen het ghesangh der Enghelen weerdigh te worden om den selven te mogen aen-schouwen. Ibunt de virtute in virtutem, videbitur Deus Deorum in Sion. Maer als ick hier nu spreke vande blydtschap der Enghelen, soo worde ick in-dachtigh, tot mynen propoost, de lange Leere van Jacob, de welcke hem in sijnen slaep vertoont wierdt, van de aerde comende tot in den Hemel, lancx de welcke hy oock eenighe Enghelen op en af sagh gaen, sonder oyt stille te staen; voorwaer een vol-maeckt voorbeeldt van den geduerighen voort-ganck, die-men doen moest in den wegh der deughden: hoort hier op spreken den H. Bernardus in sijnen 254. brief tot den Abt Garinus. Vidit scalam Jacob, & in scala Angelos; ib[u]nullus residens, nullus subsistens apparuit; sed vel
| |
| |
afcendentes vel descendentes videbantur unisersi. Jacob, seght hy, heeft eene leere gesien, ende op de leere verscheyde Enghelen; daer en sagh-men niemandt sitten of stille staen, maer sy wierden allegaeder gesien opwaerts, of nederwaers gaende. Dit schreef den H. Bernardus om dien Abt te verwecken, tot meerderen voort-ganck inde deught, ende om noyt stil te staen, naer het exempel van die Engelen, die sonder ophouden altydt besigh waeren om op en af te gaen, naer den wensch, ende het behaegen Godts. Doch het en zyn de Engelen alleen niet, die altydt voort-ganck doen, maer oock heel de wereldt ende vele schepselen, die de menschen oock aen-wecken tot eenen geduerigen voort-ganck tot een heyliger leven: seght my eens, siet-men bykans niet alles geduerelijck groeyen en opwassen op dese aerde? De lichaemen der menschen van haere kindtsheydt wassen allenskens aen, van gelijcken alle de gedierten, oock de boomen ende kruyden; de goude ende silvere mynen siet-men oock groeyen, ende meest alle de schepselen; en sal dan de ziele des mensch alleen onder-blyven, ende in deughden niet opwassen? Het is ten uyttersten redelijck, dat sy altydt aen nemen in de deught. Hier mede moest hem een ieder aen-wackeren, om meerder voortganck te doen in de Vol-maecktheydt, ghelijck wonderlijck gedaen heeft den H. Carolus Borromeus, misschien oock naer het exempel van den H. Casimirus; desen H. Cardinael, ghelijcker staet in het 21. capittel van sijn leven in de 8. boeck, oeffende sich | |
| |
dagelijckx in dien H. voort-ganck; ende niet tegenstaende dat hy delicaet, ende teer was op-gebrocht, begonst evenwel sich elcken dagh eerst in kleyne dingen wat te versterven, ende mindere lyf castydingen aen te nemen, sich in gemackelijcke deughden eerst oeffenende; daer naer gonck hy voorder tot swaerder ende pynelijcker dingen: ende dit hadde hy by sijn selven heel vast gestelt, noyt op te houden, maer altydt voorder te trachten, seggende dit een teecken te wesen van een cloeck gemoedt, altydt meerdere dinghen aen te vatten, ende met groote ende onophoudelijck passen in den geestelijcken wegh voort te setten; sich hier toe besonderlijck oock verweckende door het neerstigh exempel van veele wereldsche menschen, die altydt sonder op-houden, hun profyt soecken: soo sprack hy tot sijn selven: Sicut mercatores intenti lucro, quotidie aliquid adjiciunt; & sicut hortulani quotidie hortum excolunt; pictores quotidie imaginem, quam pingunt, expoli[u]nt, & persiciunt, ita multo magis virtuti quotidie adjicere debet, qui ejus est studiosus. Gelijck de coopmans, seydt hy, die altydt op haere winste uyt zyn, daegelijckx wat aen-legghen; ende ghelijck de hovenieren alle daeghen hunnen hof onder-houden ende gaede-slaen, ende de schilders het stuck, dat sy onder handen hebben, alle daeghen bemercken ende soecken te verbeteren; veel te meer, seght dien H. Cardinael, moest eenen minnaer der deught sijn beste doen, om in de selve aen te nemen. Dit sul-dy misschien beter inde memorie printen, oft het sal u beter bevallen in't Rym gestelt:
| |
| |
O wat siet-men niet voor sorghen
In dit treurigh aerdtsche dal,
Dagh, jae nachten tot den morghen
Heel de weereldt over al!
Elck is besigh in den handel
Van sijn aengenomen werck:
Is den Coopman in sijn wandel
Niet bekommert even sterck?
Siet hem sitten in sijn boecken,
Heel sorghvuldigh in het soecken,
VVaer mocht steken sijn profyt:
Dan schryft hy sijn wissel-brieven,
Sorght oock, dat sy zyn bestelt;
Nu om d'ander te gerieven,
Soeckt hier toe het noodigh geldt;
Breckt sijn rust, en laet sijn slaepen,
Vol van sorghen dagh en nacht,
Om meer goedts by een te raepen;
Dus hy altydt voorder tracht.
Siet oock eens de Hovenieren
In het perck, of de warand';
Hoe sy alles daer bestieren,
Tot het groeyen van't geplant:
Nu heel besigh in het snoeyen
Van den wyngaerdt ofte boom,
Op dat hy mocht beter groeyen
Aen den soeten water-stroom.
Dan sult ghy hun sien bekommers
In het vlechten van de haegh,
| |
| |
Om daer van te zijn belommers,
Op dat jeder sigh behaegh'.
Ander tyden sult hun vinden
Ergens besigh in het Perck,
Om de blomkens op te binden
Tot een soet en aerdigh werck.
Merckt oock hoe de Schilders wercken,
Als hun stuck nu nis begonst;
Gaen sy't niet by tyden mercken,
En vol trecken naer de const?
Dagh voor dagh het stuck vol-maecken,
Tot dat 't selve wordt getreft,
Dan is' tydt, van't werck te staecken,
Als een jeder dat verheft.
Sal hy sigh dan niet verwecken,
Die in't goedt eens wel begint,
Om de deughden te vol-trecken,
En van Godt te zyn bemindt?
Soo moest allen vriendt des Heeren
Sich bedencken menigh mael,
En voorts sijne deught vermeeren,
Soo ons leert den Cardinael.
Aldus verweckte sijn selven den H. Borromeus, om altydt meer en meer te trachten tot de volmaecktheydt.
Godt gave dat een iegelijck met den H. Prince Casimirus ende met desen H. Cardinael sigh van gelijcken aen[-]porde, om oock geduerighlijck meerderen voort-ganck te doen inde deught; het welcke | |
| |
niet alleen redelijck, maer oock noodtsaeckelijck is; want-men in dit leven noyt en can stil staen, altydt genoodtsaeckt zynde, ofte in deught voort te gaen, ofte in de selve te verachteren. Daer en is niet gemeynder onder de HH. Vaders, ende Leeraers van het geestelijck leven, als dese leeringe: In via Dei non progredi, regredi est. dat is: In den wegh des Heeren niet voort-gaen is achterwaerts gaen.
Aldus sprack den H. Augustinus in sijnen 14. brief tot eene Maghet met naeme Demetrias: Tamdiu non relabimur retro, quamdiu ad priorae contendimus; as ubi coepimus stare, descendimus, nostrumque non progredi, vegredi est. Soo lanck, seght dien H. Vader, en gaen wy niet achterwaerts, als wy opperwaerts trachten; maer wy comen neder te daelen soo haest wy blyven stille staen: want niet te vervoorderen is achterwaerts gaen.
Den H. Paus Gregorius stelt ons hier op voor oogen dese goede gelijckeniss: 3. Parte Pastoral. admonit 35. Gelijck een schip seght hy, het welcke vaert tegen stroom, op eene en de selve plaetse niet en can blyven stille staen, maer met alle gheweldt moet aen-geroeyt worden, om voort te geraecken, het welck anderssints door den contrarien vloedt soude wech gedreven worden, aldus gheschiedt het oock met den mensch, den welcken, is't dat hy teghen sijne bedorven natuere met eenen gheduerighen aerbeydt niet en tracht voort te gaen in den wegh der deught, hy sal oock noodtsaeckelijck door het ghewelt van sijne on-gheregelde passen | |
| |
van het goedt af-ghetrocken worden, ende soo meer ende meer comen te verachteren.
Ick segghe dan wederom, dat dese spreucke van de HH. Vaders maer al te waer is; In via Dei non progredi, regredi est. Godts wegh niet vervolgen is inde deught verachteren. En seght dan niet met sommighe onbedachte menschen: ick ben verre genoech ghecomen, ick onderhoude Godts gheboden, ick en wille den meesten Heylighen in den hemel niet wesen. Soo spreeckt ghy, maer hoe soud' het gaen, als ghy'er buyten soudt ghesloten worden? Niet sonder groote reden hebt ghy'er voor te vreesen. Dit is het segghen van den H. Augustinus Serm. 15. de verb. Apost. Si dixeris sufficit, peristi, is't dat ghy sult seggen, het is genoegh, ghy zyt verloren. Maer ick hope, dat ghy wyser sult wesen, ende sult trachten in te gaen de voet-stappen van den voorsichtighen ende H. jongelinck Casimirus, den welcken wel wist, dat het niet alleen redelijck, maer oock teenemael noodtsaeckelijck was, altydt in deughden voort te gaen, ende hierom altydt sijn uytterste beste dede, om beter en heyligher te leven, oock volghens den raedt ende versoeck van Godt sevel. Apocalips. aen het 22. cap. Qui justus est, justificetur adhuc, & Sanctus sanctificetur adhuc. dat is: Die rechtveerdigh is, dat hy noch rechtveerdiger worde, ende die heyligh is, noch heyligher worde. Daer-om ick hope, dat een jeder desen H. Prince sal trachten naer te volghen, oock uyt vreese van anderssints meer ende meer van de deught te vervallen met een openbaer peryc[kel] van sijne eeuwighe saligheydt.
|
|
Auteursrechtvrij