Schaduw

[p. 41]

Zilver XXIII

Die noode of nooit
uw tale tooit
met sluiers van verfijnden draad
en die geen dag te dragen weet
de koningskroon en 't purper peerlenklee
waarin 't schoon woord
door deze wereld gaat,

gij staat nog frisch
als bloem in wildernis
uw hoog-onnoozele woord te doen.
Zoo stond, nog niet gerept van sier,
de zoete Beatrijs onder den eglantier
met blooten voet
en keursken van katoen.

[p. 42]

 

Maar hagelblank

 

hangen aan winderank

 

die uit uw argelooze spraak ontstaat

 

uw klokjeswoorden mild als morgenkus

 

die kleppen, kleppen telkens 't angelus

 

over mijn hart

 

wanneer gij spreken gaat.

 

 

 

Zoo 'k vier en groet

 

den fonkelwoordenstoet

 

die door de tijden tiegt met koortsen pas,

 

gijlieden leert mij worden stiltebruid,

 

monden die zacht uw zilvren klokken luidt

 

en dan weer zwijgt

 

alsof 't voor eeuwig was.