Schaduw

[p. 43]

God moet mij geren zien XXIV

God zei dat ik een liedeken moest maken.
Ik zei dat ik niet kon.
Hij lêe mijn weifel-hand en wilde bij me blijven
zooals een moeder doet die kindeke leert schrijven
en 't lied begon.

En 't lied begon te groeien uit mijn handen
'lijk uit de Mei het gras;
nog voor ik aan dien wasdom

bloei en zaad kon wenschen

stond heel mijn herte rijp van liekens voor de menschen
zoodat ik dichter was.

Zoodat ik dichter werd door Gods genade,
ik, die zoo zerp van ziel,
geen wijze dingen wist, geen weeldewoord van boeken.
Hoe heeft mijn Lieven Heer mij, arme, uit gaan zoeken
voor zijn muzieken stiel?

[p. 44]

 

'k En weet, maar tusschen ieder melodieke

 

waarmee 'k de menschen dien

 

is 't woordeke ‘waarom’ een stille, matte schakel;

 

éen antwoord weet ik maar over dat zoet mirakel:

 

God moet mij geren zien.

[p. 48]