Schaduw

[p. 30]

Middag-wiedsters XVII

Ze kwamen traag door den zomerschen brand,
zwijgende vrouwen van arbeid en leed;
ze veegden bijwijlen
met bronzen hand
van hun blinkende kinne 'nen droppel zweet.

Al hingen hun hoofden zoo sprakeloos-moe,
al lag er geen rust over d'akkeren rood,
toch zong er berusting
in 't loome gedoe
van hun voeten en armen en halzen bloot.

En wijzende naar de gewassen een poos
viel van hun lippen een schraal gezeg.
Toen keken ze weder
gedachteloos
in de schamele kruidekes langs den weg.