Schaduw

[p. 28]

Verloren brief XVI

Zoo langs de huizen van vunze buurt
speelde de wind met verloren brief;
dat strooide muziek
in de doodstille steeg.
Zoo werd in avond laat en leeg
een zwervend blad
mij stillekes lief.

Ik droeg het mee naar een weelde-land,
ziellooze kamer met brokaat gordijn;
daar zong het, sukkel van letter en lijn,
een goddelijk lied in mijn hand.

Waar de vrouw van het volk
in stamelschrift
heur donkeren roep van liefde beleidt
schreit iedere fout van taal en stijl
heur eigen droeve liefelijkheid.

[p. 29]

 

Zoo groeide 't parvenu-salon

 

vol dissonanten tot een nood-sireen verstard.

 

Het milde binnenkomen van den dag

 

heeft mij, beschaamd, 't verwende hart

 

doen vluchten van zijn floeren peul

 

naar stroef geheim van volksche straat

 

die dwars door smoor van goren tijd

 

klaar van mirakel staat.