Schaduw

[p. 31]

Margrieten XVIII

't Is of die bloemen het weten:
ze buigen beurt om beurt
uit eerbied voor de stilte
die aan mijn hart is gebeurd.

En reeder dan aan menschen
doe ik die elfen in 't gras
het effen verhaal dat hij heenging
om 't heimwee dat ik was.

Ze neigen bevreemd naar elkander
't naïeve margrietenhoofd:
dàt hadden ze van de menschen
toch nooit geloofd.

Nu staan ze zonder vragen,
een bleeke sterrenstoet,
een goedheid zonder woorden,
te bloeien aan mijn voet.

[p. 32]

 

Een kommer te raden, te heelen,

 

en te doen of men weet het niet,

 

dat moeten de menschen nog leeren

 

van de hooge, stille margriet.