Schaduw

[p. 12]

Wintergepeinzen V

Dat ook ons harte rusten kon
lijk 's winters de velden doen
die liggen daar onder Gods hemelen wijd
de waarde te vieren
van eenzaamheid.

Ze weten heimelijk meer dan wij,
die trappen over hun wijs gezicht;
ze weten: in voren van diep geduld
wordt het mirakel
van 't zaad vervuld.

Wij, menschen met ons gulzig hart,
wat is er aan ons te doen?
We persen uit alle getijden 't genot,
we worden niet waardig
de zoomren van God.

[p. 13]

 

Dat ook ons harte rusten kon

 

lijk 's winters de velden doen.

 

Wij zouden verstild, voor 't wonder bereid,

 

de liefde erkennen

 

als God nader schrijdt.