Maart-April

[p. 56]

Ik heb u vaak vermoed.
XVIII.

Ik heb U vaak vermoed
wanneer ik aan mijn venster
in laten avond nog te droomen zat,
't was altijd of er ginder bij de menschen,
een verre lieve ziel
stil met me mede bad.

Ik heb U vaak verwacht,
als in mijn ziele-tuinen,
de looze woekerplant van doornentwijfel rees.
't Was altijd of de hand van een die diep geloofde
mij sprakeloos, ginder hoog
den sterrenhemel wees.

Ik heb U vaak gezocht
in radelooze nachten,
toen niemand op mijn hoofd
zijn trouwe handen lei.
Toch kwam bij schemering
een stem als uit den hemel,
die me voor 't slapengaan
‘Goenacht m'n kindje’ zei.

Ik heb U vaak gemist
wanneer de bloemen stierven
en zoo de broosheid van mijn eigen leven ried.
Toch is 't of één van ver
met mij heeft meegezongen

[p. 57]

 

de bangste strofe

 

van mijn stervenslied.

 

 

 

Waart gij die lieve stem,

 

waart gij die trouwe handen,

 

waart gij die verre hoop

 

die glom daar onbewust;

 

en voor mijn ziel in storm,

 

- die boot die niet kon landen -

 

was goedheid van uw hart

 

mijn lichtje langs de kust?

 

 

 

Ik heb U vaak gezocht

 

en nu 'k U heb gevonden

 

is 't avond in mijn ziel

 

en 'k ben zoo moe, zoo moe -

 

En is mijn moeë ziel aan harden strijd gebonden,

 

toch kom ik als een kind

 

naar 't kleine lichtje toe.

 

 

 

Ik heb geen kracht genoeg

 

voor blije, lieve klanken,

 

maar aan den Lieven Heer,

 

die alle armoe sust,

 

vraag ik een simpel hart,

 

om u te mogen danken,

 

gij die me brengen wilt

 

ter lang gedroomde rust.