Maart-April

[p. 46]

Blarenlied.
IX.

Wij, dorre en doode blâren,

Wij komen stil gevloôn

En vlechten door uw haren

Een goud- en bronzen kroon.

Daar, waar wij ritselend vielen,

En strooiden herfst-gewaad,

Daar sterft iets in uw zielen...

Gij, die er over gaat.

Wij leggen in uw oogen

Traan van weemoedigheid;

‘De Zomer was een logen’;

Zoo zucht ge, wijl ge schreit.

Neen, stervling, in uw klagen

Treurt ge om ons dor geblaart';

Ge denkt aan zonnedagen,

Die gij vergeten waart.

Gij weent omdat wij zingen

Op droeven mijmertoon,

Van half-vergane dingen,

Te vroeg gestorven schoon.

Wij suizen 't in de hagen,

Wij fluistren 't vóór uw voet.

Wij komen ritselend klagen,

Dat àlles sterven moet.