Op zachte vooizekens

[p. 42]

Hoop

'k En wil op geen hope meer bouwen,

Die valsch'lijk de droefenis stilt.

Hoe zou ze verzachten mijn grieven?
Men schept ze naar eigen believen,

Zoo vaak men ze wilt.

Ik hate die zoete bedwelming...,

Die paaister van povere liên...;

'k En zal heur geen aalmoes meer vragen,
'k Wil leeren 't gelaat van de dagen

In de oogen te zien.

En immer nog zaden te zaaien

In grond, die ‘steriel’ wordt gezeid,

En altijd opnieuw te beginmen
Met eigene handen ontginnen:

De realiteit!