Op zachte vooizekens

[p. 27]

Kindje

Op de peul mijns herten

Rust uw hoofdeke van goud...;

't Is of ik uw freele zielke

Tusschen bei m'n handen houd.

Lijk albasten bloeme

Ligt uw teêr gezichteke

En uit elk' azuren kijker

Blikt een blauw gedichteke...

Kon ik vatten, kindje,

Van die dichtjes rythme en rijm;

Mocht ik, van uw broze wereld,
Raden het subtiel geheim.

'k Durf u haast niet kussen...

- Raakt men witte bloemen aan -?

Schendt men dan de sneeuw-gedachtjes,

Die er door uw kopken gaan?

Straks, als ge zult sluimren,

Kind, dat ik zoo geren zie,

Dàn misschien zal ik u zoenen,

Lijk men kust een relikwie.