Op zachte vooizekens

[p. 17]

Geven en ontvangen

Aan Liezeke Huysmans

I

Geen, die zóó vermoeid van streven,

Geen, die zóó verborgen leeft,

Dat hij niets meer weg te geven,

Niets meer te verlangen heeft.

In de rijkste zonne-dagen,

In den zwartsten tegenspoed,

Altijd is er iets te vragen,

Altijd is er overvloed.

Iets te vragen, daar toch immer

Ziele draagt een stil gemis...;

Iets te geven, daar toch nimmer

't Herte zonder geven is.

II

Simpel kind, dat, stil van denken,

Aan mijn zij uw Lente leeft,

Dat, als ik, niet blij mag schenken,

Wat wel iedre vrouwe geeft.

[p. 18]

 

Is ons huis een schaam'le haven,

 

Waar geen blije landing is...,

 

In 't verlangen ligt de gave,

 

In de gift de ontvangenis.

 

 

 

Kan ons lied geen hooglied wezen,

 

Laat ons, na den oogst van 't graan,

 

Lijk de poov're vrouwen lezen

 

De aren, die verloren gaan...

III

Kind, in armoe lijk in weelde

Menig vruchtbaar zaad verdort,

Dat in tuin van min-bedeelde

Toch zoo geern ontvangen wordt.

Bij die zelden zonne zagen,

Die geen weelde zijn gewend,

Daar zal 't schooner vruchten dragen

Dan het elders had gekend.

Laat ons tot geschenk vereenen

Wat van u en wat van mij...,

Laat ons 't brengen aan diegenen,

Die nog armer zijn dan wij.