Op zachte vooizekens

[p. 16]

Mizerie-menschen

I

Ik heb u lief, mizerie-menschen,

Die geen genooden werdt

Van 's levens blij festijn,

Die te onverschillig zijt, om iemand kwaad te wenschen,

Te bitter, om nog goed te zijn.

Ge zijt een godslamp van de kerke,

In wier karmijnen hert

Wat olie wordt gedaan,

Te luttel, om in vlammen op te vlerken,

Te veel, om er van dood te gaan.

II

Ik heb u lief, m'n schamele armen,

Ik weet u schijnbaar blij

Tusschen de menschen gaan,

Te fier, om gierge gunst van menschelijk erbarmen,

Te zwak om heel alleen te staan.

Toch zal uw trots me nooit bezeeren,

Mij, die van dichtebij

Uw bleeke levens ken;

Mij, die uit iedren dag, uit ieder uur moet leeren,

Dat ik er een van de uwen ben.