Drie Uoyagien Gedaen na Groenlandt, Om te ondersoecken of men door de Naeuwte Hudsons soude konnen Seylen; om alsoo een Doorvaert na Oost-Indien te vinden

Voyagie na Groenlandt, door Marten Forbisser, Gedaen in ’t Iaer 1577.

MArten Forbisser, is uyt Engelandt geseylt in ’t Iaer 1577. om Groenlant te soecken, kreegh het oock in ’t gesicht, maer kon weghens het Ys en invallen des Winters, niet aen Landt komen, maer moest voor dese reys wederom na huys keeren; vertellende, aen de doen ter tijdt Regeerende Coninginne Elisabeth, sijn wedervaren, dewelcke hem wederom, op het daer aen volgende Voor-jaer, met drie Schepen daer nae toe sond; ende hy quam eyndelicken in Groenlandt aen Landt: Soo dra de Inwoonders de Engelse gewaer wierden en saghen, liepen sy uyt hun Hutten, sich verstekende, sommige liepen t’eenemalen om hoogh boven op de toppen van de steen-klippen, en sprongen soo van boven in de Zee.

De Engelse, na dien sy langh en te vergeefs de Wilden sochten te vreden te stellen, ende niet souden vluchten, gingen ten laetsten in hun Hutten, ⁺ (zijnde eygenlijk Tenten) gemaeckt van Huyden van Robben ofte Zee-kalveren, en oock van Walvisch-huyden, sijnde over vier groote masten geleyt, wesende met zenuwen van Beesten konstigh aen malkanderen genaeyt: hun wooningen konde men tegen ’t Zuyden en Westen openen, maer tegen ’t Oosten en Noor-

+ Woninghen en Hutten der Wilden.

[p. 16]

den (zijnde de felste winden) waren sy dicht en vast toe gemaeckt. In alle dese Tenten vonden wy maer een Man met sijn Vrouw, en twee kinderen, die besich waren om wat te eeten, het eene kindt namen wy met ons, waer over sy jammerlijcken weenden.

Van daer voeren wy langhs den wal henen, en saghen uyt de Zee een hooft uyt steken, hebbende voor uyt den mont steken een spitse hoorn, langh ontrent anderhalf elle, en liepen doen wederom elders aen Landt, sagen het Landt met steen-rotsen seer over hoop leggen, vonden oock Sant, wesende het glimmende Goudt niet ongelijck, waer van sy 300 Tonnen vol maeckten. Wy ghebruyckten alle neerstigheyt, om met de Wilden goede kennisse te houden, de Wilden gelieten hun oock daer toe genegen te wesen, ⁺ gaven door tekens te verstaen, wanneer sy de Revier wat op-waerts voeren, dat sy souden vinden dat sy sochten. Marten Forbisser gingh daer op met sommige gewapende Soldaten in de Sloep, liet hem de drie Schepen volgen, roeyende alsoo de Rivier op, en saghen hier en daer veel Wilden op de Bergen, waer over Forbisser hun niet al te veel toe betrouwde; maer de Wil-

+ Listighheydt der Wilden.

[p. 17]

den, ende besonderlijcken drie uyt hun, een weynigh beter gekleet, en wat aensienlijcker dan de andere, gaven met tekens te kennen dat hy soude landen: hy wilde sulcks doen, om dat hy maer dese 3. alleen by malkanderen sag; maer de Wilden wachten niet langh, maer quamen met meenighte aen loopen, waer over hy wederom af stack, maer de Wilden deden evenwel anders niet dan de Engelse aen te locken, smeten hun veel rauw Vleesch toe, als of sy honden waren, maer doen sy eyndelicken sagen dat de Engelse niet wilden aen komen, bedachten sy een ander list; Sy droegen eenen die geliet hem of hy lam waer, en sijne ledematen niet magtigh was om te gebruycken, lieten hem soo leggen, en gingen also weder wegh, en lieten haer oock niet meer sien, als of sy t’ eenemael weg en van kant waren: dachten misschien sullen dese Vreemdelingen komen, ende nemen desen kreupel op en vangen hem; maer de Engelsen vertrouden hun niet, maer schooten met een Musquet op hem aen, waer op de Wilde, die sich als lam en kreupel vertoont hadde, seer haestigh op sprong en wegh liep; doen quamen de Wilden met een groote menichte aen vallen, wierpen met hevigheydt steenen ende Pijlen op de Engelse, maer sy gaven daer niet veel nae, de Engelse groeten de Wilden soo vriendelijcken met hun geschut, dat sy als stof verstooven, en elck om een goet heen komen sagh.

Dese Wilden sijn seer woest en ontrouw, soo dat men hun met woorden noch met giften kan temmen. ⁺ Sy sijn dick en wel gestelt, geelachtigh van vel: haer kleederen sijn van Robbe-vellen gemaeckt, en met de senuwen genaeyt: de Vrouwen en Mannen gaen by kans al eens gekleet: hebbende veel sacken in haer kleederen, daer in sy hun messen, naelden, garen, spiegels en alderhande snorreryen in steken; diergelijcke dingen moeten sy van de Vreemdelingen, ofte van de Zee, die sulcks by geval aen gespoelt heeft, bekomen hebben; sy schilderen hun oock in ’t aengesicht blauw en geel, sommige laten hun hayr ongevlochten over de schouderen neerhangen, haer hemden beyde van mannen en vrouwen sijn van Visch-dermen ghemaeckt, en met senuwen genaeyt: haer kleederen sijn wijt, en met Gordels van Visch-huyden om ’t lijf gebonden: sijn seer vuyl, en stincken heel leelijck: hebben oock geene schaemte hun bloot te laten sien. De gene die onder haer lieden veel Bogen, Pijlen, Slingers, Schuy-

+ Natuer, Eyghenschap, Kledinge en hun manier van leven

[p. 18]

ten en Riemen hebben, worden Rijck geacht. Haer Bogen sijn kort, en haere Pijlen sijn dun, hebben voor aen een punt van Been ofte Hoorn, konnen heel wel daer mede omgaen, ende de Visschen daer mede in ’t water raeken, hun kleyne Schuytjens sijn met Robbe-vellen overtrocken, ende daer kan maer alleen een Mensch in sitten, hun groote Schepen sijn van hout gemaekt, ende sijn met houte banden te samen gevoeght, ende sijn met Walvis-huyden overtrocken, 20. Menschen konnen daer in sitten, de Zeyle sijn van sulck stof gemaeckt als daer haer hemden van gemaeckt sijn, en al-hoe-wel geen Yser-werck aen dese Schepen is, soo zijn sy evenwel so sterck ende vast, dat de Wilden haer daer mede op de volle Zee durven wagen.

In dit Landt wort geen Venijnigh Dier gevonden, ⁺ behalven Spinne-koppen, ende veel Slacken zijn daer oock te vinden die seer steecken: Daer is oock geen Versch-water, dan het gene van de gesmolten Sneeuw komt: De Wilden hebben seer groote Honden en Harten die sy voor hun slede spannen, ende in plaets van Paerden gebruycken: Die so snel loopen dat het te verwonderen is.

+ In Groenlant zijn geen vernijnighe Dieren.