Ik ben zwanger van denkbeelden

11 maart, een paar dagen later.

Mijn Everdine heeft elke dag de koorts - niet zeer hevig, dat is waar. 't Zou dan al te gauw gedaan zijn!

Neen, ze gaat langzaam, langzaam achteruit. 't Was ook teveel gevergd het lot zo dadelijk te vragen om de genadeslag!

Vroeger sprak zij tussen de koortsen in. Thans zwijgt ze maar en slaapt. Maar 't verkwikt haar niet geloof ik, want het is een slaap waarin men gevoelt niet wakker te zijn. En als zij wakker heet, heeft ze de bewusteloosheid van de slaap.

Het is alsof ze uitgaat! Zij zo levendig anders.

Zij klapt niet meer in de handen als ik iets zeg wat haar bevalt. Zij knikt maar. En ook haar dankbaarheid voor mijn geringe hulp - al te uitbundig anders - thans wenkt ze maar dat het goed is.

Ik heb een ruiker voor haar geplukt. Zij houdt zoveel van bloemen, en toch heeft ze er maar even naar gezien. Zoveel als een ander naar een ruiker ziet, - maar niet zoals zij anders ernaar zag.

Misschien is mijn ruiker te groot - ik zal haar morgen één roos brengen.

Mijn God mijn God heb ik U gevraagd mij te scheppen!

O Kruseman, ik heb geschreid vanavond. Maar zij weet het niet. Want ik heb een paar portefeuilles gehangen om de lampen voor het scherpe licht toen zij bij mij lag op de rustbank, - en daarachter zat ik - te schrijven dacht ze.

Nu is ze weer naar bed gebracht. Ik zal morgen beter zijn zeide ze, en ik zeide het ook, doch ik zei het maar.

Want ik geloof het niet.

[p. 67]

Laat haar maar sterven o God! Ik kan het wel dragen bij al het andere, en zij, zij zal er beter zijn, daarginds.

En 't is goed ook dat zij geen kindje nalaat. Want een kind van haar zoude ook misplaatst zijn hier. Zou 't ook met weerzin een bloem plukken als zij? Ik heb haar moeten dwingen daartoe, want het was haar iets als een moord.

Beste Kruseman ik heb er behoefte toe u vriend en broeder te noemen - ik gevoelde dit nooit zoals heden, - maar ik schrik voor dat gevoel want het is me alsof het een leegte voorspelt in mijn hart.

De kinderen op Poerworedjo noemden haar ‘Mevrouw Engel’ en de kinderen hadden gelijk; maar ik alleen weet het goed. Anderen gisten maar.

Er lag daar een geheel bataillon in garnizoen - en waar de officieren hun misbruikt woord van eer niet plaatsen konden werden zij geloofd: ‘op 't woord van Tine’ zo noem ik haar sedert een klein neefje aan zijn moeder vraagde: Mama, is Jezus zo goed als Tine?

Maar toch ik weet het alleen hoe goed zij was.