Brieven. Deel 9. Te Wiesbaden 1870-1875

XI.

Wiesbaden 17 Sept. 74.

Beste Vos! Waarschynlyk zou ik u vandaag niet hebben geschreven als ik u niet iets speciaals had mee te deelen over 'n talhout dat me daar door Roorda voor de voeten wordt gegooid. Daarvan - schoon hoofdaanleiding tot dit schryven - straks.

Eerst dit: m'n toestand is zóó dat ik waarlyk moeite heb om te denken. Verbeelje: na den telegram van Zondagavond nog geen woord van m'n kinderen!

Ik telegrafeerde gister aan Eduards patroon, en kreeg te weten ziehier:

[p. 329]

‘Beide Kinder gesund. Padua gereist habe geschrieben. Telegrammen Briefe hier angekommen. Wahrscheinlich antwortet Eduard heute schreibe ihm.’

Ik had namelyk gevraagd of ze ziek waren na al die dagen in vreeselyke spanning gewacht te hebben.

Te Padua woont de ‘vriendin’ die m'n vrouw ... aanleiding gaf om Holland (en my!) te verlaten, en by wie ze toch maar kort blyven kon. Ik voel dat daar de kinderen tegen my worden opgezet, en vooral tegen Mimi.

Had ik nu brieven van de kinderen, dan had ik daaruit kunnen opmaken:

1^o.	hoeveel geld er moet zyn.
2^o.	of ik 't halen van Nonni kan opdragen aan Mimi, 't geen ons eerste plan was, wyl ik zeer onwel ben, en het reizen my, God weet voor hoe lang, ongeschikt maakt voor m'n werk!

Maar niets wetende, kan Mimi niet gaan. Gedurende al de dagen dat ik in vreeselyke agitatie zat te wachten op bericht, kon ik niets uitvoeren voor Funke! Geld voor de reis heb ik nog net, maar ik weet niet of ik de 2 × 30 uren kan afleggen en hier zoo terug keeren dat ik weer aan 't werk kom. Alle poging om te weten of Eduard Non brengen kan (of wil) of-i daartoe

[p. 330]

't noodige geld heeft ... kortom, alles stuit af op gemis aan tyding. En als ik op reis ga croiseer ik hem misschien. En als 't lang duurt heb ik niet genoeg meer. Heb je begrip van zoo'n toestand. Dat alles is een gevolg van dat gaan naar Italie buiten m'n weten en tegen m'n wil! Dat hebben ‘vrienden’ gedaan.

Nu over Roorda. Zondag de treurige tyding krygende, zond ik Edu 20 gld. Dit moet ik je geschreven hebben. Begrypende dat hy daaraan niet veel had, en berekenende dat het heen en weer schryven naar Holland zoo lang duurde, bedacht ik dat Roorda halfweg woonde [Zwitserland]. In de haast schreef ik hem dus dat-i zoo mogelyk 'n kleinigheid aan de kinderen zenden zou, die hy van my zou terug krygen, want ik wist dat Roorda weinig heeft.

In plaats van dit te doen schryft hy my een larmoyanten brief over z'n financieelen toestand, en zegt dat-i myn brief aan z'n moeder [die in Holland was] gezonden heeft. Hy schynt dus niet gevat te hebben dat er haast was. Nu vandaag hoor ik dat die lieve oude dame 25 francs aan Eduard gezonden heeft, en wel - dit weet ik - van haar armoedje. Dit nu is my zeer onaangenaam. Den eersten en tweeden dag, en ook den derden nog was er behoefte

[p. 331]

aan 'n kleinigheid. Daarom vroeg ik Roorda. Nu echter zyn er wel nog honderden noodig, maar die 25 francs (en wel uit 'n armoedige bron) helpen niet. Kortom, ik zond ze onder zeer beleefde (en welgemeende!) dankbetuiging aan háár, terug.

Maar wat deed nu die goede vrouw? Ze zond (schryft R.) myn brief aan haar zoon te Scheveningen, en:‘om met Vosmaer raad te schaffen,’ zegt-i er by.

Dit is me zeer onaangenaam........

M'n toestand is ondragelyk! Bedenk dat m'n hoofd er niet naar staat alles precies te analyseeren. Ik kan me in de te nemen maatregelen niet wenden of keeren. 't Liefst ging ik op den spoor zitten om Non te halen, en dit zal dan ook wel 't slot zyn want by die ‘vriendin’ te Padua laat ik haar niet. Maar besef nu de moeielykheid alles goed te doen marcheren als 't kind daar tegen M. is opgezet. Och, na 't ontvangen van het bericht, was Mimi zoo verheugd in 't vooruitzigt lief voor Nonni te zorgen. En dit zou ze ook, daar ben ik zeker van. Is 't nu niet bitter dat ik in m'n pogingen zoo word gedwarsboomd door vreemden die de kinderen zelf doen meewerken om my m'n taak nog moeielyker te maken?

[p. 332]

Jammer dat ge onlangs niet langer hier bleeft. Als ik toen naar myn zin u alles uitgelegd had, zoudt ge me nu beter begrypen. Verbeelje, ik meen krankzinnig te worden van verdriet, en ben zeker dat men de kinderen vertelt dat ik me hun niet aantrek. Wat ik deze week geleden heb is niet te beschryven. Ik heb Eduard elken dag geschreven, en ontvang geen antwoord! Geen letter over de ziekte, over de laatste oogenblikken zyner moeder, niets! Zelfs op 'n ‘antwoord betaalde’ telegram van Woensdag geen antwoord. Dit nu ligt aan z'n vertrek naar Padua, maar waarom niet geschreven?

Och, wat baten al die jeremiades? Ik moet dragen wat er te dragen valt, doch erken dat het me zwaar valt.

Adieu!

Uw vriend Dek.

Als ik op reis ga, adresseer uw brieven aan Madame D.D. Hebt ge nog meer geld aan Edw. gezonden dan die f 40? Ik zond hem f 20 + f 100. Als ik meer zend houd ik niet genoeg voor de reis. 't Bezwaart me nu al die 25 francs aan Mevr. Roorda terug te zenden, en toch dit was noodzakelyk!