Brieven. Deel 9. Te Wiesbaden 1870-1875

X.

Wiesbaden 13 Sept. '74.

Beste Vos! Ik kreeg van middag de hartverscheurende telegram dat Tine overleden is. Ik wist niet van haar ziekte. Haar laatste brief was van den vierden dezer en toen was ze nog wel.

Eduard telegrafeert: ‘Moeder dood, zend geld.’ Ik kon maar f 20 zenden, want ik had niet meer. Natuurlyk schryf ik aan Funke, maar daar ik m'n achterstand nog niet geheel heb bygewerkt, weet ik niet wat hy doen zal. En er is haast. Bedenk, die twee kinderen by 't lyk hunner moeder, en verlegen om 't noodige in die positie!

[p. 326]

God bewaar me dat ik uw lieve vriendschap wil gebruiken als melkkoe, maar in dit geval moet ik uw hulp vragen. Daar ze achterstallig waren, zal er betrekkelyk veel noodig zyn, doch m'n bedoeling is niet dat gy zoudt helpen met 'n belangryke som. Daarvoor moet ik raad schaffen, en dit zal ik wel, want ik moet m'n smart verbyten en kopie leveren. Dit was dan ook reeds sedert eenigen tyd aan den gang (al werkte ik slecht!) Welnu, ik zal voortgaan en alles bywerken.

Of ik raad schaf om naar Italie te gaan, zooals in de rede liggen zou, weet ik niet. Geld zonder my, is beter dan ik zonder geld. Zooveel dat ik m'n reis heen en terug betalen kan, dáár vertoeven, den achterstand aanzuiveren, en dan Nonnie meenemen, kan ik in geen geval terstond byeenbrengen.

Hoe ik dus doen zal, weet ik niet. Gelyk ik zeide, zond ik voorloopig de f 20 die ik had. Myn verzoek aan u is nu, om ook 'n kleinigheid te zenden. Ik zal werken als 'n neger, en 't u spoedig terug geven, 't Is maar dat de kinderen iets in handen krygen. Ik verzocht dit ook aan Mina Kr. (d.i. Mimi schreef haar.)

't Spreekt van zelf dat ik Nonni halen moet, en dus te-gelykertyd dáár alles afdoen. Wat

[p. 327]

daarvoor noodig is moet ik door snel werken verdienen. Ik was aan den gang! En nu die slag! Non is 17 jaar. Ik kan haar niet daarlaten.

O, die arme Tine! En nu die Non! Eduard kan zich redden. Zyn adres is Edward D. Dekker Esq. care of Mess. S. & A. Blumenthal & Co., Bankers Venice.’

Meen niet dat ik u verzoek een groote som te zenden. Alle beetjes helpen.

Ge kunt niet weten hoe zwaar my deze slag treft. Adieu beste kerel.

Uw vriend,

D.D.

Zoodra mogelyk zal ik of M. u schryven wat ik gedaan heb. Als ik 't noodige had voor reis en uitgaaf dáár, ging ik natuurlyk zelf. Maar nu? Ik heb nog niet kunnen telegrafeeren wat ik doen zal, en zeker wachten ze op telegram! Dit is zeer pynlyk. Wat 'n nacht nu voor die kinderen!

['t Was zondag in den namiddag toen wy de telegram ontvingen. Hy zat aan zyn schryftafeltje toen ik er mee binnen kwam en het papier verkreukelde, niet wetende hoe te beginnen. ‘Is er slechte tyding?’ vroeg hy my ziende. ‘Van Tine?’ En toen ik geen raad wetende niet dadelyk antwoordde: ‘Is ze ... dood?’ En na

[p. 328]

de eerste ontroering, en na de brieven aan Vosmaer en Funke geschreven te hebben, vermande hy zich. Geld moest er zyn, geld, geld! En hy schreef voort aan zyn ideën en wel het nummer 1247. Hy liet Wouter Hersilie's mooie parasol verscheuren ‘en niemand kwam op de gedachte dat men hier te doen had met 'n gewond menschen-zieltje dat iets verscheuren moest om uiting te geven aan onlydelyke pyn.’ Zoo schreef hy daar. Den volgenden dag kon hy niet schryven omdat hy te gespannen wachtte op nader bericht uit Italie en dat wachten duurde weken. Hy werd ziek van spanning en kon lang van vermoeienis niet voortwerken.
Zie brief XVI op blz. 342.]