Brieven. Deel 8. Multatuli-Busken Huet 1867

XXXVI.

Keulen, 28 November 1867.

Waarde heer Huet, Ik ontving de beide revues, en ben confus over uwe vriendelykheid. Wat al moeite en kosten!

En ook zonder dat ben ik verlegen. Zonder de minste aanspraak op uwe hulp maak ik gebruik van uwen tyd. Schryf ik u niet of weinig dan vind ik myzelf droog tegenover al de moeite

[p. 151]

die gy u voor my geeft. Schryf ik uitvoerigermet 'n bedoeling van hartelykheid - dan verwyt ik me dat ik u lange brieven te lezen geef. ‘Ik zou 't niet weer doen’ schreef ik u onlangs. Hoe moet ik 't nu aanleggen?

De moeite en kosten die ge u nu weer om mynentwille getroost hebt, om die revues te bezorgen, eischt toch erkenning.

‘De beste erkenning is dat je er flink op antwoordt.’ Dat zegt uwe welmeenendheid, omdat gy denkt dat myn belang dit medebrengt.

Maar ik ben daarvan niet zeker. Ik ben in staat den schotschen revieuwer grondig te wederleggen. Maar ik meen reeds zooveel grondig te hebben aangetoond, en met welk gevolg? Dat ik voortdurend worstel met gebrek, om niet te spreken van den toestand myner vrouw en kinderen. Indien ik niet binnen zeer korten tyd middel vind om nog wat in leven te blyven (die friessche courant schynt weer afgesprongen te zyn, ik verwachtte het wel!) dan zal ik er niet meer zyn om m'n drukproeven te corrigeren. En waarlyk zoodra ik dood ben, en niemand meer in den weg sta, zal men zelf wel inzien hoe weinig de beschouwingen der revue met de wezenlyke zaak te maken hebben, en hoe - als immer - de kwestie verplaatst wordt. Dat eeuwig verplaatsen

[p. 152]

der kwestie is juist wat Holland wil, en ik help daaraan mee, als ik er op antwoord.

In zekeren zin bedroeft het my, dat gy door het zenden dier beide revues schynt te meenen dat ik my verantwoorden moet. Myn god, heb ik alles niet duidelyk genoeg beschreven, verklaard? Is er een speld te steken tusschen de aan D.v.T. aangeboden bewysstukken?

Die bewysstukken zyn daar niet by, zegt ge?

[Namelyk niet by den gedrukten brief aan den G.G. in ruste Duymaer van Twist. Aan den primitieven brief dien Multatuli uit Brussel aan den heer D.v. Tw. zond waren de bewysstukken als bylage toegevoegd.]

1^o Ze komen gedeeltelyk voor in den Havelaar en in de Minnebrieven. 2^o Heeft men my ooit den triumf gegund ze te laten drukken, door byv. te vragen naar, of te twyfelen aan de echtheid? Heeft men niet door niet-antwoorden my doodgezwegen? (Byna zal 't nu letterlyk waar zyn.)

Wat moet ik meer betoogen, bewyzen? Een feit is weersproken (en ik denk teregt). Myn voorganger is niet denzelfden dag maar (ik meen) den volgenden gestorven.

Hierin heb ik my vergist. Overigens is: 1^o niemand opgekomen tegen myne beweringen. 2^o De hoofdzaak toegestemd.

[p. 153]

Is 't niet onvoorzigtig, door nu my intelaten in gekibbel met 'n vreemdeling over byzaken (hy ook erkent de waarheid der hoofdzaak) holland matière te leveren tot 'n schyn van antwoord, daar juist het niet-antwoorden het eenig regtsprekend vonnis is, dat ik heb mogen erlangen?

Niets is my gemakkelyker dan den engelschman te overwinnen. Maar myn overwinningen kosten my duur. Ze zouden weer by me komen (als geschied is!) met verzoeken: ‘He, schryf voor my ook eens zoo iets!’ Alsof ik pleiten kon òm te pleiten. Een leerkooper vraagde me eens, iets voor hem te schryven over de slechte bereiding van buffelvellen. Een être - ik gloei er nog van - kwam my om een ‘stuk’ vragen, waarin ik zyn regt zou staven op belooning van een apteker dien hy een vrouw had bezorgd...

Dàt win ik met myn schryven!

Ik had om in leven te blyven naar Antwerpen geschreven om daar een lezing te houden, en ontvang geen antwoord. Nu kan ik niet meer heen, al riepen ze my.

Van Maastricht verneem ik dat ik geen keus heb van gevangenis, en dus daar komende - om een lezing te houden al weer! - naar Amsterdam zou moeten gezonden worden. Dit schikt

[p. 154]

my niet, want daar ik ook boete moet betalen en geld voor de reis verdienen wilde, moest de lezing het gevangennemen kunnen voorafgaan. Wel wil ik naar Amsterdam (vooral ook om myn uitgever te spreken die sedert maanden my niet verkiest te antwoorden) maar ik wilde er niet gebragt worden. Doch wat 'n vertellingen die u niet aangaan.

Wees met de uwen vriendelyk gegroet van uw liefhebbende

Douwes Dekker.

Zeer toevallig ben ik de Pène's onhoffelyken aanval te weten gekomen.

[In de ‘Indépendance’. Zie hierachter brief XII aan Tine.]

Ik heb dien man geen kwaad gedaan, waarom slaat hy my? Om een courrier te vullen. Hy noemt zich: ‘terreneuve’. (De geheele qualificatie van myn brief aan hem, is alleen om die aardigheid te plaatsen.) Ik zou kunnen antwoorden: Mais, monsieur, un terreneuve est un animal bienfaisant qui sauve sans mordre, tandis que vous vous amusez à mordre ceux qui s'approchent affectueusement de vous, sans rien sauver du tout. Of zoo iets... en meer! Doch waartoe?

't Is niet moeielyk om grappiger of geestiger te

[p. 155]

zyn dan een fransche chroniqueur (il avoue que sa ‘tirade’ n'est pas de l'or pur ... heeft hem de Observateur in nickel betaald?)

Ik, stumpert, heb 't voor ‘or pur’ genomen, en ben na de Pène's bekentenis nieuwsgierig eens iets van hem te zien, dat hy voor goud geeft.

Ook schynt hy z'n ‘tirade’ toch zoo heel onpuur niet te vinden, daar hy ze in extenso herhaalt, waarom 't dan ook (met den terreneuve) te doen was.

De Pène blykt een schryver te zyn. In myn gevoel is die benaming een scheldwoord. Ik zou zeer bedroefd zyn als ik ooit iemand had leed gedaan om 'n blaadje te vullen. Myn brief aan D.v.T. heb ik eerst gepubliceerd nadat ik 2½ jaar had gewacht op antwoord. Ook heb ik hem laten verzoeken toch te antwoorden. Hy zei dat die brief zoo mooi geschreven was... precies als de leerkooper en de huwelyksmakelaar.

En dat zou men ook zeggen op myn refutatie van de N. British! De hollanders zouden nog 't front hebben zich te verhoovaardigen op hun ‘letterkundigen’ die den engelschman ‘aan kunnen’.