Brieven. Deel 8. Multatuli-Busken Huet 1867

XXVI.

Keulen, 14 Augustus 1867.

Waarde Heer Huet, Hartelyk dank voor de spoedige toezending der f 25. Gy hebt my zeer verpligt door niet te wachten tot den 16^den of 17^den daar ik alsdan tot het laatste oogenblik in den brand zou hebben gezeten met den twyfel of het komen zou. Myn reis hing er van af.

Als gewoonlyk zie ik zeer tegen die reis op. Neen, meer dan gewoonlyk, daar ik onwel ben. Ik zoude dan ook de uitnoodiging niet hebben aangenomen indien niet daaraan een (zeer flauwe) hoop verbonden ware in Gent iets te vinden dat my in staat stelde myn familie te laten komen. De kans is gering, dat weet ik wel, maar soit! 't Is toch een kans.

Ja, veel onderwerpen. Er zyn er by die een congres à part zouden vereischen. Welk onder-

[p. 72]

werp van Kern vindt gy zoo mooi? Dat over de Franken, of dat over de omslachtige adressen?

Gister avond ontving ik een overdrukje uit ‘de Nederland’ een stuk van Dr. A. van Staden, waarin o.a. die arme de Geyter van Antwerpen wordt gehavend omdat hy my zoo in de hoogte steekt, of liever omdat hy zoo laag neerziet op Bilderdyk, Beets en van Lennep. Komiek! Èn de Geyter èn van Staden zouden van my de wind van voren krygen (style marin) indien het kon te pas komen dat ik my met zoo'n stryd bemoeide. Dit is zeker, dat ik niet goed genoeg schryf om te doen begrypen wat ik zoo gaarne wilde begrepen zien, en na veel protest in den geest der parabelen van Chresos, Mr. Dimanche en de gillende moeder, vind ik het verdrietig nog altyd te ontwaren dat men zich bezig houdt met het onderzoeken der vragen: of Chresos mooi speelt, of Dimanche een goede hand schryft, en of die moeder goed gillen kan.

Behalve myne physieke afmatting is het besef der vruchteloosheid van myn schryven een der hoofdredenen myner tegenwoordige impotentie. A quoi bon? ruischt me in 't oor by elke letter, en dan werp ik de pen neer.

Indrukken van het congres? O hemel, neen! Ik zal bly zyn als ikzelf zonder échec 't er afbreng.

[p. 73]

Ik voel niet de minste verwaandheid, en dat is een slecht teeken. Ik heb dit steeds gemeend, en dit gevoelen ging voor paradoks door. Maar zie, 't is doks geworden. Dr. Aloyzius van Gonz... (dat komt van Keulen met al z'n heiligen!) Dr. Alexius van Staden voert in een betoog der voortreffelykheid van Bilderdyk aan: dat deze voor Mult. geen voetbreed wykt ‘in persoonlyken (sic) kultus van eigen genie.’ Let wel dat dit een nummer is op 't lystje der dingen waarin B. hoog staat. Ik gis dat dr. Aloyzius dit als repoussoir bedoeld heeft, maar 't staat er zoo niet.

En dan de persoonlykheid van dien kultus! Verbeeld u B. en ik, by procuratie geknield liggende voor ons portret! Uitbesteding van zelfvergoding... er zit diepte in dat idee van Dr. Alexius! De man zal 't ver brengen, want hy weet aan ieder wat te pryzen. Van den Bergh is een; ‘vurig vaderlandsch dichter.’ Als we dus geannexeerd raken, is v.d. Bergh zyn topic kwyt, en dus flambé. Raar soort van dichters die maar in één zaak doen! Maar... als in uw slot der beoordeeling van Klaasje Zevenster, voor Holland zyn ze goed genoeg!

Behalve velerlei andere redenen die my doen opzien tegen het Gentsch congres, voel ik my ook nog verlamd door de vrees dat men my daar

[p. 74]

gevangen neemt. Ik heb schulden te Brussel, en men zou ‘prise de corps’ tegen my kunnen bekomen. Zulke dingen moedigen niet aan.

Indien ik u zoo een en ander mededeel van myn zorgen (en 't is alles niet!) doe ik dit, als 't ware, om my te verantwoorden over myn stil zitten.

Wees met uwe vrouw vriendelyk gegroet van

g.d.u.

Douwes Dekker.