Brieven. Deel 6. Minnebrieven-tyd 1862-1863

[p. 230]

XXIV.
[Ingesloten in XXV.]

Zaturdag morgen.

Lieve mimi, Ik zend u hierby Mevr. B's brieven terug. Ik vind het lief dat je ze my zond. Ik wou geheel indringen in alles wat je aangaat. Daarom ook wachtte ik een brief van je, anders dan ik nu gekregen heb. In godsnaam!

Ik weet niet regt waarom ik zou moeten wachten met schryven. Ook niet waarom ik je niet zien mag? Ook weet ik nog niet of ik niet vóór woensdag in Amsterdam kom. 't Zal aan u staan te weigeren my te ontmoeten.

Verwacht van my noch dwang noch hoon, zooals by u de voorwaarde schynt om lief te hebben en te volgen. Die zinsnede kenteekent de heele positie. Zóó staat er:

‘En als hy my heeft weggezonden of door dwang of door hoon, dan zal ik hem toonen dat ik ook hem liefheb.’

Wegzenden, dwang, hoon... en daarop volgt van uw zyde: liefde?

Jammer dat er staat: ‘ook’. Dat woordje is nog te veel, en er moest een zwaar toonteeken op hèm. Ja mimi, dat ook is te veel.

[p. 231]

Neen, mimi, ik wil geen offer. Een traan van u maakt my radeloos, en dat weet je!

Ik wil geen offer.

Ook dat andere... zinnelykheid! Je bent bedroefd over myn brief die juist aantoont hoe open en rond ik myn gemoed voor je blootleg. Geen schyn van omweg, geen valsheid, geen verleiding, geen verlokking. Zoodra ik een beeld in myn gemoed heb, dat my daartoe aanspoort, zal ik, ikzelf, je waarschuwen voor myzelf. Ik zelf zou je 't lot schetsen van een meisje dat zich verzette tegen de domme kracht der wereld.

Ik geef je alles wat er in my is, en vraagde niet eens of je 't goed vond of leelyk. Ik gaf je myn indrukken met de drukfouten, ongecorrigeerd. Daartoe drong my de eerlykheid myner liefde die geven wil.

En met pruderie schryf je daarop: ‘'t Maakt me bedroefd!’ Foei!

Wat zou daaruit volgen? Dat ik zou moeten denken, nadenken: ‘dàt kan ik haar zeggen, dàt niet!’ Ik zou moeten schiften. Och, ik heb je zoo geheel lief, en wou zoo graag je alles geven wat er in my omgaat.

Ik noodig je in myn woning, en met innige gemeenzaamheid leid ik je in de slordige (maar schilderachtige!) achterkamer, en jy, mimi, jy

[p. 232]

houdt den zakdoek voor de neus en roept: wat is 't vuil hier!

Zoo is het! Meisje!!

En je weet hoe ik je vereer! Je weet heel goed dat die gemeenzaamheid niet is minachting, maar zucht om u eigen te maken in uw eigen huis, myn hart.

Ook weet je hoe heilig je my zyt. O, in die vergelyking van de achterkamer... je weet hoe ik na je daarin gebragt te hebben, myzelf zou geven als voetenbank, liever dan dat je liep op besmetten bodem.

Je weet, mimi, dat je in alles by my veilig wezen zou, en dat ik schromen zou uw kleinen vinger aanteraken, zonder uw wil.

Je kunt weten dat ik fyn ben en gevoelig en delicaat, en je schynt de eerlykheid myner uiting te nemen voor grofheid.

Dat vind ik niet lief van u. Ik ben gewoonlyk goed, zelfs voor iemand die ik niet liefheb. Als publiek, verwar je de vryheid die ik predik, met de vryheid die ik myzelf toesta.

Mimi, ik geloof niet dat veel vromen zoo vroom zyn als ik.

Gister schreef ik naar huis. En aan Everdine en aan Charlotte schreef ik alleen over u. Ik kon niet anders. Ik heb Everdine verzocht je te schry-

[p. 233]

ven dat ik je zoo liefheb. Aan haar heb ik myn hart geopend. Dat zou de wereld vreemd vinden, nietwaar? Aan háár! En verdien ik dan beoordeeld te worden naar wereldse wysheid?

Wat nu? Mimi, ik kan niet buiten je. Of ik liever wilde dat je stierf? vraag je? Ik geloof ja!

Ik voel bittere smart. Ik hoopte op een innigen brief, vol hart en ziel, en in plaats daarvan, dàt. Je weet heel goed dat ik je smart niet dragen kan, dat één woord van u - zoo'n woord! - my stom maakt en krachteloos. Ik ben te bedroefd om meer te schryven. Ik verzoek u niets plats van my te denken.

Ik geloof toch dat ik boos op u ben, en dat doet myzelf zoo zeer.

Ed.