Brieven. Deel 6. Minnebrieven-tyd 1862-1863

[p. 147]

XVI.

Vrydag nacht 26 Juny '63.

Mimi, myn lieve mimi! Afspraak of niet, ik weet dat er vandaag een brief aan je verzonden is die je verdriet zal doen, en daarom schryf ik één woord. Och, was ik nu maar zeker dat het je een prettigen indruk geeft dat ik je smart niet kan aanzien zonder je heel hartelyk toetespreken. Ik kan je nu niets zeggen dan dat ik je onbegrensd liefheb. Nog dank ik je voor je laasten langen brief en voor de wandeling. Ik kan me niet verbeelden dat ik met je gewandeld heb. Je weet niet hoe ik aan je hecht. Ik wil je niet aftrekken van je plan (zes maanden) en vraag je dus niet om te schryven. Ook zal ik niet schryven. Maar wel vraag ik je nu aan Marie te zeggen dat het je pleizier deed dit nu van my te ontvangen. Ik heb een 6^de zintuig en voel vrees dat ik je verliezen zal. Ik kan je niet beschryven hoe my dat denkbeeld vervolgt. Ik heb 't al lang. Ik heb my niet genoeg aan u kunnen uiten. Veel van wat ik je te zeggen heb, vordert iets anders dan afgebroken correspondentie, of haastig zamenzyn, altyd bedorven door angst voor 't scheiden.

[p. 148]

Ik zal die zes maanden geduldig wachten, en beschouw dit niet als woord-breuk. Ik had behoefte je niet alleen te laten met den brief dien je morgen krygt en dien ik gelezen heb! Myn hart breekt me. Tr. had tranen in de oogen toen H. haar dien voorlas, en toch... toch... god, mimi je weet niet wat ik den laasten tyd ondergaan heb. En dit: ‘je weet niet!’ is geen fraze, neem dat letterlyk op. 't Is myn schuld niet dat je niet alles weet. Vroeger reeds (en altyd) was 't my een gemoedsbezwaar als ik met een ander vertrouwelyker omging dan met u. Ik heb je dit meermalen gezegd. Ik ben in myne verhouding tot u zoo consciencieus geweest. Ik heb zulke heilige reine indrukken van u en juist daarom drukt het my zoo u zoo weinig te hebben kunnen weergeven.

Mimi, ik lees weer je laasten brief na. Daar staat het toch dat je my liefhebt, ik reken er vast op. Ik zou 't niet kunnen dragen je te verliezen.

Is er ook iets dat ik voor u doen kan? Iets wat je genoegen zou doen? Iets... iets... ik doel er op, maar 't woord wil er niet uit. Denk eens na, en vraag of er iets is waarmee ik u kan toonen dat ik je boven alles lief heb. Ik wou u zoo graag wat offeren.

[p. 149]

Och, die mos uit je roode mandje leeft. O, wat heb ik 'n weemoed uitgestaan by 't verzorgen van die verflenste, half verdroogde plantjes in den tyd van myn rouw over je. Ik heb ze verplant en gekweekt en verzorgd en 't werd me een symbool... en lang dreigde 't te sterven. Onlangs vroeg je over iets van u ‘of dat kinderachtig was?’ O, dan zou ik kinderachtig wezen! Ik heb de verdroogde bloemen uit je mandje. Onlangs had ik bloemen (niet de uwe) in de sloot geworpen. Rozen, ontbladerd, zonken weg in 't kroos en zoo de rest. Eens 's middags stond ik achter het prieel ongezien aan je te denken, en ik zag de overblyfsels van vorige bouquetten in 't water en alles zag er vuil en lelyk uit. Ik drukte myn hoofd tegen de traliën, en vond bittere gelykheid in 't vergaan van die bloemen met de droeve indrukken van myn hart. Maar zie één struikje vergeet-my-niet was regtstandig blyven hangen in 't kroos en stond fris en bloeide voort, vele dagen lang tot alle knopjes uitwaren. Daar was iets in als: tòch blyf ik leven, al vergaat al 't andere. Je weet niet hoe my dat aandeed. Ik bespiedde 't standvastig doorbloeien met een tooneelkyker en kende elk knopje, zoo klein toch, in 't byzonder. Och, 't deed me zoo goed. Denk toch dat ik altyd alles op u toepaste. Zie je, mimi,

[p. 150]

als liefde kinderachtig is, ben ik vreesselyk kinderachtig!

Ik zal je niet meer schryven, schoon ik je veel te zeggen had. Ik wil je niet aftrekken van je plan. Ook wou ik dat je kalmte kreeg.

Ik heb je onbeschryfelyk lief. Zeg aan Marie, dat deze brief je genoegen deed.

't Is zoo jammer, dat ik niet eigen genoeg met je ben om je goed te doen weten hoe ik 't met je meen. Ik wou je een raad geven. Ziehier: Beschouw nu de zaak over dat briefje van je papa als uit! (ik zeg dit niet op losse gronden)

Dag myn mimi, myn lief kind. Ik reken er op dat je door niets of niemand van my kan worden afgetrokken.

Zes maanden!