Brieven. Deel 6. Minnebrieven-tyd 1862-1863

XI.

Vrydag 27 Maart.

Wat ik ondergaan heb sedert woensdag nacht toen ik je pakket had, kan ik niet zeggen, mimi. Ik dank je voor je schoone liefde. Ik zie uit je dagboek wat je al hebt geleden en ik heb eerbied voor je.

Als nu deze brief koel schynt bedenk dat ik my neerzet om een eind te maken aan uwen en mynen stryd. Myn gemoed is vol, en wanneer ik nu toegeef in 't uiten, waar blyft dan het slot dat gy eischt. En je hebt gelyk. Ik zeg het ook. Dus nu inderdaad voor 't laast. Ik zal sober wezen met myn woorden.

Gister was ik heel onwel, maar niet om u. Er was my iets heel leelyks voorgekomen, en dat had

[p. 129]

my geschokt in 't heilig gevoel dat ik voor en door u had. Anders had ik u gister al geschreven. Ja, wel mag uw papa trots op je wezen. Neen, je bent niet half. Juist dat heel opene jegens my, is de manier om jegens hem geheel je pligt te doen. Dat zal dan ook.

Analyseren, schiften wat je hem schuldig bent, wat je lydende moeder, komt nu niet te pas. Ook niet hoelang onze scheiding duurt.

Is dit nu een schraal antwoord op je heerlyken brief, op je dagboek, die photographie van je ziel? Ja! 't is myn ridderlyke pligt je 't niet antwoorden makkelyker te maken dan my dit sluiten valt. O, dat woord sluitteeken suist me in 't oor sedert eergister nacht.

Misschien verlies ik Marie. Zy heeft verdriet om my. Minder dan jy had... maar ze heeft ook minder reden om 't te dragen. Als dat zoo is, onthoud dan dat je my kunt vinden door aan Everdine te schryven. Niemand zal iets van u lezen. Zelfs zy niet.

O god mimi, waar ik ooit koel of koud schyn, bedenk dat er valsheid is in elke toenadering van myn kant, vooral nu ik je dagboek heb gelezen en je stryd ken.

Als ik nu niet sluit, wanneer dan? Ziedaar, ik groet je en vereer je als een heilige!