Brieven. Deel 6. Minnebrieven-tyd 1862-1863

VIII.

Maandag morgen 11 uur. [16 Maart 1863.]

Ik kan de keeren niet tellen dat ik je schreef sedert je bezoek in 't huis van m'n broer! En altyd in dezelfde spanning. De dokters praten van 't verloop eener ziekte. Nu, in myn brieven aan u was altyd 't zelfde verloop. Ik begon gedwongen kalm, en meende een heldendaad te doen door niet eens er boven te zetten: lieve mimi! Alsof die klank er wat toe deed! En dan, en dan ... al warmer, tot gloeiend toe. Ik voelde dat het niet edel was je te hinderen in de vervulling van je pligt, want mimi, ik weet dat je my lief hebt en stryd voert. Dat voel ik even goed als ik gister avond voelde dat je in huis was. Niemand zeide het my. In eens sprong ik op en vraagde: Is mimi hier? Zonderling. Nu heb ik je tweemaal ontmoet, en ik weet waarachtig niet of 't voor my beter is dat ik u zie, of niet. Al den

[p. 81]

tyd dien ik je niet zag, meende ik 't zou misschien beter wezen als ik je ontmoette. Ik zou trachten je te depoetiseren. Van een schim zou je lichaam worden, en proza van een gedicht. Maar 't is niet waar mimi, 't helpt niet. Wat ik gister avond onderging toen je binnenkwam is niet te beschryven, en van morgen! Die bruine sluier, o, dat is immers die!

Na dat korte briefje van je (van den 8_sten) had ik je ook geantwoord, maar 't was weer te hartelyk. Gister avond schreef ik je. 't Ligt daar nog. 't Is weer te hartelyk. En nu, nu wacht ik van u een brief, je hebt het my gezegd. Ik weet wat daarin staat. Daar in zal staan dat je 't huis van Hotz zult myden tot ik weg ben. ('t Is nu tien minuten over ½ 12, ik heb je brief nog niet, maar dàt zal er instaan!)

Gister avond schreef ik je: ik mor. Nu mor ik weer om dat briefje dat ik nog niet gelezen heb. O zeker, dat zal er instaan.

Ik heb dikwyls 't plan gehad aan je papa te schryven (met je voorkennis) en hem te zeggen dat het niet goed voor je was my te poetiseren door het verbod. ‘Ik zou zeker by haar dalen, als ze my dagelyks zag etc.’ Maar ik meen het niet, want ik heb je te lief om je niet aantesteken, en je zou my blyven zien door de reflexie van

[p. 82]

myn gloed. Ook heb ik gister en vandaag de ondervinding opgedaan dat het my niet helpt of ik je zie. Je bent en blyft my poezie... 't is 'n vervloekt werk. Ik ben er beschaamd over, en moest daarboven staan. Wat zou ik 'n ander kapittelen!

Kwart over één; 'k heb nog je brief niet.

Ik zei onlangs dat ik...

Och, waartoe dit alles. Ik wacht je brief, en zal stipt doen wat je wilt. Maar als je de familie H mydt om my, dan ga ik weg, dat mag niet!

Ik schryf je hakkelig en staccato, 't Kan niet anders. Ik wil myn gemoed niet loslaten. Och, ik had je altyd zooveel te zeggen. Liefde is geven, gedachten geven. Graag gaf ik je alles, en dat mag juist niet.

Nog je brief niet. Ik ga uit, want dat wachten op je vonnis (ik ben zeker dat 't een vonnis is) kwelt my. Ik zou niets kunnen doen dan je schryven, en dat wil ik niet. 'k Wou dat je dood was, ja! Liever dan een mislukt leven, een door my mislukt leven! Dat denkbeeld is my vreesselyk. 't Is zonde een hart als 't uwe ongebruikt te moeten laten, braak als 'n met vloek geslagen akker, 't Is zonde! Heb je ooit liefgehad? Kan 't niet weer gebeuren? Och, ik zou je bruigom kunnen kussen. Je zegt je beklaagt je niet. Je voelt je

[p. 83]

gelukkiger nu, dan ongelukkig door 't niet vry zyn in den omgang. Goed, ik ook... Maar van my is dat egoïsme. Je beeld, de herinnering aan je eersten brief, aan de ontmoeting op dien buitenweg, je bezoek, die kleine haarlok, je brieven - ja, zelfs je boosheid op dien dag... alles, alles houd ik vast als 'n schat. Maar ik offer niets, mimi! jy wel! O, dat smart me zoo. Begryp my goed. Je hebt niet gister of eergister iemand afgeslagen om my. Dat is te gek. Neen, maar in de stemming van je gemoed zullen de weinigen die je waard zyn je niet naderen tot afslaan of aannemen toe. Van wie je niet waard zyn spreek ik niet. Een man die fyn is, voelt of 't hart dat hem aantrekt vry is. Of juister dat hart trekt hem niet aan, 't openbaart zich niet. Iemand die je dol lief zou gekregen hebben, en daardoor ook u zou hebben opgewekt, gaat je nu ongemerkt voorby, als een huis waar bezoek is in de binnenkamer en dus niet verlicht naar buiten. God weet of men je niet voor een droog dor meisje houdt. Dat bezwaart my. Ja, ja, men zal denken in dat gemoed is niets, omdat je hart niet aan de straat woont. Want je moet het wegstoppen, verdringen, dooden.

Misschien is 't mal dat ik van je spreek, als of je al myn aandoeningen deelt. Nu ja, ik geloof

[p. 84]

dat je my liefhebt. 't Is geen fatuiteit. 't Zou eer fatuiteit wezen van gemaakte delicatesse my net te houden of ik 't niet wist.

Ik zei daar zoo even: je eerste brief je, ja! Dat 's waar. Even waar als dat ik gister avond je nabyheid voelde. Toch kryg ik veel brieven van meisjes... O, komiek! Jou briefje gaf me een schok. Wat is dat toch? Altyd die oude vertelling van Hamlet: there are in heaven and on earth enz. je weet wel.

¼ voor twee. Je brief! Ik sluit dezen dadelyk dan kun je zien wat antwoord is, wat niet. God mimi, ik heb je zoo lief. Is 't een misdaad dat ik 't je zeg, in godsnaam, 't Is om dol te worden.

Wacht een brief van my ik schryf van avond.