Brieven. Deel 5. Minnebrieven-tyd 1861

XXXIV.

Lieve beste Tine, ik heb zoo even je brief van gister. De vorige van u was gedeeltelyk aan Siet. Ik heb hem aan haar gegeven, zy is er heel bly mee. Maar lieve, ik zelf zeg nu dat het geven van uwe brieven aan haar niet mag, want ik heb in dien brief heel duidelyk meenen te merken dat je anders schryft en dat mag natuurlyk niet.

[p. 117]

Ik zal 't dus niet weer doen, reken er vast op. Waaraan ik dat gemerkt heb? Wel, myn laatste brief was toch heel hartelyk, niet waar? Nu schryf je ook wel hartelyk, maar ik verbeeld my toch niet zoo als anders in antwoord op myn brief zou geweest zyn. Ik zal dus dat niet weer doen, want ik wil uw schryven niet missen.

Ik ben vreesselyk en peine dat ik niet naar huis kan, ik wil absoluut, ik ben er zenuwachtig van. Je moet begrypen dat het riet voor 't reisgeld is, maar ik wou hier afbetalen, en dat bedraagt nog al veel. Gunst heeft niet. Hy doet wel moeite om te krygen, maar de eene week verloopt na de andere. Ik ben er moe van. Nu ben ik reeds by hem in schuld, dit maakt 't my moeyelyk by anderen te gaan. Er gaat geen dag voorby, dat ik niet weer op de eene of andere wys wat bejaag. Dan heb ik wat hoop, en dan weer niet, zooals gewoonlyk.

Ik verlang dol naar huis, en heb ronduit aan Gunst gezegd dat ik niet voor hem wil werken voor ik thuis ben geweest. Dat was dan ook de afspraak.

Behalve myn innig verlangen om thuis te komen is er nog een reden die gewigtig genoeg is. Ik moet my eigenlyk hier niet zoo laten zien. Had ik een particuliere woning dan was 't wat anders

[p. 118]

maar in zoo'n logement en koffiehuis waar ieder kan inloopen, word ik te veel bekeken. Ieder spreekt my aan. Ik heb er puur last van en dat deprecieert my.

Ik doe niets dan practiseren hoe ik moet weg komen en dat maakt dat ik geen lust in schryven heb.

Van de impressie van de minnebrieven kan ik je nog weinig zeggen. In een haagsch courantje vraagt men: wat ik toch wil? Ik vind die vraag stom. Ik zal voorloopig niet antwoorden.

Ik verwacht hevige aanvallen, dat begryp je. Je begrypt dat ik kwaadaardige vyanden heb, maar dat is niets.

Siet is my trouw, maar dat is wezenlyk niet ligt! Want je hebt geen begrip hoe men my in die clique aanvalt. Zy is nu op een standpunt van verzet. Je moet weten dat men haar na tallooze pogingen om te beloven dat zy niet by my komen zou, eindelyk heeft opgesloten, omdat zy ronduit gezegd heeft dat ze geen afstand van my deed. Ook hecht zy innig aan u. Zy walgt van haar omgeving en wil by ons komen zoodra het kan. Zy is zoo geresolveerd dat zy gedurig denkt aan wegloopen.

Nu moet je weten dat die stiefmoeder aan Theodoor eene belofte heeft afgeperst dat hy niet naar

[p. 119]

my zou toegaan onder bedreiging dat hy naar een kostschool zou moeten (daar had hy tegen, voornamelyk omdat hy er tegen op zag van Siet te scheiden.) Ik heb hem door Siet laten zeggen dat dit verkeerd was, dat ik een kostschool goed vond. Nu heeft hy ronduit gezegd dat hy zyn woord terug nam, en morgen gaat hy naar 't kostschool (by Nymwegen.)

Sedert eenige dagen heeft Siet in zooverre door fermiteit gewonnen, dat zy (in 't behoorlyke) uitgaat als zy wil, zoodat wy nu een paar maal hebben gewandeld. Als zy dan thuis komt wordt ze uitgescholden voor gemeene meid etc. etc.

Catharina is in den Haag geheel verkneed, en huilt over de verdorvenheid van Siet, ofschoon zy vroeger, even als Siet nu, klaagde dat haar vader zoo flaauw en vervelend was. Je hebt dan ook geen begrip van die gêne, die dorheid, die verveling.

Siet is opregt en trouw, dat moet men toch apprecieeren. Ze is een lieve hartelyke meid, maar vurig van belang. Ik weet wel dat dit u niet aantrekt maar my wel, en ge zult toch regtvaardig wezen in 't oordeel daarover niet waar? Zy is zeer gesteld op uw oordeel en vraagt by eene opinie of indruk gedurig wat jy daarvan zeggen zou. Ja, ik ook wilde dat zy by u kon zyn, en

[p. 120]

als 't eenigszins kan (geld!) wou ik dat bewerken. Ik denk dat de vader op 't laatst wel zal toegeven als hy ziet dat zy volhoudt.

Siet heeft ronduit gezegd dat ze my wil toebehooren, niet om my pleizier te doen, maar uit eigen wil, mits gy 't goed vond. Ja zy is zoover gegaan te zeggen dat ik het u vragen moest. In dat vertrouwen vind ik veel liefs. Maar ik heb haar gezegd dat je alles begreep en haar niet zou minachten al vond je 't niet goed, doch dat ik niet verwachtte dat je 't zoudt aanraden. Dat kan ook niet, en ikzelf vind het niet goed voor ik zeker weet dat wy goed voor haar kunnen zorgen.

Heel goed dat je zooveel pleizier neemt als maar mogelyk is met de kinderen.

Ik tob vreesselyk om thuis te komen. O dat vervloekte geld. Ik kan niet weg (fatsoenlyk) zonder hier te betalen. Ik ben zoo dikwyls te leur gesteld dat ik niets meer durf zeggen, maar als ik denk aan naar huis gaan ben ik bedroefd.

Houd u goed, ik doe het ook. Schryf my goed hartelyk. Ik zal 't niet meer laten lezen.