Brieven. Deel 3. Het ontstaan van den Max Havelaar 1859

VIII.

Donderdag avond.

Lieve beste hart, nog geen antwoord, dat is wel verdrietig, want ik had geschreven gister acht dagen (woensdag) en had dus antwoord kunnen hebben, vooral daar het zoo eenvoudig is: ja of neen. Ik had hun namelyk gevraagd of ik hun myn handschrift zenden mogt, om dan daarvoor te bedingen wat het waard was. Ik had temeer hun antwoord gaarne gehad om dat dit een goeden invloed hebben zou op myn werk. Ik ben namelyk sedert vele dagen bezig met het schryven van een ding dat misschien wel drie deelen groot wordt. Nu is het zonderling zooals ik by dat werk telkens verander van opinie over hetzelve. Ik heb oogenblikken dat ik er mee tevreden ben en dan

[p. 67]

weer komt het my voor als om te verscheuren. Ik gis een 100 pagina's druk klaar te hebben. Als nu dat van de Eerlooze gedurende dien tyd marcheerde, zou my dat wat moed geven. Ik heb den titel van dat stuk veranderd, het heet nu: De bruid daarboven! Ik heb het netjes overgeschreven en laten inbinden, en nu ligt het daar. Is dat niet verdrietig! Zoo gaat het kassian met alles, hoe ik my ook uitsloof.

Als ik het werk waar ik nu mee bezig ben ten einde brengen kan, zou de mogelykheid om er een uitgever voor te vinden, zeker veel afhangen van de reussite van den Eerlooze. Als dat een beetje opgang maakte zou men er eerder toe overgaan iets te drukken, dan als de naam des schryvers geheel onbekend is.

Ik ben dikwyls mismoedig, en heb buyen dat ik niets kan voortbrengen.

Ik schryf zoo weinig omdat ik niets te schryven heb, en myne vingers zyn moe, ik heb er de kramp in. Het is maar jammer dat ik zelf niet weet of myn werk wat waarde heeft. Het komt me telkens zoo onbeduidend voor, en dan weer niet.