Brieven. Deel 2. Vervolg eerste periode 1846-1859

Den heer A.C. Kruseman

te Haarlem.

Weledelgeboren Heer!

Vrienden van myn echtgenoot, die ook de myne zyn, hebben u herhaaldelyk verzocht om de brieven, die Dekker indertyd aan u geschreven heeft, wel aan my ter inzage te willen afstaan. Gy hebt dit geweigerd; ook myn eigen verzoek hebt ge afgewezen onder het voorwendsel van kieschheid. Ik noem dit een voorwendsel, daar gy de brieven die ge aan my, Dekkers echtgenoote: weigerde, aan vreemden afstondt, niet alleen ter inzage, maar zelfs met het recht ze - zij het dan ook gedeeltelyk - te publiceeren. En dat nog wel by Dekkers leven; iets waardoor ge hem dan ook zeer hebt gekrenkt.

Daar ik nu reden had om te vermoeden, dat ook de ‘Losse bladen uit het dagboek van een oud man’ die dezen zomer voor het eerst door my gepubliceerd wer-

[p. 126]

den, maar die de heer Huet in zyn artikel over Multatuli in 't jaar 1885 reeds besprak, door u aan hem waren overgeleverd, bood de Heer Mr. Paap zich aan om u ronduit te vragen of dit zoo was. Hy bracht u een bezoek, en uw antwoord op zyne vraag was uitdrukkelyk ontkennend. Ge erkende in het bezit te zyn van een of meer zeer uitvoerige brieven, waarvan gy den belangryksten, van ruim vyftig pagina's, aan Huet hadt geleend, en waaruit deze het door hem aldus genoemde ‘Dagboek’ getrokken had; maar de ‘Losse Bladen’ of andere stukken van Dekker hadt gy, volgens uw antwoord, niet.

Dit verwonderde my. Ik schreef aan Mevrouw Busken Huet met verzoek my toch mee te deelen van wien de Heer Huet die ‘Losse Bladen’ ter inzage heeft gehad, en haar cathegorisch antwoord is: van den Heer Kruseman.

Ge moet u dus vergist hebben, mynheer! De ‘Losse Bladem’ en misschien ook andere geschriften van Dekker zyn in uw macht. Ik meen te mogen vragen met welk recht u deze geschriften van Dekker - zyn eigendom en thans het myne - onder u houdt.

Wenscht u iets te antwoorden op deze vraag, dan verzoek ik u het spoedig te doen. De bundel ‘Brieven’ waarin deze zaak besproken wordt is ter perse, maar ik zal met het afdrukken op uw mogelyk antwoord wachten, en wel zes dagen lang.

Hoogachtend,

Amsterdam,

4 Sept. 1891.

Uw dienstwillige

M. Douwes Dekker

geb. Schepel.

[p. 127]

De heer Kruseman antwoordde, dat hy bleef by wat hy aan den heer Paap had gezegd.
Ik heb alleen de feiten willen geven zooals ze zich aan my hebben voorgedaan, en wensch geen oordeel uit te spreken.
Nu eindelyk volgt het door den heer Huet dusgenaamde ‘Dagboek van Multatuli’, dat met welwillende toestemming van de uitgevers hier wordt overgenomen uit de ‘Hedendaagsche Letterkundigen’,

Menado, 24 February 1851. - Het leven bestaat uit tusschenzinnen - het myne althans. Maar vanwaar dan myn God die wildheid in myn gemoed, die woeste verbeelding!

25 February. - Het is het eerst dat ik dus schryf. Het is een voorspel van myn vast voornemen om tot het volk te spreken. Ik ben zwanger van denkbeelden; over weinige dagen ben ik eenendertig jaar - het is tyd, tyd, - nu of nooit, dat is: weldra of nooit. Eenendertig jaar, en ik heb nog niets gedaan!

Ik heb vandaag zeer zoet myn werk gedaan; - van middag hadden wy visite van twee heeren te paard, - een en ander is verkoelend, zeer verkoelend. Dat geeft de goede God ons Indiers, omdat wy geen ys hebben.

28 February. - Weêr visite gehad - douches. Maar toch niet geheel, want ik heb my driftig

[p. 128]

gemaakt door te willen bewyzen dat de uitbesteding van opvoeding en onderwys aan een vreemde, à tant par mois, eene soort van crime tegen de natuur was. ‘Myne kinderen in Holland kosten my nu al f 11.000’, zei de man. En ik vraagde of hy God de kwitanties toonen zou als Deze hém vraagde: ‘Qu'as-tu fait des enfants que je t'ai donnés?’ 't Was een Franschman.

Van de week maakte ik een portefeuille los met teekeningen. (Ik houd veel van mooye platen en heb er vele). Een by, hommel, of wesp, had tusschen de randen der portefeuille celletjes gemetseld. Dat gebeurt veel hier; onze woningen zyn zoo open. In elk compartimentje lag een ongeboren diertje te slapen, wachtende op de lieve natuur die het vleugels geven zou. Welnu, by elk popje lagen twee, drie, vier doode vliegjes - dat had de moeder gedaan. Wat moest zoo eene moeder van my denken als zy denken kon, en wie weet!

En myne katten dan! Wy hebben lieve katten, hollandsche katten. De indische katten hebben korte afgeknotte staarten; 't is of er een knoop in ligt. Maar onze katten zyn waarlyk mooi. Nu dan, telkens als ik eene kat haar jong zie wegdragen in den bek, denk ik er aan: ‘Hoe meer ik katten leer kennen, hoe minder ik van menschen houd.’

[p. 129]

Verbeeld je nu dat ik die wesp eens proponeerde hare popjes by eene andere wesp, geleerder dan zy, in te kwartieren. Of de kat, hare jongen door een kater uit de buurt te laten dragen sterker dan zy van gebit. De beesten zouden my aanvliegen. En zet daar eens naast dien man van de f 11.000!

Ik geloof in 1837, was ik met P. naar het Nut te Buiksloot geweest. Het waaide een storm. By het Tolhuis, daar waar men die sluisdeuren overloopt, was eene vrouw met een kind. Er was gevaar op die sluis, en kwestie of twee-handen-vry genoeg was om zich te houden aan de balustrade die, zooals ge welligt weet, maar aan één kant was. ‘Vrouwtje, mag ik je kind dragen?’ 't Was eene stevige boerevrouw: ze had my wel over de knie kunnen leggen. ‘Dankje, jongeheer, ik, ben mans genoeg geweest om het kind ter wereld te brengen, ik ben mans genoeg om het te dragen ook.’ En ze bragt het er over; en in de Tweede Buiksloter gaf ze 't de borst. O die vrouw!

1 Maart. - Weêr visite. Ik heb er deze keer hoofdpyn van, omdat er maar één kwam. Drie, vier, houden elkaêr bezig, maar één komt geheel voor myne rekening. Praten kan ik niet: ik zwyg of ik spreek, en dat laatste is meermalen ver-

[p. 130]

moeyend, want ik gryp dan wel eens dieper of hooger dan ‘praten’ gedoogt. 't Is me dan een gevoel of ik iemand moet op- of voorttrekken; en ze verzeggen het maar, een handje meê uit te steken.

Onlangs viel 't gesprek op verdriet, tegenheid, zwarigheden enz., in 't leven. Ik vertaalde dadelyk smart, en greep een idee aan dat my voorbyvloog: ‘O, smart kan zoet zyn!’

De smartman wou niet met my omhoog. ‘Dat kan ik niet vinden,’ zei hy. Toen ik aan 't betoogen, dat kunje nagaan. Ik voelde en tastte en greep in 't rond en zocht ... naar bewyzen, naar gevoelsbewyzen. Wat ik zei weet ik niet meer; maar dit herinner ik my dat ik ten slotte den man niet langer houden kon. Ik zakte, zakte met hem tot: ‘Heb je wel eens tandpyn gehad?’

Mooi was het niet van my; maar zie, ik had die tandpyn noodig om iets te bewyzen. 't Ware my een voetbankje geweest, en dan had ik den man wel weêr hooger gekregen, en de tandpyn dáárgelaten.

‘O - dat - is - geheel - iets - anders. Tandpyn - is’ -. En hy woû me toen gaan vertellen wrat tandpyn was! Toen liet ik den man liggen; dat is die vermoeyenis waarvan ik sprak.

Verbeeld u Christus: ‘Het koningryk der

[p. 131]

Hemelen is gelyk het mosterdzaad’. En daarop het antwoord: ‘Neen - dat - is - niet - juist. - Mosterdzaad - is etc.’ Met eene botanisch-culinaire verhandeling over de mosterd! 't Is niet uittehouden.

2 Maart. 's Avonds. - Alweêr visite; maar ik heb ze gezegd dat ik hoofdpyn - krygen zou als ik te lang sprak of luisterde; en ze gingen. Maar toch myne stemming is weg, en ik zie vooruit dat ik in spyt van myn eed weêr zal afhangen van myne pen.

Heb je dat óók wel dat ge geen baas zyt over uw geschryf? 't Is eene fout zeker, eene zwakheid. Je weet zoo niet waar je belandt. En toch, er is een zeker genoegen in je zoo geheel en al weg te geven aan den indruk van 't oogenblik. 't Is een gevoel als iets wiegelends zonder stuur; iets opiumachtigs; iets als 't ‘uitloopen’ van een schommel. Herinnert ge u dat gevoel? Neen of ja, - maar als gy jongens hebt, laat ze nooit schommelen. 't Is niet goed, dat weet ik.

Er is in het werk van jufvrouw Toussaint veel schoons, en niemand zou liever dan ik haar ridder willen zyn, - als men haar eenmaal zal beginnen aan- of aftevallen. Maar zoolang men haar vergoodt, kan ik niets van haar velen.

't Is heel wel mogelyk, als ik overkom, en by

[p. 132]

u aanschel, en gy niet thuis zyt, en ik, zonder myn naam te noemen, alleen de boodschap achterlaat ‘dat er een vreemde meneer geweest is die van middag zal komen eten’, - 't is heel wrel mogelyk dat gy my 't verder verblyf ten uwent opzegt.

Verbeeld u, ik riep een man van de straat in huis en aan tafel; of ik zat in de keuken met de meid te praten en hield ze van 't werk af; of ik stookte de kagchel op met een Statenbybel; of myn gekibbel met u verveelde u.

Want kibbelen zouden we - daarover zal ik een verhaaltje schryven voor de vuist: Damon en Pythias, 2^de Deel (de lezer wordt verondersteld het 1^ste Deel te kennen):

- ‘Van 't schavot bras dessus bras dessous met Denys naar huis. - Diner ten hove. - O wat duurden hun die toasten lang aan 't dessert, en met welke drift schoven zy hunne stoelen weg toen de laatste dronk - de gezondheid natuurlyk van de Dames te Syrakuse - weggeslikt was. Want zy hadden behoefte elkander te omhelzen, - alleen met elkaêr, - ver van de truffels en de opgedrongen vriendschap van Dionysius. - ‘Mynheer Pythias’, riep de knecht, eene deur openende. 't Was eene logeerkamer. Damon woû meê binnengaan. Hy smachtte naar de omhelzing. - ‘Pardon, mynheer, uw kamer is ginds. 't Is

[p. 133]

maar een éénmans bed hier’. - ‘Ben je mal, kerel, weet je niet dat wy, Damon en Pythias, wy de helden van de schavot-historie van zoo even, één zyn in leven en in sterven? Dat we’... - 't Is mogelyk, menheer, maar het bed’... - Het doet er niet toe wat de vent verder zei of dacht. Damon schikte zich in zyn lot, en wenkte Pythias een ‘straks’ toe. - Ieder maakte zich ‘lekker’ in zyne kamer. In nachtpantalon en kabaai kwamen ze gelyk uitloopen, en daar had je de omhelzing in de gang: ‘Dierbare Damon!’ - ‘Dierbare Pythias!’ - ‘Wat ware ik zonder u!’ - ‘Heilige vriendschap!’ - ‘O, Goden!’ - ‘Goden, o!’ - ‘O, ik wist dat gy komen zoudt, van ochtend, maar ik hoopte dat gy niet zoudt komen.’ - ‘Ik was er eer geweest; maar de wind’... - ‘Toen ik tien uur hoorde slaan, dacht ik’... ‘Tien uur? Pardon, toen was ik er al’. - ‘Toch niet. Toen ik tien uur hoorde slaan’... - ‘Lieve vriend, wat praat je? Ik was er al lang toen 't tien sloeg. De koning begon juist te schreyen; herinner u maar’... - ‘'t Is niet waar. De klok sloeg juist toen ik my gereed maakte om te knielen’. - ‘Wel verd - d, hoe heb ik het met je? En ik’... - ‘Myn horlogie is gelyk!’ - ‘En 't myne dan?’ - En ze haalden hunne horlogies. - ‘'t Is nu

[p. 134]

drie minuten over twaalf.’ - ‘Neen twee!’ - ‘Neen, drie! Neen twee, neen drie, neen twee, neen drie, neen tweek!’ - ‘'t Myne is van Breguet’. - ‘Dit is een patent-lever, een time-keeper’. - ‘'t Loopt over tien steenen, kykmaar’. - ‘En dit dan! Échappement à cylindre. De stuurman heeft er de zon opgeschotens’. - ‘Ben je daarom zoo laat gekomen?’ - ‘Je bent vervloekt verwaand op je horlogies.’ - ‘Neen, maar ik kan je bluf niet velen met het uwe’. - ‘'k Zal me weêr zoo voor je reppen’... - ‘Ik heb uw gerep niet noodig. Je kunt gerust wegblyven’. - ‘Mynheer, ik heb de eer u te saluëren!’ - ‘Mynheer, uw dienaar!’ - En ze gingen.¹⁾

3 Maart. - Een fransche kleêrmaker te Batavia had eene broek voor my gemaakt die ik wat duur vond. Ik trok eene andere broek aan, die door een Chinees gemaakt was, en die ik meende dat goed zat, ging daarmede naar den Franschman, en vertelde hem dat zy veel goedkooper was.

1) In Schiller's ballade heeten de twee vrienden Damon en Phintias. - By Tollens, wiens Gyzelaar eene gebrekkige vertaling van Schiller's Bürgschaft is, heet Damon Moros. De ander wordt alleen aangeduid als ‘myn vriend’ en ‘zyn vriend’. - Schiller heeft welligt geput uit Cicero's De Officiis, 3^de Boek, 10^de Hoofdstuk. - Damon en Phintias of Pythias waren Pythagoreërs, en hunne geschiedenis of hunne legende moet beschouwd worden als eene bydraag voor de kennis der vriendschap by de Ouden, opgevat als eeredienst.

[p. 135]

Hy betrok en beplukte de broek aan alle kanten, trok de lip op, en zei: ‘Ce pantalon (hy trok haar scheef regts), ce pantalon (scheef links), mais, m'sieur, ce pantalon ('t was sterk goed, gelukkig), ce pantalon, mais ce n'est pas un pantalon!’

Ik had er het ding toch voor aangetrokken, en meende er niet indécent meê gekleed te zyn. Ik had den man kunnen vragen of hy my voor een sansculotte hield, etc. Maar je begrypt dat ik myn valsch vernuft niet waagde aan zyn genie. Want geniaal is het. 't Is een soort van Napoleontisme in de kleêrmakery.

Nog een pantalon-historie, - al wat Napoleonlike is bevalt me.

Een heer te Batavia had een nieuwen pantalon aan, ging er meê uit, en zie, of liever zie niet, de broek scheurde - waar men het 't minst gaarne heeft. Hy den volgenden dag naar den kleêrmaker. Misschien dacht de goeije man dat hy in zyn regt was en het dien ber - den Franschman eens goed zou vertellen. Hy had, net als ik, gerekend buiten het genie van dien Franschman.

De eerste furie sla ik over. Je kunt je wel verbeelden hoe men zoon broek over de toonbank gooit met het gat naar voren - ik kan het niet anders zeggen. Hoe men dat.... ge-

[p. 136]

scheurde gedeelte.... wyd uitspreidt om het nog grooter te doen schynen dan het is. Hoe men buldert, enz.

De Napoleon hoorde hem bedaard aan, en vroeg, toen hy aan 't woord kon komen, heel pacifiek: ‘Mais, m'sieur, qu'avez-vous fait de ce pantalon?’ - ‘Wat ik er meê gedaan heb? wel, je l'ai mis.’ - Soit! Et puis?’

Let nu eens wél op hoe 't genie alles naar zyn wil dwingt, en hoe het hier den kleêrmaker, van 't bankje der beschuldigden, in eens op den presidialen stoel helpt. Hy vraagt; hy ondervraagt, wat meer is. ‘Wat hebt gy gedaan met de broek die ik voor u gemaakt heb?’ er ligt majesteit in die vraag. De ander voelde dat hy voor zyn Regter stond!

‘Vous l'avez mis, soit! Et puis?’ - ‘Puis, je suissorti.’ - ‘Soit! Et puis? - De man begon te stamelen; hy trok de broek naar zich toe. Hy begon te gevoelen dat hy ongelyk had. - ‘Et puis, m'sieur?’ met iets in den toon als: Antwoord, ellendeling! - ‘Puis je me suis (hy vouwde de broek toe - het gat keek hem akelig aan), je me suis rendu chez’... - ‘N'importe. Et puis?’ - Là j'entrak’ ... hy sidderde. - ‘Soit! Et puis?’ - ‘Je saluak’ ... hy schoof naar de deur. - Soit. Et puis?’ - Je m'assis’... -

[p. 137]

‘Ah, m'sieur, voilà l'affaire!’ Les pantalons, m'sieur, qui sortent de mon atelier, m'sieur (de man was de deur uit, maar hy riep het hem na), cesont des pantalons pour se tenir debout, m'sieur, et non pour s'asseoir, m'sieur! On ne s'assied pas au salon, m'sieur! A Paris, m'sieun’... - De rest weet ik niet.

8 Maart. - In den Javaschen oorlog van 1825, enz. (ik weet het van een ooggetuige) ving men een spion, een Inlander. Volgens gewoonte moest die man dadelyk doodgeschoten worden. Men bond hem aan een boom, en gaf één soldaat last op hem te vuren. In vredestyd executeert men met een peloton. Ik heb er vrede meê. 't Is een reste van menschelykheid en dat is al veel - voor Christenen! Maar in den Javaschen oorlog had men geen tyd voor zooveel omslag. Waar zou het heen als elk spion een heel peloton gekregen had? 't Zou een onbescheiden vordering van de spions geweest zyn! Men gaf dus één soldaat last: schiet dien kerel dood!

Om niet te missen nam hy den afstand wat kort, - wat heel kort: ‘De kogel hoeft geen licht te zien’, zei hy. Dat is: zóó uit den loop, zoo in het hart, de tromp op de borst. Ook had hy er wat veel kruid op gedaan. Gy weet dat los kruid genoeg is, à bout portant.

[p. 138]

De spion zag hem forsch in 't gezicht, en zeide - ‘Koerang kirie’, dat is: ‘Wat meer links’. - ‘G - v - d’, riep de soldaat, - want hy was kwaad dat de man niet bevreesd was, - en hy haalde den haan over. Toen ketste het geweer, - of althans het pankruid alleen brandde af, men had de percussies nog niet in die dagen. Thans hebben alle Christenkrygslieden percussies op hunne geweren.

De man leefde nog, en hy lachte. Ja, hy lachte den soldaat uit, - omdat zyn geweer weigerde.

Toen werd de Christensoldaat boos. Hy keerde zyn geweer om en sloeg den lagchenden Mohammedaan de hersenen in met de kolf.¹⁾

9 Maart, zondagmorgen. - Sedert acht dagen gevoel ik aandoeningen in de lever. Dat is (met dyssenterie) de ziekte die hier het werk doet van tering in Holland. Maar ik ben niets bevreesd voor myn lever. Want zy zou zich moeten reppen als zy het niet uithield tot ult^o '53, en dan hoop ik klaar te zyn om eens met verlof te gaan. Klaar wil zeggen dat ik dan genoeg zal hebben voor een paar jaar, dat is 20/m. Met minder kom ik

1) Ook in middeneeuwsche heldedichten, het Nevelingelied, Goedroen, ontmoet men voorbeelden van zulk lagchen in den nood of de zegepraal, als teeken van barbaarschheid. - In het Oude-Testament lacht God de vyanden van Israël uit, Psalm II.

[p. 139]

niet, want ik heb nababs caprices. Als je ze hoort zal je vragen of dit emmetje mille of millioen beduidt. Het laatste ware niet te veel voor my.

Ik wil namelyk in Holland:

Haring eten, één kwartier na 't inryden van de eerste kar.

Boerekool eten, als het goed koud is. Maar er moet iets meer zyn dan voor my alleen: ik ben geen groote eter. Myn knecht moet ieder binnenroepen die er uitziet als ware hem boerekool welkom.

Naar de kermis gaan en op myn gemak in eene poffertjeskraam zitten, om de jongens te zien eten die ik binnen zou roepen.

Alle arme kinderen in Europa laat ik Sint-Nicolaas houden. Ieder krygt zyn naam in letterbanket ‘en wat daarnevens past’, zooals Tollens zegt.¹⁾

Ik wil my laten kiezen voor de Tweede Kamer.

Den Rodolphe uithangen, min het boksen. O, die Sue, die dief! 't Is waar, in 't schryven is hy my vóórgeweest, maar ook alleen in 't schryven.

Ben ik klaar met de weinige armen die in Eu-

1) Tollens, Winteravondliedje:

 

En nooden we eens een vriend te gast,

 

Wij zetten vleesch en visch -

 

En somtijds wildbraad op den disch,

 

Met wat daarneven past.

[p. 140]

ropa verscholen zyn gebleven voor de Argusoogen der christelyke liefdadigheid, dan laat ik in Den Haag de Opera spelen voor my alleen. Maar 't moet op de affiches staan dat het voor my is.

9 Maart, zondagavond. - Zonder gekheid. Over een paar jaar hoop ik te komen. Ik heb heimwee. Herz, mein Herz, warum so traurig zing ik - wel wat valsch - ik ken de wys niet regt - maar ik meen het goed. Schryf maar op: ult^o '53, want dan eerst heb ik vyftien jaren dienst; dat is de termyn voor een verlof: alleen wegens ziekte gaat men vroeger. Maar naar Holland moet ik, want ik heb er graven te bezoeken. Vóór ik er aankom reeds - de Noordzee. Willem, Willem!

Als nu maar myne lever my met rust laat. Of dat zy vóór dien tyd een verlof wettigt wegens ziekte, - maar dan sterft men dikwyls op reis. Een graf in zee! 't Lacht my toe, maar gaarne zou ik nog wat doen vóór dien tyd.

En na dat alles zyn wy nu zuinig, zeer zuinig. 't Viel my wat vreemd in den beginne; maar ik heb 't gepoëtiseerd, en nu gaat het. Ik heb myn gereken en getel in verband gebragt met de graven daarginder - en wraarlyk, nu gaat het.

18 Maart. - Als ik nu niet zoo lui was, zou ik wel eens - ja dat zal ik doen. Ik zal eens iets

[p. 141]

copiëeren uit een boek van een ander dat ik gedecideerd schoon vind. Als dat my dan óók zoo afvalt onder 't schryven, - ryst myn eigen werk misschien een beetje. Zoo niet, dan is het vonnis geveld.

Veel had ik er voor over, zekerheid te hebben of ik voor iets in staat ben of niet; want de gedurige twyfel daaraan beneemt my de kracht tot doorzetten die ik toch zoo hoog noodig heb om myne traagheid te overwinnen. Met yver zal ik iets beginnen; de opgewondenheid, - die al wat er is op 't gebied der Aesthetiek leven geeft - is dáár. Ze zou ook voortstroomen ten einde toe: er is kracht genoeg. Maar zie, ik behoef me maar even in 't hoofd te halen: ‘'t is toch maar prulwerk’, - en weg is de impressie.

Reeds lang heb ik my beziggehouden met een streng onderzoek daaromtrent. Myn eigen oordeel tel ik geheel niet; want evenals ik soms myn werk ‘mooi’ vind, heb ik andere oogenblikken van zoodanige minachting er voor dat ik my haast het te parodiëren, uit vrees dat een ander het doen zal. Ik zing of neurie verzen, die, mooi of niet, toch tel quel vruchten zyn van dichterlyke opwekking en als zoodanig verwant aan het beste wat ik heb - myne ziel, myn hart. Welnu, ik heb er soms pleizier in ze te zingen op de wys van Jan die Lysje sloeg!

[p. 142]

't Klinkt me dan wel als een zonde - maar ik heb er pleizier in. Ik heb een man gekend die nooit meer in zijn schik was dan als hy over de ‘stomheid’, de ‘beroerdheid’, zyner kinderen mogt uitvaren.

Myn oordeel bewyst dus niets. Ik observeer anderen.

Maar wie zyn die anderen? 't Is zoo gemakkelyk Menado te verbazen, en het te doen verstomd staan over ‘zoo'n genie!’ Maar dat beteekent niet veel.

De ‘goede opinie van vrienden en bekenden die zoo aandrongen op de uitgave’ heeft al zooveel middelmatigs in de wereld geschopt, dat ik puur het land kryg als men zegt dat het ‘lief’ is. En bovendien dat ‘lief vinden’ is nog niet eens opregt. Ik heb er proeven van.