Brieven. Deel 2. Vervolg eerste periode 1846-1859

[p. 65]

XXXII.

Poerwakarta 10 Maart 1846.
(Dingsdag).

Gy hebt gezien hoe ik my beyverd heb om spoed te maken. Indien nu de weeskamer my niet te leur stelt kan ik binnen weinige dagen antwoord hebben.

Ik ben eenigzins verwonderd uit uwen laatsten brief nog niets vernomen te hebben van brieven van Parakan Salak. Hoe is dit, lieve engel? Ik heb daaromtrent eene opinie welker juistheid gy zelve moogt beoordeelen. Ik denk namelyk dat gy wel reeds tyding van daar ontvangen hebt, en dat gy daarvan aan my niets meldt, omdat die tyding niet zoo is als gy wel zoudt wenschen. Men beknort u, of vermaant u etc., en gy wilt my zulks niet mededeelen om my niet moeyelyk te maken. Heb ik goed geraden?

Al heb ik nu in die gissing ongelyk, dan ben ik toch zeer nieuwsgierig wanneer men iets van zich zal laten hooren.

11 Maart. Het is niet veel geweest wat ik gisteren schreef. Ik was eerst van plan het aan Johan beloofde dekkleedje aan iemand uit het gevolg van den Jaksa mede te geven, maar ik zal het later als ik op Tjanjor ben maar zenden. Ik

[p. 66]

heb het waarlyk drok; toch kan ik op het oogenblik niets uitvoeren, omdat byna niemand hier zyn pligt doet, noch de resident, noch de controleur, noch de kommies, noch de landheeren, noch de inl. hoofden. Het is hier een verwarde boel, de geringste opgave of inlichting kan ik niet krygen, ik moet op alles wachten. Als dat zoo voortgaat zal ik myn verslag niet afkrygen vóór ons aanteekenen, maar ik zal het dan ook den Resident ronduit vertellen dat het niet aan my ligt.

Gy schryft: ‘ik heb er geen idee op dat er van de familie overkomt.’ Als dat zoo is zal ik er my niet verdrietig om maken en er my niet ongelukkig om gevoelen, maar dit belet niet dat ik het zeer onhartelyk vinden zoude. Ik heb nog niet aan van der Hucht geschreven. Ik zie er zeer tegen op. Alle hartelykheid van mynen kant zoude op het oogenblik direct huichelary zyn. Ik ben verontwaardigd als ik aan hem denk.

Ik kan u niet beschryven hoe ik er naar verlang u weder te zien, schoon het my even als u hindert dat ik slechts zoo kort op Tjanjor zal kunnen blyven. Hoe nader men aan 't doel komt hoe verdrietiger elk uitstel is. Als wy aangeteekend zyn zal ik trachten te bewerken dat er twee geboden op één dag worden gelezen, want ik ben heel ongeduldig lieve beste Everdine. En

[p. 67]

gy ook? Ik geloof het wel lieve engel, maar ik hoor het u zoo gaarne zeggen ‘dat drie weken toch een veel te langen tyd is.’ Wat meen je er mede dat gy eigenlyk te veel aan my denkt? Ik denk altyd aan u en nog denk ik dat het niet genoeg is.

Mogt men u van P.S. minder lief geschreven hebben, trek het u niet te veel aan, lieve. Het zoude zeker hard zyn, maar het zal u nooit aan liefde ontbreken, en al ware men nu een weinig verstoord op u, omdat hunne begrippen niet de uwe zyn, dat zal wel weder in orde komen als men naderhand u gelukkig ziet, en dan begrypt dat wy het toch niet zoo geheel mis hadden.

Dag lieve beste, myne Everdine, heb my goed lief, ik verdien het wel een beetje, want ik heb u heel heel lief, zie je?

Uw Eduard.